Ruin Me

chapter 1

"Hello?"

Sinagot ko ang tawag mula sa aking cellphone, ano naman kaya ito?

Buong summer ay nagiintay ako ng tawag mula sa aking mga kaibigan, pero wala. Naiintindihan ko naman na busy sila ngayong summer, lalo na at ngayong bagong graduate kami mula sa senior highschool. Ang mga iba kong kaibigan ay nagabbakasyon ngayon sa iba't-ibang parte ng Pilipinas at mundo, habang ako, nakakulong lang sa bahay, busy sa mga gawaing bahay at nakakulong sa kwarto kung may pagkakataon.

"This is Oliva, right?" may halo sa boses ng kausap ko mula sa kabilang linya ang pagkakaroon ng kasanayan sa English. Ang expensive

"Yes?"

"I know your secret. Anak ka sa labas, diba?"

What the fuck? Is this dude for real?

"Oh, and so?" I snapped confidently. Wala naman akong pake kung anak ako sa labas. Matagal ko nang alam yun at matagal ko na din naman tanggap yun. Wala din naman ako magagawa at wala rin naman akong kasalanan. Kasalanan yon ng nanay at tatay kong hindi ko kilala. Noon, halos araw araw akong umiiyak dahil sa mga naririnig kong mga chismis mula sa mga tao dito s apaligid namin. Na ganto daw ang nanay ko, na ganto daw ako. Ang totoo niyan, hanggang ngayon naman ay nasasaktan pa rin ako pero wala naman talaga kong magagawa.

"I see. You're exactly like your brother. Ok, I'm not here to throw you familiar insults. I'm just here to tell you that you will enjoy seeing your father now."

"May pake ako kasi?"

Narinig ko na nagbuntong hininga siya. Eh ano bang gusto niyang gawin ko? Pumunta ko kung sang lupalop ng mundo naroon ang tatay ko? Gagastusan ko pa ba yun?

"Holy fuck, just fucking listen-"

"Hoy mister, if sa tingin mo, sa pagtawag tawag mo saakin tulad ng ganto ay mapapapunta mo ko dyan, nagkakamali ka." I told him. Tumayo ako mula sa kama at pumunta sa harapan ng cabinet ko para bugsan ito at hanapin ang tinatabi kong litrato ng aking ama.

Tss, this bastard.

"Do you hate him?" Hate him? No. Not at all. Matagal ko nang tanggap na ang mga lalake, tulad ng tatay ko, ay hindi marunong makuntento sa isang babae. Na may mga tao talagang ganun, walang moral at walang pakealam sa mararamdmaan ng iba. So, no. I don't hate him. Wala lang akong pakealam. Pero habang tinitignan ko ang litrato ng aking ama, para bang nabubuhay ang pangarap ko dati.

Ang magkaroon ng tatay.

"Ano bang gusto mo?" I asked. Totoo naman, eh!

"Promise, you won't tell a soul?" Yuck, cringe.

"Promise." Hell, no.

"I hate your brother. I just know that if you visit them this summer, you know, tell them your real identity."

"So gagamitin mo ko for revenge?"

"Yes."

"Bye." Binabaan ko siya ng telepono. I hate people who use me just to get what they want.

Just then, mahihiga na sana ako pero may tumawag nanaman sakin. Tss, another unknown caller. Fuck this shit.

"Putangina, pwede bang tigilan mo ko?" "Ma'am, are you the daughter of Liz Sanchez?"

I groaned, "Yes..."

Itong phone call na pala ang pinaka hindi ko inaasahan sa lahat.

Ang makatanggap ng tawag mula sa mga paramedics, na naaksidente ang nanay ko.