𝑆𝑎𝑢𝑑𝑎𝑑𝑒-BİTTİ

𝑆𝑒𝑝𝑡♠️

İzukunun evinden çıkalı baya olmuştu. Akşam saatleriydi. Eski bir gölün kenarındaki ıslak çimenlerde oturmuş gölü ve sağanak yağmuru izliyordu. Rüzgar daha şiddetli esiyor adeta şehri uçurmak ister gibiydi. Katsukinin kalbi zihni ve düşünceleri gibi bağırıyordu. Sarışın ise üzerindeki hırkaya iyice sarılarak dizlerini kendine çekmiş oturuyordu. Kızarık gözlerinden akan yaşlar yağmur damlalarından belli olmuyordu.

Canı değilde kalbi yanıyordu Sarışının. Ağlamaktan kan bağlamış gözlerini silerken hastane hayatına dönmeyi diledi. En azından orada daha az acı çekiyordu beynini ve kalbini uyuşturan haplarla. Birden ayağa kalktığında dizleri titredi. Nerdeyse yürüyemiyordu. Ama aklındaki fikir bir şekilde hareket ettiriyordu bedenini. Bunun için çok düşünmeye değmezdi. Nede olsa intahara meyilli biriydi kendisi. Hastane deneyimleri gözünde canlandığında kırık bir gülümseme oluşmuştu yüzünde. Ama bu gülümseme acının tatlı yansımasıydı..

Biraz yürüdükten sonra göl kenarından baya uzaklaşmıştı. Arabaların hızla gittiği ormanın içinde bulunan yola çıkmış ve kenarda öylece duruyordu. Normal biri yanlış anlaya bilirdi. Ama bu şuan Sarışını o kadarda ilgilendirmiyordu. Derin bir nefes alarak önce gökyüzüne sonra Ay'a ardından yıldızlar baktı. Hepsi çok parlakı. Tek pişmanlığı bu parlak güzellikten mahrum kalacağıydı.

Tekrar bir derin nefes aldığında gözlerini sıkıca yumdu. Ardından boynundaki küçük medalyonu açtı ve içinde annesinin fotoğrafı bulunan minik metal parçasını titreyen dudaklarıyla öptu. "Özür dilerim Anne.." alçak bir tonda fısıldadığında fotoğrafın üzerine tek damla yaş düştü. Bu medalyondan kimseye bahs etmemişti. Ne kadar aksi görülsede Katsuki annesini herkesten çok seviyordu. Onun için çok değerlidi. İlk kez anne demişti ona bu akşam. Annesi duymasada..

Medalyonu kapattı ve tekrar gözlerini yola ve arabalara dikti. Ardından hızlı bir şekilde adımlayarak arabaların olduğu yola atdı kendini. Tek duyduğu şey siyah bir aracın gürültü korna sesiydi.

SON.