Bakit nga ba ako nawala?
three years ago...
I'm the happiest girl in town. Meron akong mapagmahal na pamilya, supportive na mga tropa, at syempre si matt.
Pero sabi nga nila, kapag masaya ka ngayon, bukas hindi na.
Kasi one daypagkagaling ko sa bahay nakaimpake na yung mga gamit ko at masayang masaya sila. sinabi nalang sakin nila mama at papa na sa U.S. na daw ako mag-aaral. Doon daw ako mag-h-high school.
And I was so shocked. Kaya syempre di ako pumayag. Pero every god damn day pinipilit nila ako kesyo mas maganda daw magiging future and so on.
Yeah tama sila, pero pano na tropa ko? Pano na si matt? Paano na puso kong mangungulila sa inyong lahat?
And all of a sudden bigla akong tinawagan ni matt at tinanong ako na lalo nagpagulo sa isip ko.
"May pag-asa ba ako sayo?" tanong niya.
"Oo naman!" Mahal ko siya. Bata pa ako pero mahal ko talaga siya.
"Uhm, ano kasi. Pwede na bang maging tayo?"
And with that, di ko alam isasagot ko. I know i should be happy dahil since grade 5 pa ako may gusto sa kanya and up to now na malapit na graduation e talagang nagkakamabutihan kami pero i'm not yet ready pumasok sa isang relasyon. Di pa ako ready sa isang commitment.
And so, I ended the call. But he kept on calling me. Kaya tinext ko nalang siya.
To matt
Alam mo naman na di pa ako ready di ba? Alam mo naman na di pa ako pwede magboyfriend kasi bata pa tayo. Tsaka diba sabi ko naman sayo na gusto ko 1st boyfriend ko, seryoso. Pero kasi bata pa tayo at alam kong di pa natin alam kung ang salitang yun. Sorry matt. Sana mahintay mo yung araw kung saan ready na ako.
Sent
Oh fck walang bawian. Nabasa na niya yun at papanindigan ko na ang mga sinabi ko.
After that incident, naging cold na ako sa kanya hanggang sa nawalan kami ng commuication after graduation. Buti nga di kami classmates e kaya mas madaling umiwas at maging cold.
Ginawa ko to kasi ayoko siyang paasahin sa wala. MAHAL KO SIYA pero aalis ako at maiiwan siya. Magiging tragic ang lovestory namin kung ganun. Tapos mga bata pa kami, hindi namin mahahandle ang LDR. Wrong timing naman kasi.
Bakit ba kasi nagkagusto siya sakin eh sabi naman niya mataba at pangit daw ako. Tapos eto siya ngayon? Nakakagulo no? Parang isang iglap lang nagkagusto kayo sa isa't isa!
Na tinuruan niya ang puso ko na umibig ng tunay... Sorry nakikinig ng huling el bimbo.
Hanggang sa wala talaga akong magawa at natuloy parin ako sa U.S.
Good thing rin na natuloy ako dahil makakapagmove on ako sa kanya kahit na hindi naman naging kami. Wala na kong communication kahit sa friends ko kasi busy din ako. Busy sa mga issues ko sa sarili.
Pero hindi ko kinaya. It was hell. Grabe pagka-home sick ko at minsan ay nabubully pa ako. Kaya nagmakaawa ako sa parents ko na ibalik ako sa pinas. And so they did.
Incoming 3rd year na ako and after 2 years ng walang pagkikita at walang pag-uusap halos lumabas yung puso ko sa sobrang lakas ng kaba na nararamdaman ko dahil makikita ko na ulit si matt. Pero paano kung wala na siya doon. Edi okay. But a part of me says, 'I want to see him and I need to see him.'
Napagdesisyunan kasi nila mama't papa na doon ulit ako pag-aralin dahil kilala ko na raw mga tao dito, pumayag na rin ako kasi isang salita kasi ang parents ko. Kung ano gusto nila, yun lang.
At nangyari na ang mga dapat mangyari.
Nangyari na yung kinakatakutan ko.
Yung parang hindi kami magkakilala.
Yung parang walang nangyari.
Yung parang wala kaming pinagsamahan.
Ay okay, oo nga pala. Wala nga palang "kami" in the first place.
Pero fck since grade 5 ako hanggang ngayon wala akong ibang minahal kundi siya lang. Maraming ring lumandi sakin sa U.S. pero wala e, siya parin.
Ikaw parin, matt.
Akala ko sa loob ng dalawang taon makakamove on na ako e pero tangina akala ko lang pala talaga.
Marami talagang namamatay sa maling akala.
Kaya pagpasok ko, nag Flag ceremony na kami. Maaga ako sa school as usual. Papasok palang ako parang gusto ko nang umurong. Nakakabakla talaga. Pero wala eh... kailangan. So hindi ako nagpakita. Nasa CR lang ako habang di pa nagbebell. Nakatitig lang ako sa salamin ng magbukas ang pinto.
Natigil siya ng ilang minuto at nagtititili. Kaibigan ko yan noon, si Cane.
"OH MY GOSH!!!!! YOU'RE BACK!!!!" so nasira ang plano kong magstay sa CR hanggang bell.
Hinatak niya ako palabas at malaman laman kong nasa labas ang tropa naghihintay kay Cane. Siyempre siya.
Gusto kong tumakbo at magwala!!!! Ugh!!! Nakakabading!!!!
Natahimik ang lahat ng ilang segundo. Nakatingin lang sila sa akin na para bang isa akong multo. Then they all made a gesture na nagpatibok ng puso ko.
Sabay sabay silang tumingin kay Matt na nakayuko. Tapos thry exchange their knowing look.
May mga bago din sa Tropa. Apat sila. 3 babae isang lalaki. At isa sa mga babaeng yun ang nakasakit agad sa akin dahil sa gesture niyang yun.
Hinawakan niya yung kamay ni Matt na ikinagulat niya at nagngitian sila.
Damn. Gusto ko siyang hatakin. Nagseselos ako oo.
Tapos naalala ko biglang wala nga palang 'Kami.'
