When Her Heart Melts (Who Series 1) | COMPLETED

Chapter 9

Chapter 9

Jenna POV

Jenna POV

Hindi ako pumasok ng tatlong araw at di rin ako nalabas ng kwarto ko. Pakiramdam ko gusto ko nang sumuko. I felt hopeless. I felt nothing but to losing my mind.

"Jenna?" Someone called me.

I open the door, and I saw a woman. "W-Who are you?" I asked her. "What do you mean by that Jenna?" She nervous asked me. "Wag ka ngang mag biro ng ganyan" she added said.

"H-Hindi ako nag bibiro, I don't know you!" I said. "It's me your brother wife" she said. Until I remembered. "Oh I forgot," I awkward laughing, but she didn't laugh. "Are you okay?" She worriedly asked me.

"Yeah. Don't worry at me. Ate Aye" I said and smile at her.

"Bukas na pala Ate Aye ang birthday ni Mom, ano kayang pwedeng iregalo sa kanya? Para maging proud naman siya sa akin" I said. Pag tingin ko kay Ate Aye ay nakakunot ang kanyang noo tila may sinabi akong mali.

"What's wrong Ate Aye?" I confused asked her. "Jenna, noong isang araw pang tapos ang birthday ng mama mo kaya ka nga diba umabsent noong isang araw" she said and holding my hand.

Eh? Wala naman akong naaalala na nag birthday si Mom ah, "Hindi ba July 17 bukas?" I asked. "Hindi. July 19 na. Ano bang nangyayari sa'yo Jenna?' sabi niya.

July 19? Bakit wala akong natatandaan na nag birthday si mama at nag handa kami. "Ah Wala Ate. Lutang lang siguro ako." I said and awkwardly laugh.

It's a lie, hindi ako lutang, Hindi ko na alam ang nangyayari sa akin. Ayaw kong isipin na may sakit ako.

"Ah Sige ate, Papasok na ako" I said I was about to go but her words stopped me. "Walang pasok ngayon" she said.

Kainis ka talaga Jenna. "What I mean ate. May pupuntahan ako." I just said and dali daling umalis.
I need to figure out now.

Hindi ko gusto ang pakiramdam na ito. Hindi pa ngayon, may kailangan pa akong tapusin.

Pumunta na ako ng hospital para mag pacheck up. Hindi ko alam pero biglang gumuho ang aking mundo nang malaman ko kung bakit ganun ang pakiramdam ko.

Tangina naman Tadhana, may idadagdag ka pa ba na isasakit ko? Sabihin mo naman agad sa akin Tadhana na ganto ang mangyayari para handa naman ako.

Ganoon ka na ba talaga kagalit sa akin? At pati itong buhay na meron ako ginugulo mo. Husto na Tadhana tigilan mo na ito! Hindi ko na kaya itong nararamdaman kong sakit.

Umaagos ang aking mga luha habang nag da-drive ako. Nanlalabo na ang aking paningin dahil sa luhang umaagos sa aking mga mata.

Tinigil ko ang pag andar ng kotse at kasabay nun ang pag sigaw ko. "Tangina!" I scream as much as I can. Ang mga katagang yuun ay di lang isang salita. Puno yun ng valid at hinanakit.

I felt hopeless, stupid and loveless.

"Gabi na buti napag isipan mo pang umuwi di yan" mom said but I just ignore it. "I'm tired please..." I just said.

"Pagod? Bakit binigay mo na ba ang sarili mo sa lalaking kasama mo!?" Sarcastic na sabi ni Mom sa akin, napalingon naman ako rito.

"Really? Ganyan ba talaga ang tingin ninyo sa akin? Malandi?" I said. "Sumasagot ka na huh! Wala ka na talagang galang sa akin!" she said and slapped me.

"Paano ma? Paano kita re-respetohin kung hindi nyo rin magawang respetohin ako? Sige nga ma, paano?" sagot ko sa kaniya nang sampalin niya ako.

"Mom!" Ate Aye said.