Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
║▌│█║▌│ █║▌│█ do you think we'll be in love forever? do you think we'll be in love? ║▌│█║▌│ █║▌│█
Bugün, dedi, bugün bir adamı çöpe orkide atarken gördüm. Hayır, bu hayatı değiştirecek kadar önemli bir olay da değil, kayıta alınması gereken bir olay da değil. Ona üzüldüm demek isterdim ancak hiç bir şey hissetmedim. Sadece baktım, uzunca baktım. Hiç bir şey hissetmeden. Doğrusu, dedi, içimde bir boşluk oluştu. Bilmiyorum, sanki ufak bir bilye yüreğime oturdu.
Sabırlı bir gülümseme ile ona baktı, duraksaması sanki ikisini de huzursuz etmişti. O da ona baktı. Çok güzeldi. Her şeyden daha çok. Ona her şeyini adamak, vermek istedi. Yeter ki yanında kalsın ve onunla olsun. İster başkasını sevsin, ister sevmesin. Onunla olması ona yeterdi. Sadece o da sevebilirdi. Sadece kalsın. Bu, başka bir kabulleniş şeklinin sinyali.
Güzel gülümsemelisi ona cevap verdi, peki dedi, seni neden üzdü bu?
O ise sadece gülümsedi, yere baktı. Çünkü dedi, çünkü onun dünyası yıkıldı. Orkideler yeryüzünde açan ilk çiçeklerdir. Diğer çiçek türleri ise onların soyundan türemiştir.
Devam etmedi hemen, onun dizlerine başını koydu.
Birine orkide vermek demek, ona "benim dünyamda açan ilk çiçeksin" demekten farksızdır.
Hafif rüzgar onlara eşlik etmeye başladı.
Devam etti, o ise onları çöpe attı. O çiçekleri hediye etmek istediği kişi doğru kişi değildi sanırsam.
O nazik ses ise ona cevap verdi. Ne yazık.
Sessizlik oldu. Rüzgarın nazik esintisi, nehirin güzel sesi ne kadar huzurlu olsa da, o, o kadar huzursuzdu.
Eğer olsaydın, sana dünya üzerindeki bütün orkideleri hediye ederdim.
