Hoor je mij? // ft. bankzitters

Kamp

''miel, gaat het wel?''  

''Milo, je ziet zo bleek, ben je oke?'' 

''Milo, ben je wel lekker?''

Altijd maar weer de zelfde vragen.

Nee. Het gaat niet. Wat denk je als je zusje is overleden door je onoplettendheid, je ouders gescheiden zijn en je broer geen contact meer met je wilt? Tuurlijk gaat het niet.

Ik heb alles verpest. Mijn vriendschappen, de band met mijn familie, en mijn school carriere.

Nou ja, niet al mijn vriendschappen. Frank van der Slot. De jongen die er altijd voor mij is geweest, en ik voor hem. Hij is de enige die nog om mij geeft tegenwoordig. Hij is de enige die mij niet beschuldigd van de dood van mijn zusje Jiska.

Het gebeurde zo'n 3 jaar geleden. Ik was 11 jaar, Jiska was 7. Ik had vrij van school, Jiska ook. Onze ouders waren werken, en mijn broer Thomas was op kamp. Ik kreeg voor 1 keer de verantwoordelijkheid om op Jis te passen. Ik was eigenlijk nog te jong, maar anders hadden we weer de oppas moeten regelen, wat overgens echt een heks van een mens was. we mochten niks. zelfs geen koekje na school.  Jiska wilde graag buitenspelen op de trampoline, ookal was het 6 graden buiten. Ik vond het prima, aangezien ik geen zin had om nog langer met haar peppa big te kijken. Ik zei dat ik even snel naar de wc ging, maar dat zij alvast mocht gaan springen. Toen ik terug kwam, was ze nergens meer te bekennen.

''Jis! Jiska! Waar ben je!''

Ik bleef maar roepen, en roepen, en roepen.

Maar helaas, geen enkel spoor van Jiska. Toen ik naar achter het huis liep, zag ik haar jas bij het water liggen. vanaf dat moment, wist ik al meteen wat er gebeurd was. Ze zeurde al dagen of ze op het ijs mocht, maar telkens weer werd haar gezegd dat het nog te dun was. Ik rende naar de vijver achter het huis toe, toen ik haar zag drijven. Ze was door het te dunne ijs, in het ijskoude water gevallen. Ik probeerde haar er nog levend uit te halen, maar helaas voor haar was dat niet meer weggelegd.

Sinds die dag is niks meer hetzelfde. Mijn ouders zijn gaan scheiden, en mijn broer is in noorwegen gaan wonen. Vanaf dat moment, had ik niemand meer. Behalve Frank.

Het was mijn schuld. En dat wist iedereen. Ik begon mezelf steeds meer af te kraken. Ook scholden andere mensen mij uit als moordenaar. Het ging steeds slechter, en slechter, en slechter. Zo slecht, dat ik niet meer wilde. Ik wilde niet meer in een wereld leven waar niemand om me geeft. Niemand zou dus ook merken dat ik weg ben, aangezien iedereen mij haat. Frank misschien wel, maar ach, hij kan vast iemand beters vinden die geen moordenaar is. toch? 

Ik wilde geen hulp, omdat mensen mij dan als ''depressief'' en ''zielig'' gingen bestempelen. Ja, ik was depressief, maar ik wilde niet dat mensen zich zorgen gingen maken om mij. Waarom zouden ze ook? Ze kennen me niet eens, laat staan dat ze om me geven. 

Op school ging het niet goed, thuis niet, en mentaal ook niet. Ik haalde slechte cijfers, had alleen maar ruzie met mijn moeder en dacht alleen maar na over hoe blij mensen zouden zijn als ik gewoon weg was van de wereld. Ik wilde het al een keer proberen, maar toen heeft Frank mij net op tijd tegen gehouden. Ik heb ook meerdere keren therapie gehad, maar niks daar van hielp. Ik bleef depressief, en niemand kon dat meer veranderen. Na een tijdje werd ik ook opgenomen in een kliniek waar ik misschien net een week heb gezeten. Niks, maar dan ook echt niks kon mij meer beter maken. 

Frank heeft misschien wel 5 keer gezegd ''ga nou eens hulp zoeken Milo, zo komt het nooit goed'' maar ik luisterde niet. Ik wilde geen hulp, en al helemaal niet van mensen die ik niet ken. Ik vind mensen maar een beetje eng. Ze willen allemaal dingen van je weten, terwijl ze je niet eens kennen, en ze zeggen alleen maar ''Het komt goed'' (wat dus niet is, omdat ik al 3 jaar zo leef).  

Ik ben 1 keer blijven zitten in de 2e, en ik denk dat ik dit jaar ook niet over ga. mijn cijfers zijn zo slecht, ik heb bij ongeveer alle vakken een onvoldoende. sommige zelfs onder de 3. Niemand op school snapt mij. Niemand snapt dat het niet goed met mij gaat. Niemand snapt waarom ik slechte cijfers heb. Puur omdat ze niet om me geven en geen zin hebben om zich in mij te verdiepen. Geen wonder dat het slecht gaat en ik al 4 keer van een dak af heb proberen te springen. Dan denk je: 4 keer? Ja. Vier fucking keer. en alle 4 de keren heeft Frank mij tegen gehouden. Zonder Frank, was ik hier niet. Hij is momenteel de enige die mij probeert te helpen. Zelfs mijn ouders hebben het opgegeven.

Ik word uit mijn gedachtes gehaald als iemand mijn naam roept. ''Milo! Miel! Hoor je me?'' Ik schrik van de hand die op mijn schouder word geplaatst. Ik draai me langzaam om, en kijk recht in de ogen van een bezorgde Raoul.  ''Hmm?'' ''Of je klaar bent voor vertrek!'' ''Oh, eh ja bijna'' zeg ik zacht. Raoul loopt weg en sluit de deur achter hem dicht. We gaan vandaag op voetbal kamp met creators. Ik wilde eigenlijk helemaal niet, maar om hier alleen te zitten leek me ook zo wat. Ik rijd met Raoul en Matt mee, en Koen en Robbie rijden zelf. Frank zou ook komen, maar hij kreeg plotseling een belletje van werk dat hij naar Amsterdam moest komen voor iets ofzo. Wel jammer, maar goed ik heb de andere jongens nu. Geen van allen weet dat mijn zusje door mij is overleden, en dat het slecht met me gaat. maar goed ook, want dat hoeven ze niet te weten. 

Als ik al mijn spullen eindelijk heb gepakt, loop ik daarmee naar beneden.  ''Klaar Milo? Dan kunnen we gaan, we moeten er over 20 minuten al zijn namelijk.''  ''Helemaal ready.'' zeg ik als ik de keuken uit loop. We stappen in de auto en rijden naar de locatie toe. Als we uitstappen, worden we meteen opgevangen door de andere jongens. ''Yoo boys, wij hebben onze spullen al uitgepakt, jullie kunnen dat ook nu doen of later, maar leg ze wel ff bij de tent neer.'' Zegt Koen en loopt voor ons uit naar de tent.

Heey! dankje voor het lezen van het eerste deel van mijn boek! ik weet dat het nog niet zo goed is, maar ik ga kijken of ik de volgende hoofdstukken leuker kan maken:)  

Liefs,

N