Aşkopat (YENİDEN BAŞLIYORUZ / DÜZENLENY

Aşkopat 1.Bölüm - Yeni Hayat

Yeni bir okula başlayacaktım. Zengin hayatımız birden babamın ölümüyle alt üst olmuştu. Annem yeni hayatımızın kalan tarafını Ankara da geçireceğimizi söyledi. Bunu duyduğumda çok üzülmüştüm. Çünkü buradan bu güzel şehirden ayrılmak istemiyordum. En yakın arkadaşım "Eylül " ve diğer arkadaşlarım eğlence hayatım her şey geride kalacaktı. Mutsuz bir şekilde annemin dediğini yaptım, buradan gitmek için bir günümüz vardı. Üstelik arkadaşlarımın çoğu ile vedalaşmadan gitmek zorunda kalacaktım. Benim nankör ve kötü bir arkadaş olduğumu düşüneceklerdi. Ama bu benim suçum değildi her şey annemin düşüncesizce hareketleri ile gerçekleşiyordu.

"Üzgünüm Doruk, Eylül, Emre, Yağız. " dedim iç çekerek. Gerçekten arkadaşlarımı özleyecektim .Burası benim için cennet niteliğindeydi.

Arkadaşlarım benim için değerliydi. Babamın ölümünden sonra sağ olsun hepsi yanımda olmuşlardı. Sonuna kadar moralimi iyi tutmak için ellerinden geleni yapsalar bile şimdi onlara veda edemeden gitmek zorundaydım. Artık burada oturacak paramız yoktu. Babamın ortak olduğu fabrika batmıştı ve kredi kartlarımıza kadar geri vermiştik.

Annem de bu duruma mecburdu. Yoksa böyle bir şey yapmazdı. Bunu en iyi ben anlıyordum . Fakat neden ben ya ? dediğim oluyordu. Neden ben, neden biz ? Hiç kimseye yukarıdan bakmazdım. Kimsenin kalbini kırmak istemez ve onları üzmemek için elimden geleni yapmaya çalışan bir kişiliktim çünkü. Fakat en yakın arkadaşlarımdan bir tanesinin sevgilimle yatmasına kadar.

Utanmadan yıllarca gözümün içine bakmışlardı. Burada kalmadığıma en çok bunun için seviniyordum. Akşam oluyordu Newyork'un karanlığı içimi sıkmaya başlıyordu. Derin bir iç çektikten sonra. Annemin yanına indim.

"Hazırım ben ." dedim ellerimi göğsümde birleştirerek. Annem tek kaşını kaldırarak.

"Güzel hazır olmana sevindim. Gidiyoruz " dedi eve son bir kez daha baktıktan sonra .Ağır adımlar ile anılarımın hayatımın olduğu evimize Hoşça kal diyerek ayrılmak çok üzücü geliyordu. Artık Newyork'tan ayrılmıştık. Uçağa bindik uçakta garip bir sessizlik vardı. Herkes uyuyordu adeta ölü gibiydiler. Bende babamdan kalan  telefonumu çıkartarak. Bu tür durumlarda en yakın arkadaşım olan müziklerimi devreye soktum. Bir hızır gibi her anıma yetişiyorlardı. Müziğin ritmine kapılarak yorgun olan bedenimi koltuğa yaymış bulutlara bakıyordum. Bulutlar babamı andırıyorlardı eşşiz bir melek gibi gözüküyorlardı. Sanki babam bulutların içinden gülümsüyordu.

"Hoşçakal babacığım. " dedim içten bir ses ile. Sonra uyuya kalmışım.

"Selin, kalk geldik. " sesiyle uyandım. Elimi iki yana açarak kasılan kolumu açmaya çalışıyordum. Annemin şaşkın bakışları içinde toparlandım. Yavaş yavaş ilerledikten sonra. Ankara'ya  gelmiştik. Havası şimdiden genzimi yakmaya yetmişti. Annem az ileride duran taksiye el ettikten sonra. Taksi kısa sürede yanımıza ulaştı. İçinden uzun boylu pala bıyıklı göbekli bir adam indi.

Filmlerde yer edinen klişe bir tiplemeydi taksici.

"Alayım  abla " dedi annemin elinde duran bavulları göstererek. Annem bavulu uzattıktan sonra. Taksiye bindik. Adam bavulları bagaja koyduktan sonra geldi. Arabanın dikiz aynasına gözünü odakladıktan sonra.

