Ne yapacaktım? Annem gittikçe bitiyordu. Hastalığı gün geçtikçe daha fazla artıyordu, doktorlar pek yaşayamayacağını söylemişti. Beni bitirmek için her şeydi sanki, zorlu bir dünya benim için başlamak üzereydi derken bir sabah annemin vefat etmesiyle yıkılmıştım. Kimse yoktu artık hayatımda sadece ben kalmıştım. Annemin vefatının üstünden 1 yıl geçmesiyle birlikte istanbul'da bir kız öğrenci yurduna gönderilmiştim devlet tarafından. Pis yemekleri olan, kötü duvarları, sağlıklı kalamayacağım bir yerdi. Yurtta tek anlaşabildiğim şevket abiydi. Şevket abi yurdumuzun temizlikcisiydi ve çok seviyordum onu bana çok iyi davranıyordu, ilgileniyordu benimle sürekli. Bir gece uyurken ufak bir sesle birisi uyandırmıştı, kafamı kaldırdığımda şevket abi olduğunu görmüştüm. Ne olduğunu sorduğumda sessiz olup onu takip etmem gerektiğini söylemişti. Sanırım bir derdi vardı ve onunla birlikte gittim. Beni odasına götürmüştü. Benimle bir konuşma yapmıştı korkmaya başlamıştım. Benden bedenimi istemişti ve eğer onunla olmazsam beni öldüreceğini söylemişti. Şaşkınlık ve bir damla göz yaşı ile ona bakıyordum. Nasıl inanmışım ona tabi küçücük kızım sonuçta kandırmak kolaymış onun için. Sadece gözlerimi kapattım bedenimde hissettiğim nefes sesleri, gözümden akan onlarca yaşı hissedebiliyordum. Her şey bittikten sonra odama gittim koşarak, kimseye bir şey anlatamazdım yoksa beni öldürürdü. Bir kaç hafta kaldıktan sonra kaçmaya karar vermiştim. Bir gece yurdun penceresinden atlayarak kaçmıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Koskoca bir şehir ve daha 14 yaşında bir kadındım. Evet artık kadındım çünkü bedenimdeki bakireliğimi koruyamamıştım ve artık bir kadındım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pasif Beden
Документальная прозаHani o kinle baktığımız insanlar var ya hani, hayat kadını dediğimiz insanlar, hayatlarını bilmediğimiz, nedenlerini sormadan ağzımıza aldığımız onlarca kötü sözler söylediğimiz hayat kadınları, sizce gerçekten hepsinin zevklerine karşılık para kaza...
