Siyah Kuğu

Hayata ilk adım

Pek içler açıcı bir ailem yok aslına bakılırsa. Mutlu olmadığı halde mutluymuş gibi gözüken bir ailem var. Elalem korkusuyla yaşayan. Çoğu zaman başkaları hep benden değerli oldu. Babam gittiğinde henüz 6 yaşındaydım. Babam ince uzun boylu bir adamdı. Annemse orta boylu zayıf çıtı pıtıydı. Hayatta bir şeyleri kaybetmeye 6 yaşında başlamıştım ben. Zaten 6'dan sonrası kara bulutlarla dolu bir cehennemdi benim için. Sanırım Tanrıyı çok kızdırmış olmalıydım. Oysa...

Asıl ben ona kızgındım. Tıpkı babasına küsen küçük çocuk gibiydim ona karşı. Bir şeylerle sınanıyordum farkındaydım. Ama bu beni küçücük yaşımda bir genç kız olmamı sağlamıştı. Babam gittiğinde hep annemi suçlamıştım. Herşey annemin yüzünden sanmıştım. Benim hiç ilk aşkım olamayacaktı belkide. Okula başlamıştım. 1. Sınıftaydım. Çok içine kapanık bir kız çocuğuydum. Sanki etrafım bana hep nefret kusar gibi hissederdim. Çoğu zaman alay konusu bile olurdu babasız oluşum. Nasıl bir saçmalıktı bu? Tek babasız büyüyen çocuk benmiydim? Her eve geldiğimde içimde bir buruklukla girerdim odama. Akşam olup kafamı her yastığa koyuşumda hıçkıra hıçkıra ağlardım ciğerlerim sökülürcesine. Hayat benden intikam alıyordu. Şu küçücük yaşımda derin duygular yaşıyordum ben. Canım acıyordu. O minicik kalbim artık tamir olmayacak gibi hissediyordum. Annemde bu durumu bilirdi. Anlardı en azından. Her gece o iç çekişlerimi boğazımda ki düğümlenen hıçkırık seslerini nasıl anlamazdı bir anne? Alışıyordum yavaş yavaş. Hayat bana tokatmışcasına yüzüme bunları vuruyordu. Alışmaktan başka çarem yoktu.