The Boy Who Kept Quiet [On hold]

Silent Chapter Two

Lumakad ako nang tahimik papunta sa classroom 'ko.

Kingina dapat exempted na'ko sa mga ganito.

As usual, lahat sila nakatingin sa'kin. Karamihan ay nagbubulungan, natatakot, naiinis pero yung iba naman kinikilig.

Rinig na rinig 'ko mga chismis nila. Mga palakang binaboy ang mukha, wala nang ibang gawin kundi mangchismis. Sarap putilin ng dila nila at gawing sisig.

"Uy ayan na siya. Omg. Gwapo."

"Gwapo naman sana pero ang ugali... nevermind nalang."

"Di 'ko pa siya narinig magsalita ng hindi pananakot."

"He's a killer. Bakit ba pinapapasok pa ang mga kriminal tulad niya dito? Panganib lang dala niya."

That last sentence boiled the blood inside me. I stopped walking and clenched my fists. That word, it ringed my eardrums. Kumunot ang aking noo at kinagat 'ko ang labi 'ko, trying to get myself together and not start a rampage. I despise that word so much.

Hinawakan 'ko ang bisig nung babaeng sumabi non at sinandal siya sa pader, nauntog siya pero hindi naman malakas.

Hinigpitan 'ko ang hawak sa braso niya at tinakpan 'ko ang bunganga niya.

She's scared. I can see it in her eyes although her hair is covering half of her face.

Time for a good scare.

"Do you feel fear?" I whispered and smirked sadistically. My signature smirk.

Umiling iling siya, psh kunwari palaban 'tong babaeng 'to. She disgusts me.

"Oh really? Because I can feel it going down your spine and chilling by your ass." I looked at her down part and laughed like a maniac.

Am I rude? Thanks.