Lief Dagboek

Hoofdstuk twee | Luke Hemmings

Lief dagboek, 
Ashton is echt raar. Hij heeft me dit dagboek cadeau gegeven, zodat ik mezelf, quote, 'beter kon uiten'. Het ding ziet er nog raar uit, ook: het is een klein, bruin boekje, met een minuscuul slotje. Het ziet eruit alsof het al wat ouder is, maar volgens mij is dat de manier waarop het gemaakt is. Retro chique, of zoiets. 
Omdat ik nogal een stil persoon ben, en niet snel vertel wat me dwars zit, moest ik mijn gevoelens hier maar in opschrijven. Daarnaast vinden de jongens ook nog dat ik verlegen ben, en dus niet snel mijn mening zal geven. 
Hoe vaak ik dat wel niet heb moeten horen in interviews, als we weer eens een spel speelden waarbij het om onze karakters ging...
Maar toch, volgens Ashton moet iedereen zijn mening wel ergens kwijt kunnen.
Dus, terug naar het punt - hij vond dat er een dagboek voor me moest komen, waarin ik 'mijn gevoelens kwijt kan'. Hij is bang dat alles er anders op een slecht moment in één keer uitkomt - iets wat hij wil voorkomen. Hij houdt me op dit moment ook scherp in de gaten. Dus ik moet wel wat schrijven. Ashton merkt het direct als ik alleen maar krabbels zet. Daarom kladder ik deze eerste pagina maar vol met onzin. Ik moet toch iets?
Hoewel ik dit raar vind, moet ik toegeven dat ik niet de raarste van de band ben. Ik bedoel maar, we zijn een pop-rock band, en hij komt op de eerste repetitie binnengehuppeld in een paars shirt? En nu dit dagboek...
Al moet ik wel toegeven dat hij een toffe gast is. Ik zou niet weten hoe onze band zou zijn, als hij onze drummer niet was. We zouden sowieso anders klinken - want we zouden geen drummer hebben. Ha ha. Ja, lees dat sarcastisch, zo'n ha ha uitgesproken door Google Translate, met een spatie ertussen, in het Chinees. 
Ik weet zeker dat als iemand dit ooit te lezen krijgt, diegene dat direct zal uitproberen.

Ashton houdt me nog steeds in de gaten. Hij stelde net nog enthousiast voor om een keek te maken. Zo'n dom filmpje van 36 seconden, waarin ze grappig proberen te zijn voor de fans. Ik ben daar totaal niet goed in. Ik kan iet opzettelijk grappig zijn. Vaak filmen Ashton en Calum de filmpjes drie keer overnieuw, dan is de grap er voor mij al af. 

Argh, dit kan er ook nog wel bij Michael en Niall komen net de hotelkamer in lopen. Niall lacht me uit omdat ik zit te schrijven - en probeert nu ook mee te lezen. Hij is duidelijk nieuwsgierig en zal vast en zeker proberen dit dagboek te pakken te krijgen. Maar dat gaat hem mooi niet lukken.
Ik denk dat ik de smaak van het dagboek-schrijven te pakken krijg.
*Schreeuwt hard NEEEEEEEEEEE!*

*Insert een foto van de aarde die steeds kleiner in beeld komt en uiteindelijk langzaam verdwijnt, zoals je altijd in films ziet als iemand dramatisch schreeuwt*

Niall zit inmiddels naast me op de bank - en ik merk dat mijn handschrift steeds groter en lelijker wordt. Zo'n nieuwsgierige persoon als deze Ier heb ik nog nooit ontmoet. Echt nog nooit.

Ik heb een idee! Ik kan hier ook mijn songteksten in opschrijven. Gewoon spontane ideeën voor nieuwe liedjes, of akkoorden voor de achtergrondmuziek. Dan denken de jongens dat ik serieus aan het schrijven ben - terwijl ik eigenlijk juist heel productief bezig ben!
Soms, heel soms, ben ik wel briljant. Als ik het wil. En als die nummers dan niets zijn, blijven ze alsnog geheim door dat slotje. 
Alhoewel, ik ken mezelf - ik ga die sleuteltjes gegarandeerd kwijtraken. Waar ga ik ze in 's hemelsnaam laten? Als ik ze in mijn zak stop, vergeet ik ze ongetwijfeld eruit te halen; en dan zitten ze daarna vast in de was, of zo. 
Ik ga maar stoppen, dit gaat echt de verkeerde kant op...

Bye, Luke.