My Life Sucks

{Sarah Erhlich}

De warme ochtendzon straalt vrolijk door mijn raam. Kreunend kom ik recht. Langzaam wrijf ik de slaap uit mijn ogen. De wekker gaat af. Yess, eerste dag school. *proef het sarcasme.* Al 5 jaar lang ben ik het pestkonijn, en het wordt elk jaar erger. Zuchtend kom ik uit bed. Ik wandel naar de kast en neem een setje kleren eruit. Ik ga gaan voor een rose topje met een wit-beige pull erover. Daaronder doe ik een donkerblauwe short aan en mijn beige allstars. Maar eerst, douchen! Ik spring onder de douche en laat de warme stralen over mijn lichaam lopen. Ik droog me naderhand snel af en trek de kleren aan. Dan komt het moeilijkste, denk ik, mijn haren. Ik ga voor de spiegel staan, twee helder blauwe ogen kijken mij aan. Voor mij staat een slank meisje met lange golvende blonde haren en een zon gebruinde huid. Onder haar ogen zijn de wallen bijna verdwenen. Verdwaast haal ik de kam door mijn haren. 1 september, de dag die ik het meeste haat. 3 maanden voor mijn verjaardag. Jah, ik ben een december kindje. En daar ben ik trots op. Ik wandel, nee strompel terug naar mijn kamer. En ga aan het venster zitten. Ik bestudeer mijn kleine kamer. De muren zijn wit maar één muur is blauw. Het plafond is wit. Ik heb een groot waterbed tegen de muur staan en een groot raam. Voor het raam staat een lig zetel. Verder heb ik nog een bureau voor te studeren en een kledingkast. Oh ja, in een hoek van mijn kamer staat mijn akoestische gitaar. Erlangs ligt mijn Tin Wistle en een doos waar een schrijfveer en inkt in zit. Aan de blauwe muur handen vele witte kaders met foto's van toen ik klein was. Een foto met mijzelf en mijn eerste badminton racket. Ik aan het dansen, op een paard. Mijn tante heeft twee paarden en eentje is nog wild en ongetemd. Ik ben de enige die er al op heeft kunnen zitten. Is er nog iets wat je moet weten?
"Sarah, kom eens naar beneden. Het is school."
Oh ja, mijn naam is Sarah, Sarah Erhlich.
"Ik kom al mam!" Roep ik terug. In gris mijn boekentas van de grond en ga van de trap af richting keuken. Daar stop ik gouw een pannenkoek met Nutella in mijn mond.
"Mama, de bus is er, ik ben door."
"Dag Charlotte!"
Charlotte is mijn twee jaar jongere zus van 12 jaar. Ze is altijd vrolijk maar kan snel op haar tenen getrapt zijn. Ook is ze uitmuntend in paardrijden.
"Cole doe door, je moet bijna op school zijn."
"Ja mama."
Cole is mijn broertje van 9 jaar. Hij, hij is een uitstekende voetballer en een wii verslaafde.
"Mam, ik ben door." Zucht ik.
"Dag Sarah, veel plezier."
"Zal ik zeker hebben..." mompel ik. Daarna neem ik mijn fiets en open ik de garage. Snel fiets ik naar het fietspad naar school, waar ik op mensen wacht. Na een kwartier zijn ze er eindelijk. We zijn oneven dus iemand mag alleen gaan rijden. En wie is dat... moi. Op school aangekomen plaats ik mijn fiets in het fietsenrek en zie ik dat de anderen al door zijn. Plots gaat de bel. Ik probeer over de speelplaats te snelwandelen om optijd te zijn. Lopen ga ik niet doen, want dan val ik toch. Dan struikel ik plots over een voet.
"Kijk wie hier is, ons lozertje. Dat je nog altijd naar school durft te komen." Zegt de leider. Hij trekt mij aan mijn haar omhoog.
"Na school aan de oude fabriek, geen smoesjes. Anders komen we je wel ophalen." Dreigt hij. Hij laat me los en ik loop snel weg. De tweede bel gaat, fantastisch, ik ben te laat op mijn eerste schooldag. Ik storm de trappen op en zwaar uitgeput kom ik aan op het vierde verdiep waar ik. Langzaam de klas in wandel. Als ik iedereen naar me zie kijken, staar ik naar beneden. Snel haast ik me naar de achterkant van het lokaal waar ik wegduik in mijn stoel. Ik kijk de klas rond, er zijn amper meisjes, alleen maar jongens. Een vrolijke vrouw komt het lokaal binnen.
"Hallo, ik ben Jozefien Lakers, ik ben jullie klastitularis (of mentor). Ik wil eerst al jullie namen lezen, zeg nee als die persoon er niet is.
Louis? Juul? Arthur? Michiel? Kai? Olina? Anne? Marie? Elena? Ronno? Sarah?"
Ik kijk op als mijn naam voorbij gaat. Verlegen duik ik weg in mijn kleren.
"Alyn? Jack? Annie? Malaki? Kjerst?"
Nadat er 25 namen geweest zijn zwijgt ze even.
"Dit is wel een grote klas hé!" Grijnst ze. Ik zucht, haar enthousiasme hangt me nu al de keel uit. Dan gaat de bel, de laatste bel, we mogen naar huis. Jammer genoeg moet ik eerst naar de fabriek. De vorige keer toen ik niet kwam hadden ze mijn hele arm verbrand, de tranen waren blijven rollen terwijl ze lachten. Ik haal mijn fiets van slot. En begin te fietsen... Waarom ik? Denk ik