Fernweh

4𓋼

Elindeki fırça yine hayat veriyordu o güzel gülümsemeye. Ve Hyunjin son bir ayda neredeyse her gün yaptığı gibi "schmerzhaft schön" ü ölümsüzleştirmek için oturmuştu şövalenin başına.

Daha önce hiç bu kadar önemsememişti bir resmi. Onun için çizim yapmak sadece iç dünyasındaki yıkımı zıt bir şekilde dışa yansıtmaktı.

Böyle gösteriyordu acısını.

Ve insanlar da renkli resimlerine bakarak cok mutlu olduğuna inandıkları Hyunjin'e övgüler sıralıyorlardı.

Oysa Hyunjin ne "Çizimlerin harika" denmesini istiyordu, ne de "Çok yeteneklisin" denmesini.

Her sergide oturduğu siyah sandalyede öylece dikilmiş birinin yanına gelmesini bekliyordu.

"Nasılsın?" diyen birinin gelmesini.

Böylece Hyunjin belki de icini dökebilirdi tanımadığı bu kişiye.

Ama kimse bunu yapmıyordu. Fotoğraf çekip belki bir iki resmi satın alıp gidiyordu.

Ve gün sonunda galeride sadece, diğerlerine göre daha az beğenilmiş ve satılmamış çizimleri ile onlara hayat veren Hyunjin kalıyordu.

Ve bitirmişti bu ayki 15. portreyi.

Arkasına yaslandı ve resmi incelemeye başladı. Hayran olduğu adam yine hayran olduğu gülüşü ile ona bakıyordu.

Sadece bir resme, kendi çizdiği resme duyduğu derin duyguları sorgulamayı günler önce bırakmıştı.

Bildiği tek şey bu gülüşün ona huzur verdiğiydi.

Omuzlara dökülen yumuşacık meleksi saçlar, biçimli koyu dudaklar ve  gökyüzünden bir parça taşıdığı hissini uyandıran çilleri ile karşısında durup ona kutsal gülümsemesini sunan bu adam onu huzurlu hissettiriyordu.

Uzun zamandır tatmamıştı bu duyguyu. Huzurlu olmak yıllardır ona çok uzak bir tabirdi.

Ama şimdi tekrar yaşıyordu huzurlu olmayı, iliklerine kadar..

Tekrar neşeyle gülümsüyordu. Ona her baktığında. Kalbi tekrar normal ritimde atıyordu. Hatta ona baktığında hızlandığı bile söylenebilirdi.

Hyunjin yeniden yaşadığını hissediyordu. Yeniden nefes aldığını..

Artık o resim sadece bir resim gibi değildi. Her gece uyumadan önce baktığı ve her sabah ilk gördüğü şeydi.

Belki de Hyunjin'i ayakta tutan, yaşamasını sağlayan ve ölümü düşüncelerinden uzaklaştıran son ve tek şeydi artık.