Clara and Yves (Lonely Series Book 1) (Completed)

where the time is kind to us

 "I can see her smile even in the darkness."

';'

"And now everything is in the past."

🦋;

"Clara," tawag niya.

"Yves." Tipid akobg ngumiti at nanatiling nakatayo na hindi gumalaw.

Gayun 'din siya.

"I apologize for telling the world about us if that's the reason why you're here." Inunahan ko na siya at handa na sana akong pagsarahan siya ng pintuan nang magsalita ulit siya.

"That is not the matter that leads me here. I am totally fine with what you did. I am here for you, Clara." Napapikit siya sa kanyang mata at kinagat ang labi.

"Thanks for assuring me that it is totally fine with you. I'll take a rest now, and good luck with your interview." Bumuntong hininga ako.

Idinilat niya ang kanyang mga at kumao ang kanyang kamay. "I am here for you. Clara. Nandito ako para sa 'yo hindi dahil sa sinabi mo kanina,"

"Hindi na ngayon, Yves. Tapos na ang lahat. I am happy for who I am today, and I am happy for who you become too. Kaya hayaan mo na ako, pakiuasap." Tinalikuran ko siya dahil alam kong bubuksan niya pa rin ang pintuan kapag sinarahan ko siya.

"Nakadaong naman tayo sa nakaraan, hindi ba, Clara?" May galit sa boses niya.

"Walang tayo. Hindi pa ako makawala roon, malapit na. Malapit na... kaya pakiusap..." I greeted my teeth.

"Can't we just be friends?" she chuckled.

"And then what, Yves? Babalik na naman ba tayo sa simula at magtatapos sa panghuling nangayari?"

"We'll change our mistakes. Sabay tayong matuto para sa atin bilang magkaibigan. Kahit ang pagkakaibigan lang na 'tin ang ibalik... huwag na ang lahat..." hinawakan niya ang aking kamay at lumuhod siya sa harapan ko.

Wala na akong ibang magawa kung hindi ang hayaan siya.

"Kailan ba tayo matuto? Kailan ba na 'tin matutunan ang mga pagkakamali na 'tin? Hindi ka ba natatakot na kapag babalik ang bugso ng nararamdaman na 'tin ay masasaktan na namn tayo?" I felt my heart clenched.

Pinipigilan ko na naman ang mga luha ko na umagos.Humikab siya at sinubsob ang kanyang mukha sa aking tuhuran.

"Kahit magkaibigan na lang tayo, Clara... kahit hindi mo ako kakausapin bilang kaibigan, ayos lang sa 'kin basta magkaibigan pa rin tayo. Nagmamakaawa ako sa 'yo... please give us a chance. Give chance to the time while it's being kind to us...?" suminghap siya.

Mas lalo niya lang akong pinapahirapan dahil sa mga iyak niya. Hindi ko kayang makita ang mga luhang pumapatak sa sahig.

"Bigyan mo ko ng mahabang panahong dumaong sa atin, Yves. Hayaan mo muna ako at isang araw ay kakatok ako sa iyong pintuan. Bigyan mo lang ako ng mahabang oras hanggang nasa tamang segundo na ako," at tumulo na rin ang luha mula sa mata ko.

AVRLBNZ