Who Series 1: When Her Heart Melts

Chapter 9

Chapter 9

Jenna POV

Hindi ako pumasok ng tatlong araw at di rin ako nalabas ng kwarto ko. Pakiramdam ko gusto ko nang sumuko. I felt hopeless. I felt nothing but to losing my mind.

"Jenna?" Someone called me.

I open the door, and I saw a woman. "W-Who are you?" I asked her. "What do you mean by that Jenna?"  She nervous asked me. "Wag ka ngang mag biro ng ganyan" she added said.

"H-Hindi ako nag bibiro, I don't know you" I said. "It's me your brother wife" she said. Until I remembered. "Oh I forgot" I awkward laughing, but she didn't laugh. "Are you okay?" She worriedly asked me.

"Yeah. Don't worry at me. Ate Aye" I said and smile at her.

"Bukas na pala Ate Aye ang birthday ni Mom, ano kayang pwedeng iregalo sa kanya? Para maging proud naman siya sa akin" I said. Pag tingin ko kay ate Aye ay nakakunot ang kanyang noo tila may sinabi akong mali.

"What's wrong Ate Aye?" I confused asked her. "Jenna, noong isang araw pang tapos ang birthday ng mama mo kaya ka nga diba umabsent noong isang araw" she said and holding my hand.

Eh? Wala naman akong naaalala na nag birthday si Mom ah, "Diba July 17 bukas?" I asked. "Hindi. July 19 na. Ano bang nangyayari sa'yo Jenna?' sabi niya.

July 19? Bakit wala akong natatandaan na nag birthday si mama at nag handa kami. "Ah Wala Ate. Lutang lang ako" I said and awkwardly laugh.

It's a lie, hindi ako lutang, Hindi ko na alam ang nangyayari sa akin. Ayaw kong isipin na may sakit ako.

"Ah Sige ate, Papasok na ako" I said I was about to go but her words stopped me. "Walang pasok ngayon" she said.

Kainis ka talaga Jenna. "What I mean ate. May pupuntahan ako" I just said and dali daling umalis.
I need to figure out now.

Hindi ko gusto ang pakiramdam na ito. Hindi pa ngayon, may kailangan pa akong tapusin.

Pumunta na ako ng hospital para mag pacheck up. Hindi ko alam pero biglang gumuho ang aking mundo nang malaman ko kung bakit ganun ang pakiramdam ko.

Tangina naman Tadhana, may idadagdag ka pa ba na isasakit ko? Sabihin mo naman agad sa akin Tadhana na ganto ang mangyayari para handa naman ako.

Ganun ka na ba talaga kagalit sa akin? At pati itong buhay na meron ako ginugulo mo. Husto na Tadhana tigilan mo na ito! Hindi ko na kaya itong nararamdaman kong sakit.

Umaagos ang aking mga luha habang nag da-drive ako. Nanlalabo na ang aking paningin dahil sa luhang umaagos sa aking mga mata.

Tinigil ko ang pag andar ng kotse at kasabay nun ang pag sigaw ko. "Tangina!" I scream as much as I can. Ang mga katagang yuun ay di lang isang salita. Puno yun ng valid at hinanakit.

I felt hopeless, stupid and loveless.

"Gabi na buti napag isipan mo pang umuwi di yan" mom said but I just ignore it. "I'm tired please.." I just said.

"Pagod? Bakit binigay mo na ba ang sarili mo sa lalaking kasama mo!?" Sarcastic na sabi ni Mom sa akin, napalingon naman ako rito.

"Really? Ganyan ba talaga ang tingin nyo sa akin? Malandi?" I said. "Sumasagot ka na huh, Wala Ka talagang galang" she said and slapped me.

"Mom!" Ate Aye said.

"Wag kang mag kakamaling makisali rito Aye" mom said at walang nagawa si Ate Aye kundi tingnan nalang ako na habang sinasabihan ako ng masasakit na salita.

"Tandaan mo Jenna, ako ang nag palaki sa'yo" galit na sabi nito sa akin. "Edi sana, hindi nyo na ako binuhay diba" sambit ko kahit sa loob loob ko ay gusto ko nang umiyak.

"Sana nga Jenna. Dahil hindi ko na kaya yang ugali mo" she said, it's felt like my heart broke when she say that. "Ang hirap mo.... naman mahalin m-ma" I said and can't help but to burts to cry.

