İlk aşk

İlk görüş

Annemle babamın ayrılığından dolayı taşınmıştık, yeni bir hayat kurmak, yeni insanlar tanımak iyi gelecekti bana çünkü psikolojim bozulmuştu ailevi çok sorun atlatmıştım daha bilmiyordum aşk neydi sevgi neydi.

Dersaneye yazılmıştım daha henüz 7. sınıftaydım sınıfa ilk girdiğimde kimseyi tanımıyor hiç görmediğim yüzleri görüyordum ve bu beni bir hayli korkutuyordu. En arka sıraya oturdum etrafa bakmaya bile çekiniyordum, hala aklımda atlattığım acılar vardı yaşım belki küçüktü ama beni bu acılar büyütmüştü. Yaşıtlarım anne ve babasıyla mutlu bir hayat sürerken ben iki kadın hayata atılmıştım bende artık bir kadındım. Hayat belkide tutup kollarımdan beni silkeleyip büyü demişti. Kafamı kaldırdım belkide biraz cesaretlendim bakındım etrafıma en öne baktım, bakakaldım.

Çok güzel bir kızdı upuzun saçları vardı yemyeşil gözleri...

Ben hiç saçlarımı uzatamamıştım hayatım boyunca, hep kısaydı benim saçlarım, hep kırılırdı bende kestirirdim.

Keşke kalbimizin kırıklarını aldırabilsek.

Kızla göz göze gelmiştim aklımdan bir ton şey geçerken umursamaz bir bakışla gözlerini benden uzaklaştırdı, bende öyle yaptım. Ama çok garipti ilk defa bir kıza baktığıma pişman olmuştum. Keşke bakmasaydım diye kızdım içimden defalarca. Hoca içeri girdi beni tanıttı sınıfa, bu sefer sırf onunla göz göze gelmemek için onun olduğu tarafa bakmadım bile.

Bütün gün ona bakmama çabamla gelip geçti. Diğer günlerde böyleydi hep gözlerimi kaçırırdım sanki bakmadığımı düşündürmeye çalışır gibi. Peki ya neden böyle yapıyordum ki? Neden ona bakmadığımı düşünmesini istiyordum? Neden ona baktığımı anlamasından korkuyordum? Artık aylar geçmeye başladı hala çözemediğim bir şeyler vardı neler olduğunu çözmeye çalışıyordum, aslında aklıma bir şey geliyordu ama korkuyordum hemen aklımdan o geçenleri silmeye çalıştım çünkü bu bir saçmalıktı. Ama hala içimde bir kuşku vardı ve bu geçmiyordu, geçmeyecekti zaten eminim korkuyordum ve bunun farkındaydım daha küçüktüm ve duygularımın farkında değildim. Bir gün dersaneye sınava gitmiştim şansa aynı sınıfta girdik ve yine defalarca göz göze geldik. Sınavdan erken çıktım boş bir sınıfa oturdum düşünüyordum, aklımda bir çok şey vardı ve aklımda ki bunca şey durmadan geçip duruyordu. Tam bu sırada Aydan içeri girdi, kalbim o kadar hızlı atıyordu ki kalbim duracakmış gibiydi çok korkuyordum ve ben hayatımda hiç bu kadar çok duyguyu bir arada hissetmemiştim. Yanıma oturdu ve bana benimle tanışmak arkadaş olmak istediğini söyledi. İlk defa onu bu kadar yakından görüyordum daha önce yüzüne bakamıyordum hep çekiniyordum işte bugün o yüzüne bakamadığım kızı en yakınımdan izliyordum hemen cevap verdim tabii dedim. Kendini anlatmaya başladı, sesinde bir burukluk vardı bilirim ben bu burukluğu, çok olgundu belli bir acı yaşamıştı. O bana hayatını anlatıyor bense onun yüzünün en ince kıvrımlarına kadar ezberliyordum. Sonra bir anda ekledi annesini küçükken kaybettiğini anlamıştım zaten derin bir acı yaşamayan böyle güzel gülemezdi. O günden sonra daha samimi olduk beraber vakit geçirir beraber otururduk sınıfta çok yakınımdı benim. En güvendiğimdi, bu bir arkadaşlıktan öteydi az çok farkındaydım bunun ama bu bana başta ki kadar korku vermiyordu, korkmuyordum artık o olmasın dediklerimden, çekindiklerimden. Çok yağmurlu bir gündü, aslında dersaneye gitmek istemiyordum ama Aydanın gelecek olması dersaneye gitmem için bir sebepti. Korkuyordum ya ben gitmezsem başkası oturursa yanına, ya başkası onunla benim gibi olursa? Ya başkası ona benim hissettiğim gibi duygular hissederse...

