Chapter 6

46K 397 1
                                    

လီယွင် အသိစိတ်လွတ်ကာ မေ့မြောသွားသည် သူနိုးလာတော့ သူ့အတန်းထဲ ပြန်ရောက်နေပြီပင်။

သူ့ပေါ်မှာ လင်းချန်းမင်ရဲ့ အပေါ်ကုတ်တစ်ထည်ရှိနေတယ်။

သူနိုးလာတာမြင်တော့ ဆရာမက အနားလျှောက်လာကာ သူ့ကိုစိုးရိမ်စွာ မေးလာသည် ။

"လီယွင် အဆင်ပြေရဲ့လား မင်းသန့်စင်ခန်းထဲမှာ မေ့လဲသွားတာကို လင်းချန်းမင် ကတွေ့လို့ မင်းကိုပြန်ခေါ်လာပေးတာ မင်းသူ့ပြန်လာရင် ကျေးဇူးတင်ဖို့မမေ့နဲ့နော်"

လီယွင်လဲ ခေါင်းညိမ့်ပြကာ
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျွန်တော်ပြောလိုက်ပါ့မယ်"
ထိုအခါမှဆရာမကသူ့အား ဂရုစိုက်ရန်ခဏကြာအောင် မှာသွားပြီး ​လှည့်ထွက်သွားသည်။

ဆရာမထွက်သွားသည်နှင့် လီယွင် စားပွဲခုံပေါ်မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကာ မကျေမနပ်ညီးတွားမိသည်။

သူ လင်းချန်းမင်ကို ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ ရင်ဆိုင်ရပါ့မလဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်က လင်းချန်းမင်ကုတ်ရဲ့ ကိုယ်သင်းရံနံ့လေးအားသူရနေသည်။

မသိရင် လင်းချန်းမင်က သူ့အားအနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားသလိုဘဲ ။

သူ့မျက်နှာလဲ ပုံမှန်မဟုတ်စွာ နီရဲလာသည် 
သူရှက်ရွံစွာ လင်းချန်းမင် သူ့အပေါက်လေးအား လျှက်ခဲ့တာကို ပြန်စဥ်းစားလိုက်တယ် အဲတာကရှက်စရာ
ကောင်းပေမယ့် တော်တော်လေးခံစားလို့ကောင်းတယ်။

လင်းချန်းမင်သူ့ပူစီလေးကို လျှာဖြင့်လျှက်ပေးရင်း လက်ချောင်းဖြင့်အပေါက်လေးအား လိုးခဲ့တုန်းက သာယာမှုကိုပြန်တွေးမိသွားကာ သူ့ပါးစပ်မှအလိုအလျောက် ညီးသံလေးထွက်လာသည်။
"အမ်းးးး"

 သူအဲလိုထပ်ခံစားချင်တယ်။ ဒါမယ့်လင်းချန်းမင်ကို သွားပြောရမှာလဲ တအားရှက်ဖို့ကောင်းတယ် မလား။

သူ့ပူစီလေးက အရည်တွေစီးကျလာတာကို ထိန်းချုပ်ဖို့ သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်အား ကြုံ့လိုက်ရင်း အပေါက်လေးအား ညှစ်လိုက်မိသည်။

ဒွိလိင်ကောင်လေးWhere stories live. Discover now