İyi okumalar~
_________________
Evlat kaybetmek...
Bunun insana verebileceği acı tahmin bile edilemez değil mi?
Ve ben şu an bu acıyı iliklerime kadar yaşıyorum. Soğuk kışın ortasında sarıldığım bu yorgan bile işe yaramıyor, üşüyordum. İçimdeki dinmek bilmeyen ama sürekli harlanan yangına rağmen donuyorum.
Kanım donuyordu.
Ağlamaktan şişmiş ve ağrıyan gözlerimi kapatacak gücü bile bulamıyordum kendimde. Bitmiş ve tükenmiş bir haldeydim.
Ortamdaki tek ses duvardaki saatin sesiyken bile kulağımda yankılanan sesler artık başıma ağrılar sokuyordu. İçimdeki tiz acı bütün bedenimi yakıyordu
"Başka bir donör bulmamız gerekecek."
Bu cümle kafamdan çıkmıyordu. Üzerinden 2 hafta geçmesine rağmen hala kafamda dönüp duruyordu.
Flash back
"Başka bir donör bulmamız gerekecek"
Hayat asla ama asla yüzüme gülmüyordu. Çöle gitsem kutup ayısı ile karşılaşmam an meselesiydi. Bu şanssızlığım sadece bana değil, çevreme de zarar veriyor ve vermeye devam ediyordu. Şu an hayattan bilmem kaçıncı tekmeyi yemiştim ve bu yorgun olan psikolojimi biraz daha yormaya yetmişti.
Anlatmaya çalıştığım da tam olarak buydu. Hayatımda ne zaman iyi bir şey olsa beraberinde o iyi şey bir sike dönüşüyordu veya başka bir şey oluyordu.
Normal bir insan gibi yaşamak bana çok muydu? Tanrım, kos koca evrende beni mi buldun?
"Ama yeni bir donör bulmaya zamanımız var mı? Büyük bir soru işareti."
Başımın döndüğünü hissettiğim gibi yanımdaki taehyung'un bileğini tuttum. Elini belime yerleştirmişti
"Teşekkür ederiz"
Taehyung bir an önce doktoru göndermek için teşekkür edip konuyu kapattı. Doktor sahte bir gülümseme ile uzaklaşmıştı yanımızdan.
"Jeongguk, bana bak"
Karşıma geçip çenemi tutmuş ve beni ona bakmay zorlamıştı
"Derin bir nefes alıp ver"
"Alamıyorum taehyung"
Dolu gözlerimle konuştuğumda titreyen ellerimi tek eli ile rahatça kavrayabilmişti.
"Alabiliyorsun jeongguk. Bak, elimden geleni yapacak ve başka birini bulacağım"
"Bulamayacaksın Taehyung, bulamayacaksın. Bitti işte! Hiçbir şey yapamıyorum! Lanet olsun! Ölecek! Ölecek işte görmüyor musun! Ve o içerde resmen can çekişirken ben de oturup sadece izleyeceğim! Hayattaki vasfıma bak Taehyung! Düzgün bir baba bile olamıyorum ben..."
Flash back and
İşe yaramamıştı.
İlik tutmamıştı.
Sadece 1 ay 1 hafta önce bir ilik bulduğumuz için ne kadar Taehyung için endişelensemde mutluluktan gebermek üzereyken şimdi beni hayata bağlayan kızımı kaybetmenin 10 gündür acısından gebermek üzereydim
Sadece mutlu oldum diye hayatın bana çektirmediği kalmamıştı. Nefes almam bile zarardı.
Yatakta hissettiğim hareketliliğin ardından belimde hissettiğim el ile bunun Taehyung olduğunu anlamam zor olmamıştı.
"Jimin ve yoongi'ymiş gelen. Seni merak etmişler"
Bakışlarımı camdan ayırmadım. Hiçbir tepki de vermedim. Ne tepki verebilirdim ki?