Tumakbo ako pataas at nag kulong sa aking kwarto. Sinira ko ang lahat ng bagay na makikita ko. Putangina ang sakit sakit na. Hindi ko naman alam na ganto pala kasakit na mahalin sila. Ginawa ko lahat ng makakaya ko para mahalin sila para sa ganun mahalin din nila ako pero bakit ganun? Kulang parin?

Ano ba talaga ang nangyari? Ano nga ba ang nangyari noong araw na yuun?

Pumasok ako ng maaga para di nila ako maabutan, Hindi ko pa kayang humarap sa kanila, Tama na muna itong sakit na nararamdaman ko ngayon hanggang dito muna at di ko na talaga kaya. Sobrang sakit na.

"Oh? Bakit mugto ang mata at tska parang ang putla ng mukha mo?" Sai said. I just shrugging at her.

"Are you really sure that you okay?" She asked. "Okay nga ako ano ba ang kulit mo naman!" naiirita kong sambit sa kanya.

Nagulat naman siya sa aking naging aksyon at ganun din ako, "H-Hey I'm sorry, I'm just t-tired" I stuttering said.

"It's O-Okay, ang kulit ko lang t-talaga" she said. I felt bad. Bwesit sulpot ng sulpot itong sakit na ito.

"Let's go?" I asked she just nodded at me, "I'm really sorry Sai" I apologize again. "It's Okay" she just said.
"I will treat you" I said bigla namang nagliwanag ang mukha niya. "Really!?" She said and I nodded at her.

"I want ice cream" she said napatawa naman ako sa kanya. It's good idea. I really need ice cream now to calm down myself.

"Perfect Suggestions Sai" I said and chuckled.

"Why? Do you have problem?" She asked.

"Family Problems" I answered, she look shocked when she found out.

"W-What? I thought you have a perfect family but I'm wrong" sabi niya at sabay yuko. "And it isn't obvious that you have family problems, you look fine" she said.

"I just don't want to feel that you all feel pity at me that's why you befriend to me" I said and smile at her.
"Look that smile fooled us" she said and sigh.

"Everyone can be fooled" I just said and look away.

"Don't worry, Jenna. As long as we here, you will not feel hurt and sad, I'm promise" she said and she smile at me. "Can I hug you?" I said and tears fall from my eyes. "Of course you can" she said and she the one who hug me. I felt safe and I felt comfort.

"You're always my Bestfriend" she said and pat my back. "Thank you" I whisper at her. "Always welcome" she whisper too.

"Tama na nga ang drama" natatawa kong sambit at sabay pahid ng luha na galing sa aking mata. "Oo nga. Ang panget mo pa naman umiyak" she said and laugh.

Pumasok na kami sa loob, medyo halatang mugto ang aking mata dahil sa pag iyak. Naka salubong namin ang iba naming kaibigan at nakakunot silang lumapit sa aming dalawa.

"Oh? Bakit mugtong mugto ang mga mata ninyong dalawa?" Tanong nila sa amin. Nag katinginan kaming dalawa ni Sai di alam ang isasagot.

"Ah..may naapakan kasi si Jenna na tae" palusot na sabi ni Sai. Bigla namang natawa ang aming mga kaibigan dahil sa naging reason namin.

"Bakit mo ba yan naisip na ipalusot?" mahina kong tanong sa kanya. "Wala na akong maisip na reason eh" sagot sa akin ni Sai.

"Bwesit ka" sambit ko sa kanya nag peace sign lang siya sa akin. "Tawa pa, mabilaukan sana kayo" inis na sambit ko sa kanila. Umupo na kami sa aming mga upuan. Nakita kong may nakalagay sa akin desk na isang pagkain. May makasulat din na letter.

                                    You should eat this.
                                  You didn't eat earlier.

Hindi ko alam kung kanino nang galing ito at ayaw kong mag assume na kay Ate Joan ito nang galing.
She hate calling her Kaye, I don't know why.

"Oh kaninong galing yan?" Natalie asked me.

"I don't know" sambit ko at nag kibit balikat.

Hindi ko parin matanggap na may sakit ako. Hindi ko kayang tanggapin yuun. Kailangan ko nang bumalik.
Pero saan? Saan nga ulit yuun?

Bwesit na sakit na ito, bakit yung importante pa ang nakilimutan ko? Shit! Maitanong nga mamaya Kay Mr. Zedo.