Gazı kökle!

Hikayemin başlangıcı...

Ben bir yarışçıyım. İki tekerin üzerinde kilometrelerce hız yapan,her saniye ölümle yüz yüze gelen fakat ölümü göze alarak bitiş çizgisine birinci olarak ulaşmayı hedefleyen,gaz kolunu sonuna kadar çevirmekten hoşlanan, egzozun sesini kulağında ninni gibi hisseden,kafasındaki kaskın ardında ölüm olduğunu bilen,yaşamla ölüm arasındaki o ufacık çizginin nasıl birşey olduğunu bilen ve o çizgiyle defalarca burun buruna gelmiş,ölümle alay eden çılgın bir yarışçı...
Ve benim hikayem böyle başladı:

Henüz küçük bir çocuktum. İstanbul'un zengin olmayan bir semtinde oturuyorduk.Babamda bir tane siyah Honda cbr 250 vardı. O motoru almadan önce sürekli scooter tarzı motorlar sürerdi.Ve o motoru aldığında ben henüz kreşe gidiyordum. Bir gün beni kreşten almaya motorla gelmişti. Kafasında kask vardı ve onu tanıyamadım. Fakat kaskı çıkarınca çok şaşırmıştım. Motorun üstündeki babamdı. Beni motora bindirip eve bırakmıştı. Bu olaylar bundan yıllar önce olduğundan dolayı gerisini hatırlayamıyorum. Fakat insanın en çok zoruna giden böyle güzel bir olaydan 1 yıl sonra annesi ve babasının ayrılmasıdır. Ama benim içimdeki motosiklet ruhunu doğuran şey bu olay.
Annem ve babam ayrıldıktan sonra motosikletlere olan tüm bağlantım neredeyse kesilmişti. Fakat içimde hâlâ bir parça o sevdadan vardı. Hani bir yangın çıkar,siz o yangını söndürürsünüz fakat yangından sıçrayan bir kıvılcım o yangını tekrardan başlatabilir ya. Benimki de o hesap. 14 yaşımda Tekirdağ'a taşındım.Hâlâ motosikleti seviyordum. Bunun yanısıra BMX ve fotoğrafçılık gibi geçici heveslerim oldu ama motosiklet çok farklıydı. Tekirdağ da 15. yaşıma girdim ve annemden ilk defa bir motor istedim. İlk basta olur dedi. Fakat sonra fikrini değiştirdi. Ne yaptıysam olmadı. Annemi ikna edemedim. Fakat o yaz ne olduysa annem bana bir motor aldı. "Honda CBR 125r". Siyah renk,kırmızı jant bir honda.Artık her gün motorun üzerindeydim. O benim bir parçam haline gelmişti. Herkes beni motorumdan tanıyordu. Ve o motor benim için çok değerliydi. Çünkü ilk motorumdu. Ve tabiki her gün motorun üzerinde olduğumdan kendimi geliştirdim. Artık yaşadığım yerin en hızlısı bendim. Bu gerçekten gurur verici bir şeydi.