Πέντε βασίλεια. Mία αδικία. Tο πεπρωμένο ορίζει και ενώνει το παρόν με το παρελθόν. Δύο αδέλφια παλεύουν να δικαιωθούν και να εκθρονίσουν τον αλαζόνα και σφετεριστή εξάδελφο τους και νυν βασιλέα, σε μια διαδρομή μίσους, γεμάτη από πάθη που ίσως είνα...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
7 μήνες μετά...
Πέρασαν εφτά ολόκληροι μήνες και ακόμη δεν το έχω βάλει στα πόδια, παραμένω δίπλα της και με την παρουσία της γεμίζω το κενό που νιώθω βαθιά στην ψυχή μου... ή έτσι νομίζω. Κάποιες φορές μου μιλάει τόσο γλυκά που τη χαζεύω απορώντας αν είναι η γυναίκα που γνώρισα, ενώ άλλες φορές η συμπεριφορά της έρχεται να μου υπενθυμίσει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα ανάμεσά μας, πως είμαι απλώς το δώρο που έλαβε για τα γενέθλιά της... ένα δώρο διαρκείας! Μέχρι και γένια άφησα για την τρελή, επειδή όπως λέει, τη φτιάχνουν απίστευτα! Κάθε βράδυ το περνάμε μαζί και κάθε φορά σκαλώνω στα υπέροχα μάτια της και το μυαλό μου ταξιδεύει ψάχνοντας τι του θυμίζει, μα η απάντηση δεν έρχεται ποτέ. Μια φορά δεν άντεξα και τη ρώτησα αν έχουμε ξαναβρεθεί, για να της προκαλέσω ένα έντονο, νευρικό γέλιο... Με πόνεσε τόσο πολύ που ήθελα να της αστράψω δυο τρία χαστούκια για να τη βγάλω από την τρέλα της... Μα, αυτό που με τρέλανε περισσότερο, ήταν η αποκάλυψη της αλήθειας. Ήμουν ένα δώρο που της το πρόσφερε ο ίδιος ο αρραβωνιαστικός της! Τελικά, καμιά φορά σκέφτομαι πως η δική μου ζωή, όσο παράλογη κι αν μοιάζει με τη μοναξιά και τις εξαρτήσεις να την περιτριγυρίζουν, είναι πολύ πιο φυσιολογική από την άθλια ζωή που ζουν μερικά φραγκάτα άτομα σαν εκείνη...
Και το όνομα αυτής; Πέρασε μια εβδομάδα για να μου το πει, αλλά της ταιριάζει απόλυτα.
«Μόνικα», σιγοψιθυρίζω στρώνοντας το λευκό κοστούμι στο κορμί μου και πίνω μια γερή γουλιά από το ποτό μου, «Αφού απόψε περάσαμε υπέροχα μαζί, γιατί πρέπει να με αφήσεις μόνο; Μπορώ να σε ακολουθήσω παντού, ξέρεις!» συνεχίζω μέσα από τα δόντια μου και τραβάω μια τζούρα από το τσιγάρο μου, χαζεύοντας πονηρά το αυστηρό και προκλητικό ντύσιμό της... Δεν τολμώ όμως να μιλήσω έξω από τα δόντια και να απαιτήσω μια απάντησή της, αφού δεν άκουσε τα αυθόρμητα λόγια μου και η αντίδρασή της με φοβίζει... Τα χέρια μου τρέμουν και το μπέρμπον ακολουθεί έναν άτσαλο χορό μες στο ποτήρι. Σβήνω το τσιγάρο και προσπαθώ να θυμηθώ πού έχω αφήσει τη γυάλινη πίπα μου. Μια ρουφηξιά χρειάζομαι μόνο για να συνέλθω! Δυστυχώς δεν τα κατάφερα, υπάρχουν κάποιες φορές που κυλάω ξανά για να αισθανθώ δυνατός... μια αναγκαία ψευδαίσθηση της στιγμής που πονά πιο πολύ από το έμφραγμα, καθώς τσακίζει την ψυχή μου.
