I'm His Secret Assassin

Chapter 25

Zhemiya Blaitine.   Point of View

"Kaya pilit ka niyang tinataboy, kasi nga laging ginagawa sakanya 'yon" dagdag ko pa.

totoo naman kasi diba? Right girls? Aalis sila kung kailan hulog na hulog na tayo doon sa tao, tapos makikita nalang natin sila na may iba nang babae. Ang dami ko nakikita na mga ganyan. Like ang tahimik ng buhay, kasi ng tao tapos guguluhin nila. hindi ba sila naaawa sa tao?

"Grabe ka naman" Zyro.

" Well, based in my observation lang naman" kinuha ko naman 'yong juice na naka lagay sa table. Medyo na uuhaw ako eh.

" Musta mga buhay niyo ngayon?" Sabi ni Xyren, habang may kinakalikot sa cellphone niya.

" Wala naman, walang pinagbago ang kagwapuhan ko Pre" natawa kaming lahat sa kahanginan ni Stephen.

Pero agad akong napa tahimik dahil na alala ko 'yong confession niya noong lasing siya. Hindi ko pa rin makalimutan ang sinabi niya na 'yon. Pala isipan pa rin hanggang ngayon.

" Anyway, dumalaw na ba kayo sa puntod ni Travic? Birthday sa isang araw ng Lalaki na 'yon ah? " Biglang napatahimik nang nag salita si Zayn. Yumuko naman ako.

Isang taon at kalahatin. Ganyan ako katagal nag hihintay ng hustisya para sakanya, muntik ko pa na makalimuta na birthday niya sa isang Araw. Isang taon at kalahati ko na siyang gustong mayakap, dahil sakanya ko naramdaman ang pag mamahal ng isang kapatid. Kahit na lagi ko siyang binubulyawan, mahal na mahal ko 'yon. Pero isa pa rin bangungot para sa akin ang pag kawala niya. Na kung sana hindi ako umalis baka kasama ko pa siya hanggang ngayon.

Hindi ko alam na umiiyak na pala ako. Kukunin ko na sana 'yong panyo ko sa lamesa pero may nag abot na sakin. Nakita ko naman si Lack.

Siya, siya 'yong dahilan kung bakit nakakaya ko pa ang mga nangyayari. Palagi niya sa akin pinaparamdama na nand'yan lang siya para sakin...

" Excuse us" nagulat ako nang hilain ako ni Lack hindi ko alam kung saan kami pupunta.

Ang tanging nasa isip ko lang ay si Travic. Isang taon at kalahati ko na siyang hindi na puntahan. Simula nang ilibing siya ay hindi ko siya tinignan at nag punta sa lamay niya, hindi ko kayang makita siya doon.

Nag angat lang ako ng tingin nang tumunog ang elevator. Hinawakan ni Lack ang kamag ko papunta sa isang Room. I ni-swipe niya ang card at pumasok na kami.

" What are we doing here" nang hihinang tanong ko.

" Do you have problem?" Tanong niya at inakay ako sa sofa para maupo

Pati ako na patanong  ano nga ba ang Problema ko? Ang saya ko pa 'di ba kanina? Pero bakit kasi ang sakit eh, iniwan niya ako kabod. Na i kwento din sa akin ni Stephen na balak mag trabaho ni Travic, dahil sayang ang kursong tinapos niya. Pero paano naman siya makaka pag trabaho kung iniwan niya kami?

"Hon, look at me. I know it's about Travic. But please don't blame your self, that's not your fault" oras na nga ba? Oras na nga ba na palayain ko 'yong sarili ko?

"Hon, please don't blame your self im begging you. Seeing hurting you is torturing me. Huwag mo naman sisihin 'yong sarili mo oh? H-hindi mo naman kasalanan ang nangyari. Bakit hindi mo palayain ang sarili mo? Sa tingin mo ba natutuwa si Travic na makita ka ng ganyan?" Hindi ko alam na umiiyak na pala ako sa mga pinagsasabi niya.

Oo nga 'no? Bakit hindi ko nakikita 'yong mga tao sa paligid ko na nasasaktan? Na may nag aalala pala sa akin. Na may naniniwala pa pala sakin, sa kabila ng pag taboy sakin ng pamilya ko.

"I-im s-sorry, i don't know na may nasasaktan na pala sa paligid ko. Na may nag aalala pa sakin. Na n-nag aalala ka pala sakin. L-lack hindi mo ako masisisi, mahal kita oo pero natatakot ako eh. Natatakot ako na baka i-isa na naman 'to sa mga pakulo mo" lalo pa akong napa hagulgol ng sinabi ko ang mga kataga na 'yon.