တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ လမ္းမႀကီး၏ေဘး၌...တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္မူကာ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူသားႏွစ္ဦးသည္ အေနာက္အရပ္သို႔ဝင္လုဆဲဆဲ ေနလုံးႀကီးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အားလႊမ္းစျပဳလာသည့္ အေမွာင္ထုအား လုံးလုံးလ်ားလ်ားမ်က္ကြယ္ျပဳထားသည့္ဟန္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္အညီ ေလတိုးသံပင္မၾကားရေပမဲ့...အခ်င္းခ်င္းမ်က္ႏွာမူထားရင္း အသက္ရႉသံတစ္ျဖည္းျဖည္းျမန္လာသည့္ ထိုလူသားႏွစ္ဦးကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာေလမၿငိမ္သက္လာေလျဖစ္သည္။
လက္သီးႏွစ္ဖက္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ...အသက္အားဝေအာင္ရႉရွိုက္ၿပီး ဆက္ထိန္းလို႔မရသည့္အဆုံး ထြက္လာသည့္ေဒါသမ်ားအား အျပင္ဘက္ထံစတင္ထုတ္ျပလာသူသည္ Park Jimin...။
"ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းနဲ႕ျပတ္ကိုျပတ္မယ္ Jeon Jung Kook!! "
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ထားသည့္ လက္သီးဆုပ္မ်ားမွ အေၾကာစိမ္းမ်ားတင္းထန္သြားခဲ့သလို...အံႀကိတ္ထားသည့္ ေမးရိုးမ်ားေထာင္တက္လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္...ထိန္းထားသည့္ေဒါသမ်ားလည္း ဆယ္ေျမာင္းေရလို တလေဟာထိုး...အေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ ျပတ္မယ္ဆိုသည့္လူ အေပၚသို႔စုပုံက်သြားခဲ့သည္။
"ျပတ္ေလ...ျပတ္လိုက္!! ။မလြမ္းတတ္ဘူး...Park Jimin...အခုခ်က္ခ်င္း ျပတ္လို႔ရတယ္ ျပတ္လိုက္! "
မာထန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာဘာဆုံးရႈံးမႈမွမရွိသလို...ရဲစက္ေနတဲ့မ်က္လုံးဝိုင္းေတြမွာလည္း ဘာေနာင္တမွမရွိဘူး။Park Jiminက ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားရင္ေတာင္ အေၾကာစိမ္းေတြနဲ႕အင္အားႀကီးတဲ့ လက္တစ္ဖက္က ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ဆြဲတားထားမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲ့ေယာက်္ားက အဲ့သလိုဆို...ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြကို ခ်က္ခ်င္း ႐ြဲ႕ေစာင္းခ်ိတ္ပစ္တဲ့ Park Jiminကေရာ...ႏွေမ်ာတသျဖစ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္သြားမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုအေရးတယူလုပ္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ေျပးဖက္မယ္လို႔ ထင္လို႔လား။
ေလးကိုင္းသ႑ာန္မ်က္ခုံးတန္းတစ္ဖက္အား ပင့္ျမႇောက္ျပၿပီး...Jeonအေနာက္ဘက္မွ Jeon လာခဲ့ရာလမ္းအား လက္ေခ်ာင္းေဖာင္းေဖာင္းေလးမ်ားႏွင့္ မဆိုင္းမတြ ျပန္လည္ၫႊန္ျပေပးလိုက္သည္။