Romeo i Julia | 𝐖. 𝐒𝐡𝐚𝐤𝐞𝐬𝐩𝐞𝐚𝐫𝐞

SCENA PIERWSZA

Pusty plac przytykający do ogrodu Kapuletów.

Wchodzi ʀᴏᴍᴇᴏ.

ROMEO
Mam–że iść dalej, gdy tu moje serce?
Cofnij się, ziemio, wynajdź sobie centrum!

wchodzi na mur i spuszcza się do ogrodu

Wchodzą ᴍᴇʀᴋᴜᴄᴊᴏ i ʙᴇɴᴡᴏʟɪᴏ.

BENWOLIO
Romeo! bracie! Romeo!

MERKUCJO
Ma rozum;
Powietrze chłodne, więc dyrnął do łóżka.

BENWOLIO
Pobiegł tą drogą i przelazł przez parkan.
Wołaj, Merkucjo!

MERKUCJO
Użyję nań zaklęć;
Romeo! gachu! cietrzewiu! wariacie!
Ukaż się w lotnej postaci westchnienia,
Powiedz choć jeden wiersz, a dość mi będzie;
Jęknij: ach! połącz w rym: kochać i szlochać;
Szepnij Wenerze jakie piękne słówko;
Daj jaki nowy epitet ślepemu
Jej synalkowi, co tak celnie strzelał
Za owych czasów, gdy król Kofetua
W zaloty chodził do córki żebraczej.
Nie słucha; ani piśnie, ani trunie
Zdechł robak, muszę zakląć go inaczej.
Klnę cię na żywe oczy Rozaliny,
Na jej wysokie czoło, krasne usta,
Wysmukłe nóżki i toczone biodra
Z przyległościami, abyś się przed nami
W właściwej sobie postaci ukazał.

BENWOLIO
Gniewać się będzie, jeśli cię usłyszy.

MERKUCJO
Co się ma gniewać? Mógłby się rozgniewać,
Gdyby za sprawą mojego zaklęcia
W zaczarowane koło jego pani
Inny duch wkroczył i stał tam dopóty,
Dopóki by go nie zmogła: to byłby
Powód do uraz; moja inwokacja
Jest przyjacielska i godziwa razem,
Bo wywołuje w imię jego pani
Jego jedynie naturalną postać.

BENWOLIO
Pójdź! skrył się owdzie pomiędzy drzewami,
By się tam zbratał z tajemniczą nocą —
Ślepym w miłości ciemność jest najmilsza.

MERKUCJO
Możeż w cel trafić miłość będąc ślepą?
Teraz usiądzie sobie pod jabłonką
I będzie wzdychał, by jego kochanka
Była owocem, który młode panny,
Kiedy są same — nazywają figą.
Oby, Romeo, była, oby była
Taką otwartą figą, a ty chłopcze,
Obyś był gruszką! Dobranoc, Romeo!
Idę lec w moim łóżku za kotarą,
Bo to polowe tu dla mnie za chłodne.
Czy idziesz także?

BENWOLIO
Idę; próżno szukać
Takiego, co być nie chce znaleziony.

Wychodzą.