"Ben မင်း ပြန်သင့်ပြီ"
အနူးညံ့ဆုံး ပြုံးကာ ပြောလာသော အမျိုးသားအား Benjamin ဟာ နှမြောခြင်းကြီးစွာ ကြည့်နေမိသည်။
"မင်းနဲ့အတူတူ နည်းနည်းလောက် ပိုနေချင်သေးလို့ မပြန်ချင်သေးဘူး ဆိုရင်ရော?"
Benjamin က ပြောတော့ ထိုအမျိုးသားက ကျောကပ်ထားသော သစ်ပင်ပင်စည်ကြီး၌ ခေါင်းအား မှီလျက် အသာအယာ ရယ်မောတယ်။
နက်ရှိုင်းတဲ့ ဩရှရှ ရယ်သံတွေက ဤမျှလောက် နားထောင်လို့ ကောင်းမှန်း သိခဲ့ပါလျှင် Benjamin က ထိုကဲ့သို့ တဇွတ်ထိုး မိုက်မဲခဲ့မည် မဟုတ်လှ။
"ဒါပေမဲ့ မနက်စာ စားရမယ်လေ Ben ရဲ့"
သူ့အပေါ်ဆို အသိမ်မွေ့ဆုံးသာ ထိတွေ့ဆက်ဆံတတ်သော အမျိုးသားဟာ အခုလည်း သူ့ခေါင်းကို နွေးထွေးစွာ ပွတ်သပ်ရင်း ချော့နေပြန်သည်။
ထိုအနွေးဓာတ်ကလေးနောက် လိုက်ရင်း Benjamin က ခေါင်းအား စောင်းကာ မျက်လုံးတို့အား စင်းလိုက်မိ၏။
သက်သောင့်သက်သာ ရှိလွန်းလှတယ်...။
အမြဲတမ်း ဒီအတိုင်းလေး နေလို့ရရင် ကောင်းမှာပဲ။
သူရယ် ၊ သူ့အပေါ်ဆို ဘယ်သူမဆိုထက် ပိုချစ်ပေးနိုင်တဲ့ ဤအမျိုးသားရယ်။
"မပြန်ချင်ဘူး... ငါ ဒီမှာပဲ မင်းနဲ့ တစ်သက်လုံး နေချင်တယ်"
"မဖြစ်ဘူးလေ Ben... မင်းကတော့ ဆက်ပြီး ရှင်သန်ရမှာပေါ့"
လေသံတိုးတိုးနှင့် ချော့ပြောလာသော အမျိုးသား။
Benjamin ဟာ ထိုအမျိုးသားက သူ့ထက် သေးငယ်သည့်တိုင် အမျိုးသားရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ပစ်၀င်ရင်း လက်တွေနဲ့ ခါးသိမ်သိမ်ကို သိုင်းဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
"မင်းမရှိဘဲ ငါမရှင်သန်ချင်ဘူး... ငါ့မှာက မင်းပဲ ရှိတာကို..."
နောင်မှ သိတဲ့ အမှန်တရားတွေက စူးရှတဲ့ အချိုများများ ဖျော်ရည်တစ်ခွက်လိုပဲ။
ချိုမြိန်သည့်တိုင် ခါးသက် စူးရှလှတယ်။
"တစ်ယောက်ယောက် ပေါ်လာမှာပေါ့ Ben ရဲ့... ငါ့ထက် ပိုပြီး မင်းကို ချစ်ပေးနိုင်တဲ့ တစ်ယောက်ယောက် ပေါ်လာလိမ့်မယ်"
YOU ARE READING
𝗦𝗼𝗻𝗴 𝗢𝗳 𝗧𝗵𝗲 𝗦𝗼𝗿𝗿𝗼𝘄 𝗕𝗶𝗿𝗱 ▍𝗛𝗲𝗲𝗝𝗮𝗸𝗲𝗛𝗼𝗼𝗻
أدب الهواة𝗶𝗻 𝗺𝘆 𝗱𝗲𝗲𝗽 𝗳𝗮𝗸𝗲 𝗰𝗶𝘁𝘆, 𝘆𝗼𝘂 𝘀𝗺𝗶𝗹𝗲 𝗮𝘁 𝗺𝗲 𝗯𝗿𝗶𝗴𝗵𝘁𝗹𝘆. 𝗽𝗹𝗮𝘆 𝘄𝗶𝘁𝗵 𝗺𝘆 𝗵𝗮𝗶𝗿 𝘀𝗼𝗳𝘁𝗹𝘆. 𝗹𝗶𝗸𝗲 𝗰𝗵𝗶𝗹𝗱𝗿𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗹𝗮𝘂𝗴𝗵 𝗳𝗿𝗲𝗲𝗹𝘆. 𝗶 𝘀𝗹𝗲𝗲𝗽.𝘀𝗼 𝘁𝗵𝗮𝘁 𝘄𝗲 𝗰𝗼𝘂𝗹𝗱 𝗺𝗲𝗲𝘁. 𝗯𝗼𝘁𝗵...