Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Stray Kids'ten Ayrılıyorsun (Hyung Line)
Chan:
Kilit ekranınıza bakıyorsunuz, YENİ MESAJ YOK, yazıyor. Bu kadarını beklemeliydin. Chan bir daha cevap vermedi. Saate bakıyorsun 02:36 Ekranında Chan'ın yüzüne yapıştırılan gülümsemeye bakarken duvar kağıdındaki fotoğraf yalnızlığına gülüyor. Ondan en son ne zaman haber aldığınızı hatırlayamıyorsunuz.Bir ay? Belki iki? Emin değildin, bildiğin tek şey, telefonun cevapsız aramalarla ve onun tarafından görmezden gelinen mesajlarla dolu olduğuydu. Odanın etrafına bakıyorsun, şimdi tüm eşyalarını toplamıştın.Çantalarınız ve bavulunuz topluydu. Son iki gündür neden o şekilde kaldığını bilmiyorsun. Hayatın toplanmış ve başka bir yerden başlamaya hazır. Ama bir şey seni alıkoymaya devam etti.
Belki de gitmeden önce onu bir kez daha görmeye ihtiyacın vardı. Belki de sana kalman için yalvarması senin umudundu.Ama neler olduğunu anlamak için bile eve gelmesi gerekecekti. Daha eve gelip konuşmak için mesajını bile okumadığını biliyordun, burada yalnızdın.Dudağını ısırdın, eve gelmesini beklemek umutsuzcaydı; hala burada, şimdi onun yatağı olan yerde oturdun, ayrılışını ona haber verebilmek için geri dönmesini bekledin. Havada küçük bir ping sesi duyulurken kalbin hızla attı.
Yeni Mesaj:Chan❤️ Üzgünüm, yarın akşam eve geleceğim. seni çok özlüyorum
Gözyaşlarının yüzünden aşağı aktığını hissettin. Mesajını görmezden gelmeyi seçerek kendi kendine ağlarsın. Hep aynı şeydi ve son bir aydır yarın hiç gelmiyordu, hep duyduğun tek şey buydu. Yarın geceyi beklemekten yoruldun, onu beklemekten yoruldun. Bu yüzden, ağır bir kalple kendinizi yataktan kaldırırsınız. İkinizin hatırasına son bir kez bakıp kapıya doğru yol alırsınız. Çantanı alırken ellerin titriyor. Anahtarlarınızı çekerek, evin anahtarını duvardaki anahtarlığa yerleştirerek çıkarırsınız.Ceketini kaparsın; bir şey ışıktan yansır. Sağ eline baktın, seni ona bağlayacak son şey orada duruyordu.Söz yüzüğünü, parmağında birkaç kez çevirerek çıkardığın ve kapının yanındaki tahta ayakkabılık rafına koyduğun nesneyle oynadıkça yüreğin küt küt atıyor. arabanıza binmeden ve gözlerinizde yaşlarla uzaklaşmadan önce eski dairenize son bir kez bakarsınız.
Chan, sonunda garaj yoluna park ederken kalbinin güm güm attığını hissetti. Arabadan inerken ağlayacakmış gibi hissetti, seni görmesi gerekiyordu. Senin huzurunda boğulduğundan beri ne kadar zaman geçtiğini fark etmemişti. Sonunda yatağına uzanıp çok ihtiyaç duyduğu uykuyu alırken seni kollarında hissetmeye ihtiyacı vardı. Kapının kilidini açarken derin bir iç çekti, anahtarlarını duvardaki anahtarlığa yerleştirdi, tek bir anahtar fark etti. Ayakkabılarını çıkarırken gözleri şaşkınlıkla kısılıyor, ışığın altında parıldayan bir şey gözüne çarpıyor.Bir zamanlar parmağınızı süsleyen yüzüğü tanıdığında kalbi sıkışıyor.Ancak o zaman varlığınızın gittiğini fark eder.Bir zamanlar kanepede duran battaniyen, sehpanın üzerindeki kitapların tamamen kayıp.Gözleri yatak odasına doğru parlıyor "Bebeğim?!" Kapıya doğru yavaş ve tereddütlü adımlar atarken seslendi, "Lütfen..." Gözleri sulandı, nefesi boğazında kaldı "....burada ol" diye yalvardı kendi kendine. derin bir nefesle kapıyı açar, yatak yapılıdır, sana dair küçük hatıralar tamamen silinir.Bir zamanlar kıyafetlerinizin bulunduğu çekmeceleri çekerek odaya koştu."Hayır..." diye bağırdı, sendeleyerek yatağa doğru geri dönerken. Elini cebine atıp telefonunu çıkardı. Gözlerinden yaşlar süzülürken hemen numaranı çeviriyor. "Cevap.... Lütfen... cevap ver" diye yalvarıyor telefona, sesli mesajınız onu karşıladığında kalbi küt küt atıyor. "Hayır...siktir lütfen..."
