papatya ; arda güler

0.2

"Melisa iyimisin tatlım." demişti annem. Tabağımda sürekli oynadığım için annem bir sorun olduğunu anlamıştı. "İyi görünmüyorsun bir sorun var anlaşılan." demişti.

Bakışlarımı yemek dolu tabağımdan çekerek anneme bakmıştım. Göz altlarımın mor olmasından ağladığımdan her türlü belli oluyordu. Kapatıcıyla kapatma zahmetinde bulunmamıştım bu yüzdende göz altlarım çok kötü görünüyordu.

"Melisa yine mi o çocuk." demişti annem ciddileşen ifadesiyle bana bakmaya devam ediyordu. "Hayır anne unuttum onu ben." demiştim geçiştirmeye çalışarak.

Annem inanmamış tavrıyla bana bakmaya devam ederken ben gerilmeye devam ediyordum.

Annemin çocuklarının üzülmesini asla istemezdi bu yüzden çocukları hassas konusuydu.

Her anne çocuğunun mutluluğunu ister her anne gibi benimde annem böyleydi.

"Melisa anlat bana." demişti annem elimi tutarak. Dolmaya başlayan gözlerimle yere bakmaya devam ediyordum. Annem endişelenmiş ve ciddi tavrıyla sinirlenmeye başlamıştı bunu her türlü anlayabiliyordum.

O sırada ablam içeriye girmiş sandalyeyi kendisine çekerek oturmuştu. "Anne neden ağlıyor bu şaklaban." demişti gülerek.  Gözlerimi devirerek "Şuan hiç şaka kaldıracak durumda değilim abla." demiştim.

Annem bana hak vererek "Bestecim hadi sen odana." demişti. Ablam kaşlarını havaya kaldırarak "Daha yeni geldim ya hemen kovuyorsunuz." demişti. Annem gülümseyerek "Kardeşinle bir şey konuşmamız lazım, ben sana sonra anlatıcam hadi." demişti.

Ablamla aramda beş yaş vardı anlayacağınız benden büyüktü, ablamla aram oldukça iyiydi yani kavgalarımızı falan saymazsak oldukça iyi anlaşıyorduk.

Ablam benim aksine koyu Beşiktaşlıydı. Ben ise ablamdan daha çok koyu Fenerbahçeliydim. Annem Galatasaraylı babamda benim gibi koyu Fenerbahçeliydi.

Evde her tür takım tutan var bu yüzden eğlencesi bir başka oluyordu. Kafa dağıtmak için iyi bir şeydi bende bundan faydalanmaya çalışıyordum.

Ablam söylenerek kalkarak odasına çıkmıştı. Anneme baktığımda ikna edici tavrıyla "Dinliyorum." demişti.

Anneme dünkü yaşadıklarımı anlatıp anlatmanakta karar verememiştim içimden bir ses anlatmamı söylüyordu ama annemin Ardaya yazacağından da korkuyordum bu yüzden bir süre sessiz kalmıştım.

Derin bir iç çekerek sessizliği bozmuştum.
Anneme her şeyi anlatıcaktım.

"Dün maçı izlerken Ardanın Zeynebe kalp işareti yaptığını gördüm ve sinirlendim kendimi tutamayarak Ardaya yazdım ilk başta o kişinin Zeynep olduğunu anlamadım Ardaya yazdıktan sonra fark ettim, sonra Arda bana cevap yazdı sen benim hiç hoşlandığım kız olmadın falan dedi sonra ben bir şey yazmadım doğrusu yazmak istemedim." demiştim.

Annem beni dikkatlice dinlerken Ardanın dediklerine karşı kaşlarını çatmıştı.

"Ağladım sonra anne başka bir şey olmadı cidden ben iyiyim her şey anlattığım gibi." demiştim.

"Şerefsiz." demişti annem sinirli sinirli söylenirken. "Belliydi böyle olacağı seni kullanıp attı." demişti tekrardan.

Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken annem göz yaşlarımı silmişti. "Melisa yeni bir sayfa açıcaksın kendine ve asla bir erkek için üzülmiyeceksin kızım." demişti yumuşayan ses tonuyla.

Zorda olsa gülümsemeye çalışarak anneme sarılmıştım. Annem sırtımı okşayarak saçlarımdan defalarca öpmüştü.

O sırada ablam aşağıya inerek "Bensiz mi sarılıyorsunuz." demişti dudaklarını büzerek. Kollarımı açarak "Gel buraya." demiştim gülümseyerek.

Ablam bana sarıldığında annemde sarılmaya eşlik etmişti. Yaralarım bir an durmuştu ve mutlu olmuştum.

İçimdeki her şeyi resmen söylemiştim ve rahatlamıştım anneme anlattığımda içimdeki öfke bir nebzede olsa dinmişti.

Ardadan ne kadar nefret etsemde anılarımızdan nefret edemiyordum...

18/01/2023

melisa: maçta yaptığın o sevgi hareketlerine kalbimi bıraktım be arda.

arda: senin sayende motive oluyorum melisa.

arda: her şey senin için zaten...

melisa: her zaman burdayım arda, seni seviyorum ve bunu sana defalarca kez söylemek istiyorum.

arda: seni sıkılmadan dinlerim güzelim.

arda: biliyor musun, doğru kişiye aşık olduğumu bir kez daha fark ettim.

-Bölüm sonu-