Uzun zamandan sonra ilk defa birini kaybetmekten korkuyordum oysa o herhangi bir arkadaştı...

Sahi Aydan benim için herhangi bir arkadaşmıydı? Aklımda bu soruları sorarken dersaneye girdim. Aydan sıramızda oturmuş beni gülümseyerek karşıladı. Lavaboya gittik beraber ben saçlarımı düzeltiyordum o ise bana bakıyordu. Kafamı ona çevirdim bana dokundu ve biraz yaklaşırmısın dedi. Tek ikimiz vardık o an sanki dünya duracak gibiydi ellerimden tuttu ve dudağımdan öptü. O an sanki dünyanın en güzel anı gibi geldi bu bana, çok garipti bu. Ben bir kızdım ve bir başka kızı seviyordum. Sanki bir şey olmamış gibi devam ediyorduk hayatımıza birbirimizi öperdik ama asla sevgiliyiz diyemezdik. Çünkü hiç bir kadının bir kadınla sevgili olduğunu görmemiştik. Aradan bir sene geçti 8. sınıftaydık ve bizim bu yakınlığımız hala sürüyordu. Çok mutluyduk. O sadece benim için sevdiğim insandan öteydi kardeşti, dosttu, sırdaştı. O benim kurtarıcımdı dertlerimi sorunlarımı beraber aştığımdı. Beraber büyüdüğümdü. İnternet üzerinden kendim yeni arkadaşlıklar kuruyordum. Yeni biriyle tanıştım bizden iki yaş büyüktü lise 2'ye gidiyordu. Ve lezbiyen olduğunu söyledi. Ona herşeyi anlattım bu konuda beni aydınlattı. Aydanla konuştuk artık aramızdaki şeyin arkadaşlıktan öte bir şey olduğunu öğrenmiştik. İlişkimize bir isim koyabilmiştik artık. Gerçi koysakta ne değişti ki sanki? Yine etrafımız bilmiyordu, zaten söyleyebileceğimizide hiç düşünmedim. Ama Aydan değişmeye başlamıştı hemde çok. Bunun bir ilişki olduğunu öğrendiğinden beri bana eskisi kadar sıcak davranmıyordu. Sanırım yavaş yavaş bitiyorduk. Korkuyordu belkide. Belkide kendinden emin değildi. Ama ben emindim çünkü bir erkekle duygusal bağ kuramıyordum. Kendimi kabullenmem zor olmuştu ama kabullenmiştim. Aydanla 2. senemiz çok çabuk gelip geçmişti. Ama onda ki bu değişim beni fazlasıyla rahatsız ediyordu. Bir gün dayanamayıp onunla konuşmak istedim neden böyle yaptığını sordum belki bir hata yapmışımdır diye düşündüm hep ama o bana ''Ben senin gibi değilim, ben böyle olacağını hiç düşünmedim ben erkeklerden hoşlanıyorum lütfen bunu burda böyle bırakalım'' dedi ve gitti. İkinci kez sevdiğim insan beni bırakıyordu. Ama bu babamın acısından daha ağırdı. Çünkü birinin yokluğunu anca biri sayesinde unutrusun ve o bana her yokluğu unutturan kişiydi. Bu haberi aldıktan sonra dersaneye gitmeyi kestim bir daha hiç konuşmadık ne o aradı ne ben aradım. Hem arayıp ne diyebilirdim ki. Ama şimdilerde baktığımda bana güzel bir anı olarak kaldı. En azından ne olduğumu öğrenmeme sebep olan kişiydi, onun sayesinde öğrendim ben kendimi. Bugünde olsa yine bunları hatırlamaktan pişman değilim. Ben değişmedim ama o kendi doğrularını buldu bir sevgilisi var ve mutlu iki sene sonra ilk defa bu sene gördüm onu ama o beni tanıyamadı saçlarımı iyice kestirdim belki kalbimin kırıklarını aldıramıyordum ama artık saçlarımda hiç kırık kalmamıştı. Benim ilk kendimi farkedişim, çocukluğumsun. İyi ki kadın seviyorum acısıyla tatlısıyla. Hiç pişman olmadan. Siz siz olun aşkta cinsiyet aramayın. Sevmek yürek ister cinsiyet değil.