Daha fazla beklemeden aramayı cevapladım.
-Alo? dediğim de karşı taraftan cızırtılar geldi. Hemen sonra telefon yüzüme kapandı. Bu da neydi şimdi? Meraktan çatlamamak amacı ile bu sefer ben aradım Eray'ı. Telefon da o nefret ettiğim kadının sesi duyulunca hemen aramayı sonlandırdım. Neymiş aradığımız kişiye ulaşılamıyormuş. Hayır sen kimsin? de bana bilmiş bilmiş konuşuyorsun. Yine sinirlerimi hoplattın Eray. Yani amacı ne anlamıyorum ki. Bundan bir hafta önce ne güzel mutlu mutlu oturuyorduk aşıklar da. Sonra bana döndü
-Biliyorsun Hazal biz altı yıldır birlikteyiz. En az yüz kere ayrıldık. Peki neden? Ben söyleyeyim sen, ben okulu bitirince ve sen okul da başı boş kalınca değişime uğraman. Ben sana ne "yapma" diyorsam onu yapıyorsun. Senin yüzünden kardeşlerimle bile kavga ettim. Beni tanıyorsun Hazal ben bugüne kadar çıktığım tüm kızlarla zevk için çıktım. Ama seni bir kez bile dudağından öpmedim. Sana sarılmak yetiyor çünkü. Şu siktiğimin Gölbaşı'sın da tüm pislikleri görmüş insanım ben. Sen beni herşeyimle kabul ettin ama sana verebilecek güzel bir geleceğim yok benim.
O ayrılık konuşmasını yaparken tek yaptığım sessiz hıçkırıklarla ağlamaktı. Konuşmasını bitirip ayağa kalktığında ben hala ağlıyordum. Ama bu sefer sessiz hıçkırıklarla değil haykıra haykıra. İki üç adım ilerlemişken bana baktı "kıyamam lan nası da ağlıyor" dedi ve yanıma geldi. Ben tam özür dileyecek diye beklerken o sadece saçlarıma bir öpücük kondurmakla yetindi ve kesin olarak gitti. Çok saçmaydı "değiştin" diyip gitmesi. Ben hala onun Hazal'ıydım. Evet Can demişti o iyi bir insan değil diye. Çünkü onlar Eray'a benim gözümden hiç bakmadılar. Onlar sadece liseyi beş yılda bitirebilen, üniversite okumayan, iyi duruma sahip olmayan, babasız ve herkesin ondan korkmasını sağlayacak güce sahip olan bir çocuk gözüyle bakıyorlar. Ama aslın da o yaralı bir çocuk. Ayrıca insan sarrafı. Bir insanla beş dakika konuşsa onu hemen çözebiliyor. Benden üç yaş büyük ama sanki otuz yaşındaymış gibi bir akla ve tecrübeye sahip. Ben uzun düşüncelere dalmışken beni boğulmaktan kurtaran tabi ki de kapı ziliydi.
"Züleyha abla kapıya bakarmısın artık? " diye çığrınırken kapı tüm ısrarı ile çalmaya devam ediyordu." Hadi ama bu günü de zehir etmeyin" adlı nidalarla odamdan çıkıp merdivenlerden üçer beşer inerek kapıya ulaştım. Artık kapı da kim varsa yumruklar eşliğinde kapının açılmasını umut ediyordu. Kapıyı açmamla birinin yakama yapışması bir oldu. Tabi ki o biri Eray değil. Ancak Eray'ın yakın arkadaşı Mesut'du.
"İki saattir şu sikik kapının açılmasını bekliyorum"dedi. Bu laflar bana Eray'ı hatırlatıyor du.
"Açtım işte ne istiyorsun? " dedim havalı gözükmeye çalışarak.
" Bak Hazal Eray'ın başı dertte olmasa ve sana ihtiyacı olmasa sana birşey derdim ancak şimdi konuyu uzatmayıp benimle geliyorsun. Bilirsin uğraşılmaktan hoşlanmam. Ah evet hiç hoşlanmazdı. Hatta en son sevgilisini ona trip atıyor diye dövmüş ve sonra da ayrılmıştı anlayacağınız akli dengesi hiç mi hiç iyi değildi. Ben de dayak yemek istemediğimden ona işaret parmağıma bir dakika diyerek -evet çok yetenekliyim- yukarı çıktım yeni rekoru kırıp sadece on beş saniye de yırtık bir kot pantolon ve ince askılı bordo bir badi giymiştim. Aşağı inince kot ceketimi aldım ve siyah spor ayakkabıları da ayağıma geçirip Mesut'a gülümsedim. O da bana gülümsedi-ahah hadi ama Mesut gülmez ki.-O da bana bön bön baktı ve önden yürümeye başladı. Pantolonumun cebinden telefonumu çıkartıp saate baktım. Hava daha kararmamıştı ancak saat yedi olmuştu. Eylül ayı da bu yüzden güzeldi. Yoksa okullar açılacak lise 3 olacaz falan boş işlerdi. Beyaz Toyota arabanın yolcu koltuğuna yerleştiğimde Mesut çoktan arabayı çalıştırmıştı. Bu sessizlikten yararlanarak
"Artık anlat bakalım ne oldu? " diyerek dinleme pozisyonu diye adlandırılan elleri göğüste birleştirip gözleri kocaman açma metodunu uyguladım. Mesut beni tanırdı. Yani istediğim şeyi öğrenemezsem nasıl çirkefleştiğimi bilirdi. Biraz kıpırdadı biraz ofladı baktı olmuyor anlatmaya başladı.