"Nereye gidiyoruz abla. " diye sordu. Annem önüne gelen saçlarını kulak arkasına iterek.

"Çinçin mahallesi " dedi mırıldanarak. Ben ise Çinçin''i  arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla tanıyordum.

"Oraya mı gideceğiz ? Anne başka bir yer bulamadın mı " dedim dişlerimi göstererek. Annem bir elini havaya kaldırarak.

" Neresini istersin kızım Cihangir ? Sanki çok paramız varda oraya gitmemiz kaldı . " dedi yalandan bir gülümseme ile. Kendimi geriye yasladım. Annem haklıydı fakat Çinçin de  neresi ya arkadaşlarımın anlattığı kadarıyla serseri tipli insanların olduğu her zaman kavganın merkezi bir yer olarak zihnimde kalmıştı. Şimdiden kendimi o tipli insanların bakışları arasında canlandırıyordum. Bir yandan sıkışık trafikte düşünecek bir tek bu konu vardı. Zaman geçmek bilmiyordu.

Gözlerimi kıstım ve uyumaya devam ettim. Biraz sonra arabanın sarsıldığını hissederek uyandım. Bir yandan gözlerimi dışarıya çevirmiş gelip gelmediğimizi anlamaya çalışıyordum. Bir yere gelmiştik ve az önce süren trafikten eser yoktu. Hatta ses bile yoktu. Fakat köşeyi döndüğümüzde nasıl bir yere geldik diye ? Sorular sormaya başladım. İç sesimi tanıyordum kesin birazdan konuşmaya başlayacak ve akşama kadar susmayacaktı.

"Burası neresi ? " dedim anneme bakarak. Annem kısaca gülümseyerek.

"Burası yeni mahallemiz . " dedi eliyle karşıda duran evi gösterip.

"Welcome to  Cehennem " yani.

"Şurası da kalacağımız ev Selincim ." dedi bu arada gördüklerim karşısında hayatımdaki  en büyük   şoku yaşıyordum.

"Şaka dimi bu şaka . Anne biz burada mı kalacağız ? " dedim şaşkın bir tavırla. Annem oralı bile olmayarak.

"Tamam beyefendi burası. " dedi taksici az ileride durdu. Annem parayı ödedikten sonra bagajda duran bavullarımızı aldık. Fakat ben hala yaşadığım şokun etkisi altındaydım. Kafamı yukarıya doğru kaldırdım.

"Bu ev nasıl ayakta duruyor durması bile mucize " dedim kıkırdayarak. Sinirlerim çok bozulmuştu Newyork gibi bir yerden buraya taşınmıştık. Üstelik eskisi gibi bir evimiz yoktu. Eski evimiz üç katlı bir triplex'ti kocaman bir havuzu vardı yüzümü yıkamak için banyoya girmek yerine havuza atlıyordum. Sonra sınırsız kredi kartları alış verişler. Kız kıza ev partileri . Burası tam anlamıyla rezalet ve kötü kokuyordu.

Üstelik taksiden indiğimizden beri göz hapsine alan ve pis pis bakan serseri tipli adamların da olması beni son derece ürkütüyordu. Bağrışmalar ve ufak bir ters bakmayla öldürecek gibi gözüken tipleri saymazsak tabi. İçlerinden bir tanesi benim yaşımdaydı ve oldukça kötü bakmasının yanında beni yiyecek gibi bakması en çok ondan korkmama neden olmuştu. Anneme döndüm .

"Anne hadi gidelim yoksa ben birazdan öleceğim. " dedim annem karşıda duranları fark etmiş olacak ki çaresiz bir şekilde  kafa sallayarak.

"Peki dedi. " gözlerinin içi gülmüyordu bile.

Hayatımın devamının kümes gibi ve üstelik böyle tehlike dolu mahallede geçeceğine inanmıyordum. İnanmasam bile yapacak bir şey yoktu. Acaba yeni okulum nasıldı ? Yeni arkadaşlar ?

Notçuk;

Canlarım benim biliyorum yeni bölümü sabırsızlık ile bekliyorsunuz size bir bilgi vereyim yarın yeni bölümü yazacağım güzel bir bölüm olmasını diliyorum çünkü her kelimesini hissederek yazıyorum. Sizleri çok seviyorum yorumlarınızı bekliyorum canlarım :) kendinize dikkat ediniz çok teşekkür ederim <3