Adim adim

Adım adım

Bu bir korku filmi değil, bir hayalet hikayesi. Ve aşk hakkında. Yine de...

***

Tepe, Tepe, Tepe...

Hayati organlarını izleyen makinenin sesi ona hiç bu kadar yüksek gelmemişti.

Kulaklarda çınlama, şakak bölgesinde ağrı ve tıkırtı. Saatin tik takları.

Tik-tak, tik-tak.

Saat çalışmaya devam etti, bu garipti çünkü ölüm odasında tek bir tane bile göremiyordu.

Sürekli olarak bilinçaltının en derin yerinde tıkır tıkır tıkırdıyordu.

Yansıtıldığı yerde.

Bir hatıra, bir hatıranın yansıması... Satır aralarında bir gölge.

Onun özel hayalet hikayesi.

Ruh.

Oradaydı. Her zaman yakın. Parmaklarınızın ucunda gibi görünüyor.

Zor.

Uyanmadan önceki son düşünce olarak uçup gitmek.

Şafaktan önceki son gölge.

Onu uzaklaştırmak, uzaklaştırmak istiyordu. Onu tutmak istedi.

Bu suçluluk duygusunu ezmek ve halının altına süpürmek istiyordu.

Hatırlamak istemiyordu.

Her şeyi hatırladı.

Onu ilk gördüğü anı hatırladı. zaten sonra.

Onun ölümünden sonra.

(Beyaz üzerine kırmızı. Kalbin etrafına sarılın. Cemre'nin tiz çığlığı. Can kaybı.)

Bu bir an.

Dayanılmaz bir acı, damarlarında dolaşan adrenalin, göz kapaklarının altında yanıp sönen ışık.

ve ağrı.

Sonsuz ıstırabı hatırladı.

Ve aniden sakinlik, fırtınanın son dalgasından hemen sonra denizdeki sakinlik gibi.

ve o

Görüşünün kenarında hafif bir gölge.

yaşamak zorundasın

Sesi ona çok tanıdık geliyordu.

( Çığlık. Yalvarma. Bahaneler.

"seni seviyorum" )

Sözler bilincine nüfuz etti.

Onları hissetti. Vücudunda yankılandılar.

Ağrıyla birlikte diğer uzuvları sternumda duruncaya kadar kucaklayarak nefes almasını sağladılar ve ciğerlerini tekrar çalıştırdılar.

Onun yaşamasına izin verdi.

Sadece ne kadar süreceğinden emin değildi.

Aldığı her nefeste bunun bir mucize olmadığının daha çok farkına vardı.

Sadece kabusun başlangıcı.

Teşhis dünyasını alt üst etti.

Kanser.

Onun yaşında kim kanserden ölür? Hiç kimse. O. Artık bilmiyordu.

Onun kendi sıkıntısıyla alay ettiğini hayal edebilmeyi diledi, ama...