Minho ile okulun katlarında geziyorduk. Saat gece yarısı olmuştu bile ama uykumuz yoktu.
Bir ila iki dakika sonra bir kızın çığlık sesi geldi. Beraber çığlık sesinin olduğu yere doğru yürüdük.
"D-dahyun?"
Dahyun yerde bıçaklanmış bir şekilde yatıyordu. Minho onu görür görmez yanına koştu. Bir keresinde anlatmıştı. Eski sevgilisiymiş. Hemen Minho'nun yanına koştum.
Bizim tayfa ve neredeyse bütün okul kızın başında toplanmıştı.
"Dahyun ne olur uyan! Dahyun yalvarırım uyan artık! Ne olursun."
"Minho sakin ol! Ölmemiştir."
"Ambulansı arayın!"
"MİNHO!"
Birisi Minho'ya silah doğrultmuştu. Bu kişi kimdi, işte kimse onu bilmiyordu. Çünkü yüzünü maskeyle kapatmıştı fakat erkek adam olduğu çok belliydi. Boyu posu aynı abime benziyordu.
"KİMSİN SEN? NE HAKLA BANA SİLAH DOĞRULTURSUN!"
"Özür dilerim Minho..."
Adam tam tetiğe basmıştı ki Minho'nun önüne siper oldum. Mermi kalbimin biraz aşağısına gelmişti. Gözüm kararıyor olsa da Minho'nun bağışlarını duyabiliyordum. Aynı zamanda bizim tayfa da orada olduğu için onlarında seslerini duyuyordum.
"HAN, SEVGİLİM NE OLUR GİTME. BENİ YANLIZ BIRAKMA."
"HANJİ SAKIN KENDİNİ BIRAKMA."
"JİSUNG SIK DİŞİNİ! BIRAKMA KENDİNİ."
"Şimdi siktim onun belasını."
"Hey Minho nereye gidiyorsun?"
"O pisliği bulmaya."
"Kaldırın ikisini de revire gidiyoruz!"
"Yavaş olun."
"Dikkat edin."
Ne kadar dayansam da yavaş yavaş kendimi karanlığa bırakıyordum.
"Sizi çok seviyorum. Asla unutmayacağım."
Zar zor kurmuştum cümlemi. Hemen Hyunjin konuşmaya başlamıştı
"Öyle şeyler deme Han'ım. YA BİRAZ HIZLANIN ÇOÇUK KOLLARIMDA ÖLECEK!"
Bütün arkadaşlarım buradaydı. Minho o adamı bulmaya gitmişti. Herkes vardı fakat abim yoktu. Hiç mi sesimi duymadı, hiç mi Dahyun'un sesini duymadı, hiç mi silahın sesini duymadı? Ölürken de mi beni yanlız bırakıyordu? Doğrusu ne zaman yanımda olmuştu ki?
Artık daha fazla dayanamayıp kendimi Hyunjin'in kollarında karanlığa bıraktım.
