Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
║▌│█║▌│ █║▌│█
Rüzgar hafif, hava temiz! Öyle ki, oksijeni her içine çektiğinde içi tamamen temizleniyor hissi veriyordu. Uzun çimler, belki de yukarıdan noktalar gibi görünen beyaz orkideler! Sanırım gerçek bir cennet bu. Öyle olmadığını bilse de. Kuşların cıvıltısı, narin şekilde akan nehirin şırıltısı kulaklarını dolduruyor, onu daha da, daha da yaklaşmaya itiyordu. Öyle de yaptı, yaklaştı, daha da, daha da yaklaştı. Tek ve son olan büyük, uzunca olan, kalın gövdeli ve dalları olan ağacın önüne kadar. Bir koluna salıncak asılmıştı, ağacın çiçekleri ise salıncağın üstünü kapatmış, kendilerinin bir parçası olmaya zorluyordular. Ancak tek bir şey vardı kapatamayacakları. O'nun güzelliği ve ışıltısı. Çiçekler onu kendilerinin bir parçası yapmazlardı, yapamazlardı ancak o, çiçekleri kendinin bir parçası yapardı. Ha isteyerek, ha istemeyerek. O'nu görünce gülümsedi, ağacın yukarıya uzanan dallarından birine oturmuş, yukarıdan ona bakıyordu ayaklarını sallayarak.
Ah! dedi, ne narin bir güzellik!
Yanına gitti, aşağıdan aşağıdan ona baktı ve gülümsedi, ayaklarından tutup onu aşağıya çekti ve düşmeden onu tuttu, daha sonra ağacın dibine oturdu.
İç çekti, "Söylemek istediğim pek çok şey var," "Ancak bunların hiç biri senin için önemli olmayacak. Sen bir gün yok olacaksın, bir hiçlik olacaksın, önce benim için, daha sonra ise evrenden varlığın silinip gidecek."
O ise sabırlıydı. Sadece anlayışla başını sallayabildi. "Bu yüzden kelimeler sadece tek bir taraf için kalacak. Güzel kelimeler olup olmamaları önemsizdir."
Sözünü bölmeden ekledi, güzel olan az şey vardır. Orkideler, gerçek duygularla yapılan portreler ve yıldızlar.
Arkada canlılar çıkardıkları hoş seslere devam ederken, onlar için sessizlik oluştu. Derin bir nefes aldı, tertemiz havayı içine çekti.
