siyah kapan

GİT HADİ!

(resimdeki hira adal.)

(2. bölümden kesit.)

-Bana niye yardım ediyorsun.Ensar uzun süre sessiz kaldığında bana yardım etmek istemediğini anlamıştım,ama söylediği o kelime beni 2. kez şok olmama yetmişti.

-Çünkü annenin bana anlattığı o küçük kıza AŞIK olmuştum.

-------- ---------- ---------

Ensarın omzuna akan gözyaşlarımı izlerken bir yandanda demin bana söylediği cümleyi düşünüyordum.Aklım almıyordu şu son 2 saatte yaşadıklarımı,düşündükce delirecek gibi oluyordum.Daha 2 saat önce karşıma çıkan çocuğun omzunda ağlıyordum.Kafamı hafifce kaldırıp yüzüne bakmadan ayağa kalktığımda yere kapaklanmaktan son anda kurtuldum,beni belimden tutan ensarın eline bakıp,ayağa kalktığımda masum bir yavru kedi gibi sessizce teşekkür edip gitmek için yöneldiğimde,

-eğer böyle dalgın yürümeye devam edersen daha çok teşekkür etmen gerekicek. Deyip çapkınca sırıttı.Haklıydı aslında sarhoş gibi yürüyordum.Demin konuştuklarımız beynimi bulandırmıştı.Etrafım siyah bir kafesle örülü gibiydi,

ve tek anahtarımda ensar gibi duruyordu.

Aslına bakılırsa biraz tek kalıp yürümem,olanları anlamaya çalışmam gerekiyordu.

-Ensar benim biraz yanlız kalıp olanları anlamama izin verebilir misin?

-Hayır.

-Hayır mı?.

-Evet.Çünkü şartlarda da dediğim gibi bu aralar yanlız dolaşamazsın.Beni dinlemek zorundasın.

-Bunu bana zorla yaptıramazsın! sesim sinirden bayağı yüksek çıkmıştı ama bay ensara bu bile etki etmemiş aksine çok iyi gelmiş,duruyorki sırıtarak bana yaklatı ve

-Aslına bakarsan yaptırabilirim.diyip Çapkınca gülmesinin ardından beni bacaklarımdan tutup omzuna attığında çığlıklarıma engel olamadım.

bağırmam bir şeyi değiştirmezdi çünkü bu saatlerde buralarda pek kimse olmazdı.ben direnmeye devam ettim ayaklarımı hızlı hızlı çırparken arada bir kaç isabet onun karnına geliyordu.Ama bu mala bir şey etki etmiyordu.Dışarı çıktığımızda beni kulübenin arkasına götürdüğünü görünce nereye gittiğimizi merak etmedim değildi.

-Hey!bırak beni,nereye gidiyoruz.

-Kes Hira! yanlız kalmak istemiyor muydun?Seni herkezden uzak bir yere götürüyorum.

-İstemiyorum bırak beni. Buna şaşırmıştım,beni yere bırakmıştı,ama öyle set bir inişim olmuştuki arkamda duran siyah porsche çarpmam bir olmuştu.

Karşımdaki ensarın bakışlarıyla karşılaştığımda ne kadar içimden kaçma isteğim gelsede bana zarar vermiyeceğini anlamıştım,evet daha 2 3 saattir tanıdığım adam,ama en başlarda hiç güvenim olmasada şimdi birazcık var gibiydi.

-Git hadi! ne bekliyosun git!

-Ensar i-.

-Sus hira ve git,bana güvenmiyosan git ama şunu bil, sen burda bana arkanı dönsen bile,ben yine seni korurum.Nedenini merak ediyorsundur demi.Çünkü ben senin annende kendi annemde göremediğim şefkati yakınlığı gördüm, sen ne kadar bunu istemesende ben sana yardım edicem.

Hayatında beni kabul etmeye bilirsin ama ben seni hayatımda çoktan kabul ettim ve hiç tanımadığım ama annenin anlattığı kadarıyla aşık olduğum kız için ölmeyi göze aldım.Sen ise sadece güvenicektin ama bunu benim için bile olmasa annen için göze alamıyorsan git!.

Bu söyledikleri o kadar açımasız ve soğuk bir şekildeydiki, ilk defa birinin beni yada annemi bu kadar önemsediğini fark ettim,o soluksuz ve bi o kadar beklemediğim kadar duygulu konuşması beni yine ağlamaya itmişti ama dayanabilirdim gözümü yakan göz yaşlarıma direnebilirdim.

Ah nalet olsun kimi kandırıyordum ben,direnemezdim güçsüzdüm ondan serbest bıraktım gözyaşlarımı,yanaklarımdan aşağıya süzülmesine izin verdim ama ne kadar ben izin versemde Ensar buna razı değildi yine dayanamamıştı ağlamama o yüzündeki kaslar yine gevşemişti.Beni yine çekmişti kendine,sol elini yüzümün bir tarafına koyup baş parmağıyla akan göz yaşlarımı silmişti.sonra yine fısıldıyarak.

-Ağlama hira,lütfen ağlama.Bu benim canımı yakıyor.hiç değilse benim yanımda ağlama.bir şey dememe fırsat vermeden eliyle cenemden tutup başımı yukarı kaldırdığında,bakışlarımızın kesiştiği o an mideme sancı girmesini sağlamıştı,farklı bir bakıştı bu büyüleyici,keskin ve yeterince siyah..