សួស្ដីអ្នកអានជាទីស្រឡាញ់សុំទោសដែលឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នារង់ចាំអស់រយះពេលយូរ ហើយក៏សុំទោសផងដែលបើក្នុងភាគមានពាក្យសម្ដីលើសលួស🙏
នាយកសាលា (Episode 2/3)
ខ្វោក!!
« អ្ហាយ លោកឯងឆ្កួតហើយអ្ហឹកៗអាវថ្មីរបស់យើង » ជីមីន យំសឺតស៊តសម្លក់ទៅកាន់អ្នកខាងលើថ្មែរអាងមានលុយធ្វើអីក៏សមឬ អាវគេទើបទិញឥឡូវរហែកអស់លុយសន្សំទម្រាំបានមិនងាយដូចការគិតនោះទេ។
« យំ!! » យ៉ុនហ្គី ជ្រួញចិញ្ចើមគ្រាន់ប៉ុណ្ណឹងយំហ៊ូដូចគេយកទៅសម្លាប់ច្នឹង មិនដូចព្រឹកមិញសោះញ៉ែតៗដាក់គេឡើងហ៊ំហួន។
« ចុះបើគេបំផ្លាញ់របស់ទ្រព្យលោកឯង តើខឹងគេទេ? » ទោះស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះហើយក៏ផាកជីមីនមិនខ្លាចញញើតដែរ ផ្ចាញ់ផ្ចាទៅវិញគ្មានឲ្យបាក់ប្រៀបហែងហេ៎។
« ខឹងបានស្អីមកវិញ បើវាខូចបាត់ហើយនោះ »
« លោកឯងគិតអញ្ជឹងមកពីលោកឯងមានលុយ លោកឯងមិនយល់ពីអ្នកក្រខ្សត់ដូចយើងឡើយ អ្ហឹម..» រាងក្រាស់អោនទៅបឺតមាត់សិស្សក្បាលខូចនេះយកតែម្ដង ទ្រាំលែងបានហើយ! គេទ្រាំជាមួយបបូរមាត់ពូកែប៉ប៉ាច់នេះយូរមកហើយតាំងពីជួបដំបូង ក្មេងប្រុសស្អីឆ្នាស់ឆ្នើមមើលតែស្រី ។
« អ្ហា៎! បងប្អូនឆ្កែក៏អីនេះ » កម្លោះកូនមួយលូកស្ទាបបបូរមាត់ខ្លួនដែលចេញឈាមរឹមៗព្រោះតែអាល្អិតមាត់ដាចនេះខាំ.
« សឺត! លោកគ្រូចង់ធ្វើអី..ចេញហ្អឹក..ដកដៃចេញភ្លាម អ្ហាស៎ » រាងកាយកម្លោះតូចរមិចមួលដូចអន្ទង់ត្រូវខ្លាញ់បន្ទាប់ពីត្រូវបានគេលូកលាន់រាងកាយរបស់ខ្លួន នេះគេចង់សងសឹករឿងកាលពីព្រឹកឬដោយការធ្វើបែបនេះមែនទេ។
« សូម..សូមកុំធ្វើបែបនេះអីលោកគ្រូអ្ហាស៎ » យ៉ុនហ្គីគ្រវីក្បាលផ្ដល់ជាសញ្ញាប្រកែកក្នុងខ្លួននាយក្ដៅដូចភ្នំភ្លើងដែលជិតផ្ទុះទៅហើយឲ្យឈប់ងាយៗមិចនឹងបាន។
« បបូរមាត់ឯងស្អាតណាស់ឈីមីន យើងទ្រាំមិនបានទេ » គេឱនមកសរសើរពីសម្រស់បែបធម្មជាតិអ្នកចំពោះមុខ បបូរមាត់ពណ៍សីុជម្ពូទន់ល្មើយសមនិងទម្រង់មុខស្អាតណាស់ៗតែគេចង់ដឹងចង់ឃើញលើសពីនេះ!
« អឹម! » បបូរមាត់ទាំងសងកំពុងផ្ដោះផ្ដងភាសាជាមួយគ្នា ឈីមីនពេលនេះមិនអាចប្រកែកបានឡើយដៃទាំងគូរលើកតោងគេស្មារាងក្រាស់។
