Whispers in The Breeze

01

"Sino ba naman ako para isipin mo?"

- Isip, Healy After Dark

ASTRID

Shux, malalate na ako. Bakit ngayon pa? It's already 5:30 in the morning. "Pasensya na, Astrid. I need to go already. Malalate na ako sa work. I told you that last week. May 2-week team building kami sa Batangas," nagmamadaling sabi ni kuya.

"What? Ngayon na ba yon? Ang bilis naman. Kuya ang bibigat ng mga dala ko," reklamo ko kay kuya.

Pero ayon, imbes na pakinggan ako. May katawagan na. Ang galing. Kung pinayagan niya na lang kasi akong mag-Grab o angkas.

Ayon, pinack ko na lahat ng mga ingredients na gagamitin namin para sa finals. Pati ang uniform namin.

"Astrid, ipapahatid na lang kita," baling naman ni kuya sa'kin.

"Ha? Kanino naman? Sabi ko naman sa'yo, pwede naman ako mag-Gra-"

"No, Astrid. Matagal na nating napag-usapan 'yan. I called Damian. Pwede daw siya ang maghatid sa'yo habang wala ako," he informed.

That news shook me. OA na kung OA pero, no!

"Kuya naman! Ayo-"

I was interrupted when there was a beep outside. I rolled my eyes.

Once again, he cut me off, "'Diba, malelate ka na? Punta na 'don. Pati ako malelate dahil sa'yo," inis na wika niya.

"Okay, okay. Bye, kuya. Ingat ka don," nagmamadali kong sabi and kissed him on his cheeks.

"Sige na. Ingat," he said.

Dala-dala ko na ang mga gamit ko nang sumalubong sa akin si kuya Damian.

He's wearing a gray hoodie and his hair is still messy. Mukhang kagigising niya lang rin.

Kahit kailan talaga si kuya inabala pa 'tong damuhong ito. Hindi ba pwedeng si Kuya Paul o si Yusef?

"Hey," he approached. Anong hey?

I nodded. "I'll put your things in the trunk," sabi niya.

"Hindi ka pa ba late na late?" he asked.

I looked at my watch. 5:30 am na! "Shux, let's go!" I hurriedly said. Kaya nagmadali na rin siya. No choice na rin naman ako.

I chat my groupmates na medyo malalate ako. Finals pa naman namin 'to. I cannot be late.

After that, an awkward silence envelopes us.

I sighed. Napansin ko naman na mas binilisan niya ang takbo ng sasakyan.

Maya-maya naman ay nag-text si Chris, classmate ko.

From: Chris Panget

Partner, bilisan mo. Baka dumating na sina Chef.

To: Chris Panget

Oo, parating na. Nasa **** na ako.

Nilagay ko muna ang phone ko sa bag. Lamig. Tumigil naman kami nung nag-stop light.

Then, I noticed that he swiftly got something in the backseat.

"Uhh, in case you didn't have your breakfast," bigla namang wika nito.

Ngayon naman kinakausap niya na 'ko. Goods.

Inabot niya sa akin ang isang supot ng McDo. Ang bango.

"It's okay. You don't have to do this. Sa'yo na lang. I know hindi ka pa rin kumakain," tanggi ko.