Gün geçtikce ona daha fazla güveniyor ve seviyordum. Aramız gayet iyi bir sekilde gelisiyordu. Bazen aramizda ufak tatsizliklar olmuyor değildi. Bu ufak konular bile beni öylesine üzüyor ve yipratiyordu ki anlatamam. Nurgül'ün tek kelimesi beni dünyanın en mutlu insani yaparken ayni sekilde tek bir kelimesi cehennemden bir fragmandi adeta.. Biz yine kitap okumaya , birbirimize kitap vermeye devam ediyorduk. Nurgul sessiz ve suskun bir kizdi. Bende tam tersi konuskan ve renkli bir kizdim. Biz ne yaptiysak birbirimiz icin yapiyorduk. Onunla dost olmak bana yetiryordu. Gunler gecti , haftalar , aylar gecti... Songulde farkettigim bazi hatalar olmaya basladi. Tabii ki ben sevdigim insani hatalari yuzunden asla yari yolda birakmazdim. Alttan aliyordum. Sabrediyordum. Ama beni oylesine kiriyordu ki anlatamam ... Okadar uzuluyordum ki canimdan can kopuyordu. Artik nurgul bende koparip atamadigim bir yaraya donusmustu. Hem canimi yakiyor hemde ondan kurtulamiyordum. Seviyordum dostumu herseye ragmen. Beni artik cok uzmeye basladi. Davranislariyla adeta bir buz kupuydu. Birsey sordugumda bile bakar bakar cevap vermez hale geldi. En sonunda dayanamayip konusmak istedim. Kabul etti. Ben konusmaya basladim. Benimde insan oldugumdan hata yaptiysam affetmesinden bahsediyordum. Konusma uzadikca uzuyordu. Konudan konuya geciyorduk. En sonunda dayanamadim ve cevabini bile duymak istemedigim o soruyu sordum nurgul'e " Biz neyiz nurgul ?" Bunun cevabini gercekten duymak istemiyordum. Cunku son zamanlarda yasadiklarimizdan dolayi olumsuz cevap almam olanaksizdi. Ve bana dondup dedi ki:" Sen benim dostum degil arkadasimsin.!" Tabi ben okadar bozulmama ragmen ayakta durmam gerekiyordu. Aglamadim. Aglamamam gerekti. Devam ettik konusmaya. Ben icimde olan herseyi soylemistim. Nekadar inadi bilmiyorum tabi. Peki ya o? İcindeki herseyi bana demis miydi ? Tabii ki hayir ! İcinde biriktirmisti bana olan hislerimi. Aslinda beni sevmiyordu. Dost olmak falan da istemiyordu. Ben boyle hissetigim zaman kalbimde bir kiyamet koptu sanki.
