Ilang taon ka ba nung natuto kang mag admire ng isang tao? Hmmm...Let's say crush. Ilang taon ka nagkaroon ng crush? 4? 5? 6? Or older?
Ako kasi alien ako diyan eh. Pero may isang taong nagpakilala sa akin ng word na yun.
Grade five palang ako ng masimulan kong matuklasan kung ano ang ibig sabihin ng "first love"
I was only 10 or 11 years old back then. Ni hindi pa nga ako nagkakaregla nung mga panahon na yon.
Ni hindi nga pumasok sa isip ko na magkakaganito pala ako ng dahil sa kanya.
Opposite attracts. Not because he's ugly or I'm the 'beauty' or vise versa but he's my nightmare. He bullies me a lot. Physically and verbally. I hate him to the moon and back. Pero nga kasi, sabi nga nila, 'the more you hate the more you love.' Bullshit isn't it?
That's is why I'm here with him dancing to the slow rhythym of music. Prom kasi namin. At eto ang dahilan kung bakit pumayag akong maging partner niya nung niyaya niya ako. We'll get there later but let me update you about our topic.
US. Hindi United States ha pero connected din yun sa ikekwento ko.
"So... uhmm." I can sense that he's nervous as I am. Pero eto na to eh. Wala nang atrasan.
"Alam mo ba kung bakit ako nawala?"
Umiling siya bilang sagot sa tanong ko. "Hindi."
He's not looking at me at ganun din ako. Ewan ko ba feeling ko kasi pagtinitigan niya ako, pati soul ko nakikita niya.
"Kasi natakot ako Matt. Bata pa tayo noon. And ayaw din ng parents ko magboyfriend ako agad. Kaya naging cold ako sayo pagkatapos kitang bustedin, kasi wala akong maihaharap na pagmumukha sayo. Ayaw din kita paasahin. Wala tayong kasiguraduhan noon kasi bata pa nga tayo. Alam mo naman na yung first boyfriend ko gusto ko seryoso." Nagsasayaw parin kami. Hindi ko alam ang reaction niya sa mga sinasabi ko pero nafifeel ko yung tension sa aming dalawa. It feels good that he's here with me now na naging dahilan ng pag-uusap namin.
"Pero simula noon hanggang ngayon, ikaw parin. Ikaw parin matt" I almost whisper at those words. I can't believe it. 4 years... I first loved him four god damn years and still counting ang peg ko.
"Bakit ako?" Nakaramdam ako ng kaba sa tanong niya. Para bang hindi siya makapaniwala sa mga sinasabi ko. Ako din. Hindi din ako makapaniwalang siya. Bakit nga ba? Kasi siya lang ang nakikita ko lagi? Na siya ang dahilan kung bakit walang nanliligaw sa akin? Bakit nga ba?
"Hindi ko din alam." Natahimik ako saglit at nag-isip. "Eh ikaw bakit din ako?" Parehas ba kami ng nararamdaman? Na hanggang ngayon siya parin? Ang dami kong tanong sa isip ko na gusto kong itanong.
"Hindi ko din alam." Saktong natapos ang tugtog. Napayuko ako sa sagot niya. Nakukulangan ako. Pero bakit? Kasi gusto ko ako parin ang gusto niya? Alam kong ang selfish pero yun kasi nararamdaman ko. Gusto kong bumalik sa dati at sagutin nalang siya. Siguro masaya pa kami kung nagkataon.
Ang akala ko babalik kami sa dati, yung okay. May namamagitan. Yung M.U. But damn I was wrong. No scratch that. Oo nga bumalik kami sa dati.
Example Convo.
.
.
.
.
.
Haba no? SHIT.
Bumalik talaga kami sa dati na parang hindi kami magkakilala.
To make the long story short, buong 3rd year ko nakakulong ako sa sarili kong kulungan. Umaasang dadating siya at pakakawalan ako. Umasang babalikan ako. Umasang magkakaron ng "tayo" pero, hindi nangyari.
Masakit. Wala naman akong magagawa. Hindi ko siya pwedeng pilitin sa gusto ko. Atleast nasabi ko sa kanya. Nasabi ko din after all this years. Nasabi ko din kung gaano siya kahalaga sa akin.
na iparating ko din ang 'Matt, I STILL LOVE YOU.' na matagal kong pinaghandaan.
