រឿងសាលាវេទមន្តដ៏សែនចម្លែក !!!!

Ep7.ផ្ទះនោះ✧*。

Ep:7(｡･ω･｡)ﾉ♡

ហ៊ុនហាដោយមិនលឺសំឡេងនាក់ម្ខាងយាយ
ជុងវ៉ុនក៏ចាប់ផ្តើមមិនស្រួលក្នុងចិត្ត
មិនចាំយូរជុងវុ៉នក៏បានរត់ចូលទៅក្នុងព្រៃដោយមិនរេរែក
ថ្ងៃក៏ចាំផ្ដើមលិចម្ដងបន្តិចៗរហូតដល់ងងឹត
Junwon ក៏ចាប់ផ្ដើមថប់ៗទឹងទ្រូងមិនយូរដោយទប់និងសេចក្ដីព្រួយបារម្មណ៍មិនបាន ជុងវ៉ុនក៏ស្រែកយំតែម្ដង
«ហឹកៗ Sunghoonឯងទៅណា»
Jungwon ពិតជាមិនដឹងថាធ្វើអ្វីនោះទេពេលនេះ

គេមានតែពាក្យមួយគត់គឺអស់សង្ឃឹម
ប៉ុន្តែដោយចិត្តជាមិត្តរបស់Jungwon គេក៏មិនបោះបង់ត្រឹមនេះជូតទឹកភ្នែក រួចក៏បន្តដើរទៅ

(សូមបញ្ជាក់ថាព្រៃនោះគឺនៅក្នុងបរិវេនសាលាប៉ុន្តែលោកសាស្ត្រាចារ្យមេកនណាកាល់ដូចជាលាក់រឿងព្រៃនោះណាស់មិនដឹងថាព្រៃនោះមានប្រវត្តិយ៉ាងម៉េចវិញទេវគ្គក្រោយ adminនិងបញ្ជាក់បន្ថែមទៀត)
ដើរមិនបានប៉ុន្មានជុងវ៉ុនដូចជាឃើញពន្លឺអ្វីចម្លែក
(អឺយខ្ញុំ ពឹតជាហត់ណាស់ អេ
នោះsunghoonតើsunghoon)

អារម្មណ៍ដែលភ័យ ថប់ដង្ហើមនោះនៅពេលដែរបានឃើញអ្នកដែរជាមិត្ត អារម្មណ៍ទាំងនោះក៏ប្រែទៅជាបាត់ដូចជាដកបន្លាចេញពីរទ្រូងអញ្ចឹង

«Hoonហើយនេះមិចក៏មកនៅទីនេះទៅវិញ យើងណាខំតែរក»
«យើង.....»
មិនចាំស្តាប់ចម្លើយពីអ្នកម្ខាងគេក៏បានចូលទៅអោបអ្នកដែលមាននាមជាមិត្ត
«យើងស្អប់ឯង...»
«wonយើងសុំទោសប៉ុន្តែពេលនោះយើងវង្វេងផ្លូវ»
«ហ៎ាចុះអីឡូវ អើយចប់ហើយយើងមិនចាំផ្លូវទេ»
«ចប់ ហើយយើងខំតែអរស្មានតែឯងចាំផ្លូវ»
នៅវេលាដ៏សែនស្ងាត់មានតែសម្លេងខ្យល់បក់រវេចៗ!
សម្លេងខ្យល់បក់ប៉ះទៅនឹងដើមឈើ ធ្វើឱ្យអ្នកដែលដើរគ្មានទិសតំបន់នោះព្រឺឆ្កឹងខ្នង
«វ៉ុនហ៎ាឯងមិនគិតថាទីនេះវាគួរឲ្យខ្លាចទេឬ?»
«ហេតុអីត្រូវខ្លាចនោះ?!!!!!»
«អឺៗទៅយើងដឹងថាឯងមិនខ្លាចហើយទៅ អូនោះផ្ទះអ្នកណានិងមកធ្វើទៅក្នុងសាលានេះ»
«ហើយកាលបានទៅ»
«កុំដេញយើងមើល»
«ហ៊ុនឯងមើលណ៎! ចម្លែកណាស់នៅក្នុងព្រៃបែបនេះមានមនុស្សដើរដែរ»
«អីណាយើងមិនឃើញឯងនេះចេះតែមកបន្លាចគ្នា»
«ទេយើងមានបានកុហកឯងណានោះ»
«នែកុំមកលេងសើចណាប្រហែលជាឯងស្រមោលស្រមៃច្រើនពេកហើយ»
«វឹប!!!!!»
«អូយនៅណាច្រានយើង »
«គឺម្នាក់នោះ!! សុងហ៊ុនងើបឲ្យលឿនមក»
«ជុងវ៉ុនប្រហែលជាទីនេះមានរឿអីមិនស្រួលហើយ»
« យើងមិនប្រាកដែរ ប៉ុន្តែឯងចង់ឲ្យយើងធ្វើយ៉ាងម៉េច?»
«ហឺយបានហើយអីឡូវយើងគិតអីលែងចេញហើយ យើងចង់សម្រាក!»
«ចឹងយើងមានតែសាកទៅផ្ទះនោះអែង ហើយណាមួយនៅខាងក្រៅអាកាសធាតុត្រជាក់ណាស់»
«តោះចឹង»

នៅក្នុងផ្ទះមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដូចជាផ្ទះដែលត្រូវបានគេទុកចោលយូរឆ្នាំអញ្ចឹង
«ក្រាក!»
"ឯងគេងឥឡូវអត់ បើមិនទាន់គេងទេយើងខ្ចីស្មាឯងគេងបន្តិច"
ប៉ុន្តែ.....
មិនចាំស្ដាប់ចម្លើយពីអ្នកម្ខាងទៀតជុងវ៉ុនក៏ចូលទៅគេងទៅ
ស្មាឯងស្រួលគេងជាងពូកទៀត ថាហើយនាយក៏បិតភ្នែកគេងទៅ
នាយខាងនោះក៏មិនបាននិយាយអ្វីក៏គេងផ្អែកក្បាលនិងអ្នកម្ខាងទៀត
ដែលទៅប៉ុន្តែពួកគេមិនបានដឹង។រឿងម្យ៉ាង
នោះគឺ ពួកគេកំពុងតែគេងផ្ទះអ្នកណាគេ?
នៅយប់កណ្ដាលអាទ្រាតដែលជាយប់ដ៏សែនខ្មៅគ្មានពន្លឺមានតែភាពងងឹតខ្ទង់ម៉ោង 1យប់សុងហ៊ុនបានភ្ញាក់ដោយសារតែអាកាសធាតុនៅទីនោះរាងត្រជាក់នាយក៏ឃើញជុងវ៉ុនមិនសូវស្រួលខ្លួនដូចជាកំពុងតែចាញ់រងាគេមិនគិតយូរក៏ដោះខោអាវក្រៅរបស់ខ្លួនឲ្យទៅគេ
«ឱ្យយើងសុំទោសដែលយកឯងមកលំបាកជាមួយនឹងយើង»
គេនិយាយតិចៗដល់មិនចង់ឲ្យជុងវ៉ុនភ្ញាក់រួចក៏បន្តគេងទៀតទៅ................