POV. VINCENT
Ik fiets naar huis want die gedachte is niet fijn in mijn hoofd. Ik moet bijna huilen. ''Niet huilen Vincent, niet huilen'' dan rolt er een traan over mijn wang. ''Ik ben zo gay, echte jongens huilen niet''. als ik tuis aangekomen ben zie ik iemand snel door het poortje twee huizen veder van ons in rennen. verdacht. ik loop naar binnen en ik zie roden voetstappen... ''Mama? MAMA :'(!!'' ik begin nu echt te huilen. ''Vin-vincent bel 112'' ''MAMA!!! WAT IS ER GEBEURT?'' roep ik bezorgt en ik bel 112, in de wacht! ''de deurbel ging en het was een jongen van 17 ofzo iets en hij sloeg me in elkaar. en hij heeft me in mijn buik *slik* gestoken met een mes'' zegt mijn moeder gewoon RUSTIG!? IK BEN NIET RUSTIG ZIJ WEL!? WTF!?!? ''MAM NIET DOOD GAAN!!'' ''ssstt.. Ik ga niet dood.'' ''Oke.'' de telefoon gaat over. ''Hallo, met de hulplijn wat heeft u nodig? Ambulance, politie-'' ''IK HEB NU AMBULANCE NODIG! MIJN MOEDER IS IN ELKAAR GESLAGEN EN MET EEN MES GESTOKEN IN HAAR BUIK!'' zeg ik heel gay achting. ''Oke waar woont u?'' ''Wekerhof 13 in Lodenbuurt'' ''We komen er onmidelijk aan, we zijn er binnen 5 minute'' ''Oke'' en ik hang op ''Mam? MAM?!?! :'(! REAGEER'' ''Zorg goed voor je zelf! en eet niet te veel toast, morgen ben je jarig het cadeau licht in de kast.'' ''mam. Ik hou van je ga nu niet weg'' en dan reageert ze niet meer ''MAM?!? MAMA! MAAAM REAGEER NOU'' maar het helpt natuurlijk niks. ik ga met mijn hoofd op haar buik ligen en de ambulance komt binnen. ''JULLIE ZIJN TE LAAT MIJN MOEDER IS DOOD!'' zeg ik met tranen in mijn ogen. ''....'' ze zeggen niet! en lopen gewoon weg?! ''GOEDE AMBULANCE ZEG NIKS DOEN!''
Mededeling: Iemand nog een idee voor dit verhaal, inspiratie is een beetje op :3
JE LEEST
PurpleBoy
HorrorVincent is nog maar 16, bijna 16 dan. Zijn moeder is vermoord en zijn vader heeft hij nooit gekend. Vincent is alleen tuis, altijd. Hij groeit alleen op. Hij zorgt voor zich zelf en heeft dus geen ouders die voor hem zorgen. wat er nog meer gebeurt...
