Geçmişin Gölgesi

7.Bölüm

Ata ile konuşmamızın üzerinden yaklaşık olarak, yarım saat yada 1 saat geçmişti konağa girmeden önce annemin mezarına uğrayacaktım özlemiştir belki beni direksiyonu sola kırıp yavaşlayarak mezarlığın girişine park ettim arabayı

Annemle dertleşmeye ihtiyacım vardı, mezarlıkların arasında ilerlerken babamla amcamın,annem ile Bade teyzemin mezarlığının orada olduklarını gördüm

Babam dizlerinin üzerine çökmüş bir şeyler diyordu aram amcam da Bade teyzemin mezarının üstüne oturmuş mezar taşını izliyordu babamın ne dediğini duymak için biraz daha yaklaştım ve beni görmesinler diye bir ağacın arkasına geçtim artık babamı daha net duya biliyordum

" Kumsalım, 3 hafta sonra 22 sene olacak ve ben hâlâ alışamadım yokluğuna sensizliğe..." Ve bir hıçkırık sesi geldi babamdan 3 hafta sonra bizim doğuşumuz annemizin yok oluşu idi gözlerim dolduğunda babama sarılmak için gidecekken babam konuşmaya devam etti

"Adamız artık çok büyüdü kendi kararlarını verebilecek yaşa geldiğini ima etti bana geçen masada,ama hâlâ o benim gözümde küçük ve haylaz kız çocuğu,demeyi unuttum kumsalım, bana ilk defa ne dedi biliyormusun keşke annem yerine sen ölseydin

Bu lafı hiç zoruma gitmedi çünkü sensiz geçirdiğim her gün ben bunu dedim keşke kumsal yerine ben ölseydim,bana yengem artık sen bu çocukların hem annesisin hem babasısın demişti

Ama ben daha baba olmayı bile becerememişken nasıl anne olacaktım,affet beni kumsal ben çocuklarına baba olamadım, onlar hem annesiz hem babasız bıraktım" artık bende ağlamaya başlamıştım ses çıkarmamak için elimle ağzımı kapattım aram amcam babama destek olmak için elini babamın omuzuna koymuştu

Göz yaşları içerisinde olduğum yerden çıktım ve sesimi zorlayarak,"Baba" dedim babamın yüzü bana döndüğünde koşarak yanına gidip sarıldım,babamda bana sarıldığında,"özür dilerim, öyle ben istemedim demek",kelimeleri birbirine karıştırdığım da babam saçımı okşayarak,"tamam güzelim geçti gitti" dedi beni rahatlatmak istiyordu ama ben onu hâlâ dediğim şeyin pişmanlığın daydım...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••

3 hafta sonra
_______________
"Menekşe kızım hadi adanın yanına geçte fotoğrafınız çekeyim", Allah'ım 22 yaşına gelmişim hâlâ doğum günü kutluyorlar üstelik annemin ölüm yıldönümü iken, menekşe istemeyerek'te olsa yanıma geçti elinin birini omuzuma attı ve kameraya baktı

Temas etmesinden pek hoşlanmasamda, bende kameraya bakarak gülümsedim, gülistan abla bizi çektikten sonra menekşe hemen yanımdan ayrıldı, mahir amcam ile gülistan ablanın tek çocukları olduğu için fazla burnu havada büyümüştü...

"Baba çok yorgunum odama gidip uyusam olurmu" gözlerimi açacak durumda değildim,babamda bunu görmüş olacak ki yavaş yavaş kafasını salladı," tamam kızım git uyu"

yavaş adımlarla salondan çıkarak merdivenlere doğru yürüdüm,tam bir basamak çıkmıştım ki konağın kapısı açıldı oraya baktığımda Denizle atanın gelmiş olduğunu gördüm

3 haftadan beri ulaşamadığım şahıslar, ne mesajlarıma nede aramalarıma cevap vermemişlerdi 3 haftadan beri,biraz daha bekleseler 1 ay olacaktı birde sadece benim aramalarım ve benim mesajlarıma cevap vermemeleri ayrı bir muamma

1 kaç saniye daha baktıktan sonra ikinci basamağı çıktım 3. Basamağı çıkacakken ata bana seslendi,"ada",ada kadar başına taş düşsün gerizekalı," efendim ata" herhalde doğum günümüzü kutlayacaktı

Kollarımı göğsümde birleştirerek trabzanlar'a yaslandım, ata ve Deniz ise merdivenin başına geldiler," nasılsın kardeşim" ciddimisin der gibi baktığımda denize döndü denizde omuzlarını kaldırıp indirdi