Kahveci'lerin evine sabahın 6'sında şafak operasyonu yapmıştım. Çünkü neden olmasın? Tatile gidiyorduk ve farkettiğiniz üzere ben biraz(!) heyecanlıydım.
Kolumu İrfan'ın omzuna attım. "En sevdiğim eniştem nasılmış bugün?" İrfan uykulu gözlerini ovuştururken, "Dün Ferdi'ye de aynı şeyi söylemiştin..." diye mırıldandığında, "Ahaha! Olur öyle şeyler canım." dedim sahte bir gülüşle.
Ardından, "Neyse neyse, soruma cevap alayım?" dediğimde İrfan Can sabır dileyerek, "Senin sesinle uyandığım için biraz mutsuzum..." dedi bıkkınca.
Kolumu omzundan çektim, gözlerimi kısıp kötü olduğunu düşündüğüm bakışlarımı gönderdim İrfan'a. "O kırdığın ananın porselen takımı değil, kalbimdi yalnız!"
"Çocuğu uyandırdınız yemin ederim!" Kucağında ki Can'la birlikte bizden illallah ettiğini belirten Gözde girdi içeriye.
Ufak ufak adımlarla koşup Gözde'nin yanına gittim. Can'ı kucağından almak için kollarımı açtığımda Can'da hemen bana doğru atılmıştı.
Kucağımda ki Can etrafa gülücükler saçarken kınayıcı bakışlarımı Gözde ve İrfan arasında gezdirdim. "Gördünüz mü?" dedim kucağımda ki Can'ı işaret ederek. "Şu çocuktan gördüğüm sevgiyi sizden bile görmüyorum."
İrfan Can yanımdan geçerken şapkama vurup önüme düşmesini sağladı. "Çok konuşma soytarı." Ve gözden kayboldu...
Şapkamı düzelttikten sonra Can'ın yanağından makas aldım. "Senin baban biraz oros- Şey yani, neyse teyzecim boşver."
"Simoş şu çantayı arabaya koysana." Dedi Gözde elinde ki çantayı bana uzatarak.
Can'ı, Gözde'ye verdikten sonra elinde ki çantayı aldım. Yuh lan! Çantanın ağırlığıyla vücudum sağ tarafa kayarken çantanın içinde ne olduğu hepimiz için birer soru işaretiydi.
