Bağırış sesleri kulağım da yankılanırken göz yaşım yanaklarımdan aşağıya bir yol aldı.
Karşımda bağırarak "ne yapıyorsun sen" diyen Aileme baktım.
Belki son bakışımdı. Sadece sevmiştim sadece başka bir şey yapmadım ki ben sadece kendimi bir yere ait hissettim.
Kendimi benliğimi buldum...
Yüzüme inen tokat ile hiç bir şey yapamamıştım normaldi bu beklediğimden daha az tepkiler veriyorlardı...
"Sen ne zamandan beri böylesin? "
"Biz seni böyle mi büyüttük"
"İğrençsin"
Sadece son tebessümümü sundum onlara..
Çok şey yatıyordu o gülümseme ardında
Engellemişlerdi almışlardı telefonumu...
Chan'ım ona yazamayacaktım onun olamayacaktım...
Geceden sabaha kadar sadece benle konuştular...
Ben mi ?
Ben dinledim. Sevmenin acısını, sessizliğini, yanlızlığını çektim içimde.
Hepsi onun içindi...
Chan'ım için.
Sevmek çok mu imkansızdı?
Bunu imkansız kılan neydi.?
Kendimi odama attım.
Herkes benim hakkımds konuşurken yatağım da bacaklarımı ellerime çekmiş oturdum.
Ablamın gelmesi ile içim gene daraldı.
"Kaç kere uyardım seni"
"Sen hiç bu aileye layık olamadın"
Haklıydı.
Ben hiç bir zaman babamın beğendiği çocuk, annemin düzenli çocuğu olamamıştım.
Annem o gün bana sadece baktı.
Ben onla bakışarak konuşurdum.
"Cidden mi? " der gibi baktı gözlerime
Başımı önüme doğru eğmiştim.
Sonrasında onun gözlerinde hiç bakamamıştım.
Ablam bir şeyler derken ben hâlâ kendime gelemiyorum.
Özür dilerim ailem size layık değilim...
Özür dilerim sevgilim bizi koruyamadım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
