3.bölüm
(Berk'in anlatımıyla)
Ada neden erkenden eve geldiğini düşünüyordum. Onla ve çevresiyle ilgili hiçbirşey bilmiyorum. Babam Ada'nın doğmasını hiç istemedi. Annemle o yüzden boşandı. Babam kız çocuklarının lanetli olacağına inanıyordu. Bende babamı çok sevdim, onu benden ayıran Ada'nın olmasıydı. Ada'dan nefret ediyordum. Ama annem onu seviyorsun biliyorum derdi. Üst kattan piano sesleri çok güzel geliyordu. En sevdiğim şarkılar çalıyordu. Bir anda kapı zili çaldı. Galiba annem gelmişti kapıyı açtım. Annem içeri girdi, odasına çıktı üstünü değiştirip aşağı indi. "Bir dakika Ada nerde?" dedi. "Okuldan erken geldi fena şekilde ağlamıştı odaya kendisini kapattı bir ara piano sesleri falan geliyordu sesleri kesildi" dedim. Annem hemen Ada'nın odasına çıktı.
(Ada'nın anlatımıyla)
Pianodan sıkılmıştın yatağa yattım hayatımın nasıl olduğunu düşünüyordum. Neden herkes benden nefret ediyor, Niye beni sevmiyor, acaba ölsem kim üzülür diye düşünürken kapı çaldı. Annem gelmişti. "Bitanem aç kapıyı konuşalım ne oldu meleğim" diye kapının arkasından sesleniyordu. Bu kelimeleri sadece annemden duyuyordum. Bu arada annem ve belkide abimin bildiği bişey var benim kalp hastalığım var. Evet ve aklıma bişey gelmişti ilaçlarımı içmeyecektim. Zaten hastalığım yüksekti. Annem ısrar etti hayır dedim sonra abime seslendi "berk yedek anahtar nerde?" Abim aşağıdan bağırdı "tamam anne" abim anahtarı getirdi. Kapıyı açtılar. Ben arkası dönük yatarken bir yandan aĝlıyordum. Abim kapıdan bize bakıyordu. Annem şaşırmış gözlerle bana baktı ve yanıma yaklaştı. "Ne oldu prensesim" dedi. Abim ilk defa bana sorar gözlerle bakıyordu. Ben anneme bakıp hiçbirşey demeden kafamı çevirdim. Annem "ne oldu Ada bişey söyle" diye sesini yükseltti. Ben çok ağladığım için kekeliyordum "bi-bişey y-yok" dedim. Annem abime "sen git" dedi. Abim "niye ben gidiyorum bende merak ettim kim ne yaptı Ada'ya" dedi. Bu sefer şaşırmadım. "HİÇBİR ZAMAN YANIMDA OLMADIN HERKESİN YANINDA BENI EZDİN HERKESTE BENİ EZDI ZORBALIK YAPTI ŞİMDİ Mİ AKLINA GELDİ MERAK ETTİN HEPSİ SENİN YÜZÜNDEN." Abimden çıkartıyordum hırsımı. Ama gerçekten hersey onun yüzündendi. Beni arkadaşlarımın yanında ezdi. Arkadaşlarım şimdi benim düşmanım oldu onlarda beni ezdi. Bunları söylerken bir yandanda aĝlıyordum. Abim üzülmüş gibi oldu sanki pişman olmuştu. Kapıdan çıkıp gitti. Ben hala dizlerimin kendime çekmiş kafamı gömmüş aĝlıyordum. Annem de sessiz ağlıyordu "bitanem kim yaptı bunları sana?" Dedi. "Herkes..." "beni sevmediler baban yok diye dalga geçtiler kötü şeyler yaptılar" dedim. Sessiz ve sakin bir şekilde. Annem tüm gece benle anlaşılır bir şekilde konuştu. Beraber yattık annemle. İlk defa kendimi güvende ve huzurlu hissettim. Abimden ses bile gelmiyordu merak etmiştim çok mu sert davranmıştım. Ama o bana neler dedi neler yaptı benim yaptığım az bile. Ama merak ettim "anne abimden ses gelmiyor üzülmüş müdür onun yanına gitsene biraz" annem "sabah konuşurum onla hadi uyu sen" annemin koynuna yatmıştım uyuyakalmışım.
Not:ilk defa kitap yazıyorum yanlışım olursa kusura bakmayın.
