↗️Işıl↖️
🕐🕑🕒🕓🕔🕕🕖🕗🕘🕙🕚
Sabah Abimin böğürmesiyle uyandım.
-Işıl kalk yaa her sabah seni uyandırmak zorundamıyım.
-Hayır diilsin o Yüzden git.Uğraşma benle diye bağırdım
Ben böyle kendimce anırırken abim Kafamı yastıkla eziyordu.Hee abim Kafamı yastıkla ezerken bende boş kalıcam sanmıyorum boş kalıpda abimden dayak yiyeceğimi dal Işıl şimdi tam zamanı ani bir hareketle abime saldırdım bir yandan kolunu ısırırken bir yandan Sırtını yumrukluyordum abimse hala yastıkla kafama vurmaya çalışıyordu çünkü elinin çok ağır OLDUĞUNU kendisinde biliyordu, bir keresinde kendince bana hafifçe vurmuştu ve kolumdaki morluk 2 hafta boyunca geçmemişti ne kadar hafif bi yumru aşık oldum galiba Sjsjsjsjsjjs ,Kapının çalmasıyla ikimizde mal gibi kaldık hemen Başıma çeki düzen verip kapıyı açacaktımki abim beni engelledi.
-o şortla kapıyı açmayı düşünmüyorsun herhalde
Sesi tehditkâr çıkmıştı o Yüzden inatlaşmıyıp odama gittim.Altıma elime gelen ilk pantolonu giydim.Aşağ indiğimde kapıda kimse yoktu ve Abim elindeki bi paketi inceliyodu yanına gittiğimde paketi bana uzattı.Üstünde -prensesime- yazıyodu bana böyle seslenen sadece babam vardı ve o da ölmüştü paket elimden düştü o anda hiç bi şey yapamıyodum hatta nefes bile alamıyodum.Yere düştüm ve etraf karardı...
Uyandığımda her zamanki tanıdık doktor bana bakıp gülümsedi.
-beni duyabiliyomusunuz Işıl hanım.
-evet.
Çok yorgundum sanki dokunsan ölcek gibiydim ama buna alışığım hatta daha kötülerinide yaşamıştım.
-nasıl hissediyorsunuz
-kötü
-peki sizi daha fazla yormıyalım biraz dinlenin
Bu adam hep böyleydi sanki ezberletilmiş bi senaryo okuyo gibi her seferinde aynı sözcükleri kullanıyordu geneldede 2 saat sonra hastaneden ayrılırdık.Yanımda abim vardı.Gülümsedim o hep yanımdaydı. Belkide beni bırakmayan tek insan.
