When you can tell the story and it doesn't bring up any pain.
You will know it was healed.
Pero HINDI.
Masakit pa din talaga.
Bakit ba kasi ang hirap isagawa ng salitang MOVE ON?
.
.
.
.
.
Pero kung dati ang laman ng kwarto ko ay ang mga regalong galing sa kanya.
N
gayon, mga bagay na mula sa mga kaibigan ko na mahal ako ng sobra.
At sa wakas, sa loob ng 2buwan, marunong na kong gumamit ng posporo!
. . . . . .
Nagising na lang ako sa katotohan nang biglang pumatak ang ulan.
"Geeeeeeeez. Wala akong payong" - ako
"E. Bakit kasi nag'eemote ka diyan? Sinabayan ka tuloy ng langit"
Tekaaaaaaaaaaaaaa.
Kilala ko yung boses na yun ha.
Kay Keith.
"Gulat na gulat ka naman" - keith
"Ah-ah. W-wala. B-bakit ka nandito?"
"Nagtext kaya ako sayo na susunduin kita sa inyo. Kaso, masyado ka atang excited nauna ka na dito"
"Ha? Nagtext? Kailan? Wala akong narereceive!" - ako
Biglang bumuhos ang malakas na ulan.
Pero hindi siya kumikilos sa kinatatayuan nya.
Problema neto?
Manhid ba 'to?
"Uy Keith, anu ba? Magpapaulan ka na lang ba diyan? Adik ka ba?" - sigaw ko sa kanya, para marinig niya.
He just smiled.
Ayy. Adik nga.
"Anu ka ba? Halika, umuwi na tayo" - yaya ko sa kanya.
"Kung wala kang payong at hindi ka makahanap ng masisilungan, Ienjoy mo na lang ang ulan" - sagot niya
"So you mean ... "
"Exactly Myca" - keith.
So yun na lang nga ang ginawa namin.
Inenjoy ang ulan.
Nakakamiss maging bata. ^______^
"So bakit ka umiiyak kanina? Siya ba?" - bigla siyang nagsalita.
"Oo" - eto na naman nangingilid na naman yung mga luha ko.
"It's ok to cry, umuulan naman ehh" - keith
Ayoko. Nakakahiyang makita niya na umiiyak ako.
"Huwag ka ng mahiya. Huwag ka mag'alala, iisipin ko na lang na yung tubig na nagmumula sa ulap at yung tubig na nanggagaling sa mata mo ay pareho" - keith
Manghuhula ata 'to ehh.
Pero unti-unti na ngang umagos yung luha ko.
Di ko mapigilan.
"You know what?" - siya
"What" - ako
"Nuon inisip ko, akala ko kami na hanggang sa huli. Na akala ko yung simula namin ay magkapareho hanggang sa dulo.
