Tam koşmaya başlayacaktım ki adam kolumu tuttu...
“ Bırak kolumu ! İMDAT!!! Yardım edin.” diye bagirmaya başlamıştım ki beni kendine daha çok çekip ağzımı kapatmaya çalıştı. Allah'ım ne yapacaktım şimdi.
Adamın elini ısırıp parkın çıkışına doğru koşmaya başlamıştım . Gözlerim dolmuştu. Her taraf karanlıktı . Korkuyordum. “Ahh!” Of Allahım bi bu eksikti. Yere kapaklanmıştım ve hala o lanet olası parktan çıkamamıştım. Ayağım acıyordu, koşup kaçamıyordum. “Nereye kaçıyorsun güzelim daha işimiz bitmeden...” Adam arkadaşlarıyla çevremi sarmışlardı. Ayağa kalkabilsem bile artık kaçamazdım. Ölüm günümün bir eylül akşamı olacağını nerden bilebilirdim ki. Bilseydim bu saatte dışarıya çıkarmıydım. Allah’ım yardım et. Çok korkuyorum. Sürünerek üzerime gelen adamlardan uzaklaşmaya çalışıyordum. Bi Allahın kulu geçmez mi şu parktan. Bağırıyordum, yardım istiyordum. Ama kimseye sesimi duyuramıyordum. Ay bile ışık tutmazken kim beni görüp yardım edecekti. Bu sarhoş adamların elinden kurtaracaktı...
“Kes sesini!” yüzünü tam göremediğim adam tekmelemeye başlamıştı. Artık sadece ayağım acımıyordu. Lanet olası telefonda yok olmuştu sanki. “Ahh!” canım çok acıyordu. Yeter artık öldürmek mi istiyordu beni... “ Bırakın beni gidiyim. Size yalvarıyorum.” Hepsi sarhoştu. Beni duymuyor, anlamıyorladı. Her şeye rağmen bana bu acıyı çektirmeye hakları yoktu. Hepsinin canı cehenneme. Adam tekmelerini sıklaştırmıştı. Artık vurduğu yerler uyuşmaya başlamıştı. Bağıramıyordum. Boğazım düğümlenmişti. Gücüm tükeniyordu...
Adam da tekmelerini kesmiş diğer arkadaşlarıyla daha da yakınlaşıyorlardı. Ellerini vücudum da hissetmeye başlamıştım. HAYIR! Yardım edin... Anne! Çok korkuyorum.
Toprağın soğukluğu iliklerime kadar işlemişti. Üşüyordum. Canım acıyordu. Başka bir acıydı...
Gözüm kararıyordu.
Geri de kalan hayatım gibi...
