unutulmayan duygular

büyük pişmanlık

Yavaş yavaş bilincini geri kazanarak, neler olduğunu anlamaya başlar, durdu ve onu uzaklaştırdı.

O: Ne yapıyorsun İfakat? Hadi, direnme..

Orhan'ın kendisine ne kadar kötü davrandığını hatırlamasaydı direnmezdi.Ne de olsa o gün onun desteğine her zamankinden daha çok ihtiyacı vardı.

İ : - Orhan, bitti. Artık istediğin zaman bana gelemezsin. Beni nasıl bıraktığını unuttun mu?

O:  - Üzg-ü-n... -  İfakat sözünü kestiği için devam edecek vakti yok.

İ: - O gün o makamda her şey bitmişti Orhan! Şimdi defol!

İfakat, Orhan'a kapıyı işaret etti ve sessizce ayrıldı. Sadece izine bakarak. Yatağa uzandı. İfakat artık kafasında hiçbir şey düşünmüyordu, şimdi Orhan'ın silueti ve onun dudaklarına dokunma şekli vardı.

Daha sonra uykuya daldı.

Bir saat geçti, iki, üç ve o hâlâ uyuyordu. Ve sonra aniden biri kapıyı çaldı.

İfakat Hanım, içeri girebilir miyim? - Sultan'dı. Kim, her zamanki gibi hanımını bekledi..

Kapının çalınması İfakat'ı uyandırdı.

İ: - Gel, Sultan.

S: - Hanımım, yemek vakti, herkes oturma odasına gidiyor.

İ: - Tamam. Latif'e bugün aşağı inmeyeceğimi, kendimi iyi hissetmediğimi söyle.

S: - Tamam hanımım nasıl isterseniz. Size bir şey getireyim mi?

İ: -  Hayır, hiçbir şey gırtlaktan aşağı inmez. Çıkabilirsin.

S: - Evet İfakat Hanım

Daha sonra herkes oturma odasındaki masada toplanmıştı ama sadece İfakat yoktu.Ve sandalyesine oturan Orhan, İfakat'ın orada olmadığını fark etti. Karşısındaki sandalye boştu.

- " İfakat yok mu? " -  Orhan şaşkınlıkla sordu.

Yokluğunun sebebini sadece Halis ağa ve Latif biliyordu.İfakat'ın sofrada olmaması Orhan'a tuhaf gelmişti, çünkü o genellikle sebepsiz yere akşam yemeğini kaçırmaz.

"İfakat Hanım  bugün akşam yemeğine gelmeyecek" - Latif yanıtladı.

O : - Neden?

Ardından Gülgün'ün şaşkın bakışları üzerine düştü. Bir şeylerin ters gittiğinden şüphelenmeye başlamıştı bile. Ancak Gülgün buna hiç önem vermedi.

- "Gerçekten de Ifakat neden yok?" , - Gülgün şaşkınlıkla sordu.

Ama kimse sorularına cevap vermedi. Bu sefer masada herkes sessizce oturdu ve kimse tek kelime bile etmedi.Yemekten sonra herkes dağıldı. Asuman, Fuat, Ferit ve Seyran oturma odasındaki kanepede konuşmak için kaldılar. Orhan ve Gülgün üst kata çıkan merdivenleri çıktılar.

Çalışmak için kütüphaneye mi gidiyorsun? , - diye sordu Gülgün.

O: - Ah evet. Bir sürü belge hazırlamam gerekiyor, beni beklemeyin ve hemen yatın.

G: - Tamam kolay gelsin

Onu yanağından öptü.

Orhan odasına girdi, sandalyesine oturdu ve karşısındaki sandalyeye baktı, genellikle gülümseyen ve mutlu İfakat'ın oturduğu. Yüz ifadesi dramatik bir şekilde değişti. Kaşlarını indirdi ve gözleri boş sandalyeye bakmaya devam etti. Ve daha sonra.. İfakat'a bağırdığı yere gitti ve ona "BİTSİN İFAKAT" dedi.

"Bu oda seninle dolu Ifakat. Senin kokun, senin gülüşün, senin sesin. " - dedi iç sesi.

kapı çaldı*

- "Evet, kim o?" -  Orhan sordu.

- Benim.

İfakat'ın sesini her yerde tanır ve kimseyle karıştırmaz.

O kapıyı açtı.

- "Gel ! "  -  dedi yüzünde bir gülümsemeyle.

Ona ve sonra eşiğe, ona ve tekrar eşiğe bakar ve onu geçemeyeceğini anlar.

"İçeri giremem," - dedi Ifakat.

Orhan, İfakat'a elini uzattı ama İfakat, tamamen yıkılmış bir halde çıktığı bu eşiği yine de geçemedi.

İ: - Sana babanın verdiği belgeleri getirdim.

O: - Orada ne var?

İ: -  Bilmiyorum. Baban sana vermemi söyledi.

Orhan, İfakat oraya giremeyeceği için odasından çıkıp ona doğru yöneldi... Bir adım geriledi.

- "Konuşmamız gerek ," - İfakat'ı kulağına fısıldadı.

İ: - Ne hakkında konuşmalıyız? Her şeyi söylemedin mi? Ayrıca biri bizi görebilir!

Karşı karşıya durarak birbirlerinin gözlerine baktılar.

O: - Özür dilerim, aklımı kaçırmışım. Beni Affet lütfen .

İfakat, onun gözlerine büyük bir acı ve hayal kırıklığıyla baktı.

"Beni affet" - Orhan, İfakat'ın elini tutar

- Affet beni, bir hata yaptım.

İ : - Bir şey söyleyemem, üzgünüm.

Ellerini çekerek arkasını döndü ve gitti.

Orhan, İfakat'ın peşine düştü.

Odasına önce İfakat, ardından Orhan girdi.

- Beni affet, İfakat!

Onun önünde diz çöker.