Aşkopat (YENİDEN BAŞLIYORUZ / DÜZENLENY

Aşkopat 3.Bölüm - YİNEMİ SEN ?

Yinemi Sen ?

Korku ile karışık elimdeki poşetleri sıkıyordum. Ama korkuyordum bir anda tüm cesaretimi toplayarak avazım çıktığı kadar bağırıp elimdeki poşetleri arkamdaki kişiye doğru savurdum. ..

"Hop hop hop ne yapıyorsun dur " dedi ani refleks ile elimi tutarak. Belimden kavradı ve kendine doğru çevirdi. Gözlerim şimdi daha yakından kahverengiliğine değiyordu. O kadar güzeldi ki buradan ona bakması.

"Ne yapıyorsun sen ya ?  imdat yardım edin. !" diye bağırdım. Bir eliyle ağzımı kapatmaya çalışıyordu. Elini ısırdım.

"Ahh. " diye inledi. Ortalıkta kimse yoktu incin top atıyordu. Ben ise korku ile karışık az önce olanlardan sonra koşturarak arkama bile bakmadan oradan uzaklaştım. Fakat az önce yaşadıklarım beynimde nasıl yer edindiyse. Gözlerimin önüne her defasında yüzü beliriyordu. Yanlış yola girmiştim. Bir sonraki sokaktan girmem gerekirken ben bir önceki sokağa sapmıştım.

"Off, senin yüzünden bu başıma gelenler . "dedim omuzlarımı silkerek. Gerçekten onun yüzündendi ne yani arkamdan öylece sessiz sessiz gelerek kendini ne sanıyordu. Tamam yakışıklı olabilirdi ama bir kızın arkasından böylece sessiz sessiz gelmesi hiç hoş değildi.

Ben zaten bu mahallede kendi gölgemden korkar olmaya başlamışken. Bir de böyle olması yüreğimi ağzıma getirmişti. Sokağa yanlış girdiğimi fark ettiğimde iş işten geçmişti. Çıkmaz sokaktı ve sokağın başında duran benim yaşlarımda üç tane serseri vardı. Bir tanesinin boyu az önce arkamdan gelen o marketteki çocuk gibiydi. Fakat bunların yüzleri farklı bakıyordu. Yüzlerinde bir adamı gözlerini bile kırpmadan öldüreceklerini görüyor gibiydim. Alt dudağımı ısırarak. Gözlerimi üzerlerinde gezdirdim . Gerçekten çok fena korkuyordum.

iç sesim şüpheyle karışık korku ile ;

"Kaç selin, bakışları bakış değil bunların. " diyordu. Haklıydı bir tanesi benim yüzüme bakarken iğrenç bıyıklarını kıvırıyor ve bir yandan pis pis sırıtıyordu. Hayatımda ilk defa iğrenmiştim bir insandan, fakat bunlar insana bile benzemiyordu. Şüpheciydim, saçları sakalları birbirine karışmıştı çünkü. Görünüşleri yanında davranışları ve hareketleri de bir o kadar itici geliyordu gözüme bir an için tüm gücümü toplayıp bağırmak istiyordum fakat bağırsam bile kimsenin duyamayacağı bir ara sokağa girmiştim . Bu mahalle zaten yeterince ıssızdı.

Arkama bile bakmadan üstüme gelen adamdan kaçmak istercesine ayaklarımı geriye attım. Birden sırtıma değen vücut ile irkildim. Çok sert bir duvar gibiydi biraz hızlı çarpsam boynum geriye doğru gidecek ve belki de kırılacaktı. 

Çaresizce yavaş bir şekilde döndüm .Yüzüne baktığımda, benim peşimde olanlardan farkı yok gibiydi. Gözlerinde yine nefret ve bir katil gibi bakışları ile gözlerimde çatışma yaratıyordu. Bu bakışları hiç beğenmemiştim ben onlara ne yapmıştım ki tek suçum muydu bu sokağa yanlışlık ile girmem ?

 Neydi benim suçum bilmiyordum. Tek amacım bir an önce lanet olasıca evimizin olduğu mahalleye girip annemin kollarına atmaktı kendimi.

Korktum telefonum hala titremeye devam ediyordu. Arayan kesin annemdi . Annemi tanırım yarım saat bile geç kalsam merak ederdi. Ben üstelik kırk beş dakikadır dışarıdaydım. Nasıl telaşlandığını tahmin edebiliyordum. Şimdi oturmuştur pencerenin başına perdenin arkasından yola bakıyordur.