Zomerkriebels

Hoofdstuk één

Zondag 15 juli

'Hoe ver ben je, Yara?' Ik schrik op als mijn broer de kamer inloopt. Zijn blonde haren staan in stekels overeind op zijn hoofd en zijn grijze shirt ziet er verfomfaaid uit.
'Redelijk ver,' grijns ik. Ik stop nog een zomerjurkje in mijn koffer en gris nog een keer mijn make-up tasje naar me toe om te controleren of ik werkelijk alles erin heb, zodat ik deze vannacht zo in mijn koffer kan stoppen. Luke komt naast me op bed zitten. De paarse lakens die ik net nog recht had getrokken, kreuken nu weer helemaal.
'Ik weet niet wat ik het beste mee kan nemen. Ik heb nu drie zwembroeken, zeven shorts, tien t-shirts, mijn slippers, nog vier paar sokken en mijn zwarte Vans...' somt hij op.
'Wat dacht je van onderbroeken? Toiletspullen? ID?' Ik kijk naar Luke, die me even bedenkelijk aankijkt met zijn felle, blauwe ogen. Dan knikt hij.
'Thanks, sis,' grijnst hij en woelt met zijn hand door mijn blonde haar. Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond en direct strijk ik mijn haren weer plat. Snel werp ik een blik in de spiegel die boven de make-up tafel tegenover mijn bed hangt en zie dat het weer helemaal door de war zit.
'Moest dat nu?' Gefrustreerd kijk ik naar Luke, maar die schenkt me alleen maar een triomfantelijke glimlach voordat hij mijn kamer weer uitloopt. We schelen maar anderhalf jaar in leeftijd, waardoor we best dicht bij elkaar zitten en ook best close zijn. We delen bijna alles samen en kunnen het – tot ieders geluk – goed met elkaar vinden. Ik zou geen andere broer willen hebben dan Luke. Alhoewel ik hem soms best achter het behang wil plakken.
Ik staar naar mijn reflectie in de spiegel die boven mijn make-up tafel hangt en strijk met mijn handen door mijn haar, in een poging om het er nog een beetje fatsoenlijk uit te laten zien. Zuchtend grijp ik naar mijn telefoon die naast me ligt, om te kijken of ik nog 2berichtjes heb – maar het scherm is leeg.
Ergens ook wel logisch, mijn vriendinnen zijn allemaal op vakantie en komen allemaal net terug nadat ik vertrokken ben. Dat gaat altijd zo, en dat is ook altijd al zo geweest. Mijn moeder kan door haar baan als verpleegkundige lastig vakantie krijgen als de meeste mensen vakantie hebben, dus gaan wij vaak pas later in de zomervakantie weg.
'Dave, nee!' Ik schrik op van luid geschreeuw dat vanaf de gang lijkt te komen, dat gevolgd wordt door het engelenlachje van mijn kleine halfbroertje. 'Ik ga je kietelen, hoor!' hoor ik Luke schreeuwen - iets wat nog meer gelach en gekrijs veroorzaakt. 'Hoe ver ben je met inpakken, Yara?' hoor ik dan ineens tussen het gejoel door. Ik kijk op naar de deuropening.
'Redelijk ver,' herhaal ik de woorden die ik vlak daarvoor tegen mijn broer uitsprak. Ik pak mijn laatste setje kleding en leg deze netjes op de stapel kleding. Dan pak ik nog een paar slippers en gooi deze ook in de koffer.
'Heb je nog hulp nodig? Of heb je liever dat ik daarvoor je moeder haal?' Langzaam kijk op naar mijn stiefvader, die in de deuropening staat. Hij leunt tegen de deurpost aan, zijn armen over elkaar geslagen. Mijn kamerdeur staat nu wagenwijd open en Dave rent over de gang, in de richting van de kamer van Luke. Ik schud meteen mijn hoofd. 'Nee hoor, het gaat wel lukken. Dank je wel, Bart.' Bart haalt zijn armen uit elkaar en haalt zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij werpt er een blik op en stopt hem dan weer weg. Ik leg nog een tijdschrift in de koffer en kijk dan nogmaals naar de deuropening.
Mijn stiefvader glimlacht naar me en knikt. Zijn ravenzwarte haren zijn strak achterover gekamd en zijn nette lichtblauwe blouse steekt uit zijn grijze broek. Zijn bruine leren schoenen passen totaal niet bij de rest van zijn outfit, valt me ineens op. Hij laat mijn deur op een kier staan en ik zie nog net hoe hij doorloopt naar de kamer van Luke.
Toen mijn moeder vijf jaar geleden zwanger raakte van Dave is ze getrouwd met Bart, Dave's vader. Luke en ik hebben een goede band met hem en hij voelt als een echte vader voor me, hoewel we het soms lastig vinden om hem echt zo te beschouwen.
Mama wil ons niet vertellen wie onze echte vader is en waarom we hem niet kennen. Dat vindt ze te pijnlijk - en dat kunnen we ergens ook wel begrijpen. Vlak na mijn geboorte heeft hij haar verlaten. Hij wilde ineens niets meer met haar en met ons – zijn kinderen - te maken hebben.
Luke gaf vroeger zichzelf hier de schuld van, omdat hij best een lastige baby was. Onze echte vader had schijnbaar een drukke kantoorbaan oen moest vaak naar het buitenland. Mama had het er best zwaar mee om Luke in haar eentje op te voeden en tijdens haar zwangerschap van mij zat ze dan ook in een flinke dip. Waarschijnlijk is onze vader daarom ook weggegaan.
Iets wat ik niet begrijp. Op zo'n moment wil je toch juist klaarstaan voor degene waar je van houdt? Ik heb mama wel eens gevraagd of er een ander in het spel was, maar daar geeft ze nooit antwoord op. Ze zegt dan steevast: 'Ik wil het er niet over hebben. We zijn nu gelukkig, laten we het alsjeblieft zo houden.'
Soms twijfel ik zelfs of Bart weet wat er allemaal is gebeurd. Luke vermoedt van wel, omdat Bart vlak nadat ze erachter kwamen dat mama zwanger van hem was, haar ten huwelijk gevraagd heeft. Luke en ik hebben het er regelmatig nog over, maar mama wil er nooit wat over zeggen. Daarom proberen wij de situatie te raden. Maar beiden zijn we het erover eens dat we absoluut geen contact met onze echte vader zouden willen hebben.
'Hé, Yaar!' Nu komt mama komt mijn kamer ingelopen, net nadat ik mijn bikini's in de koffer heb gepropt. Een zucht rolt over mijn lippen. Communiceert nu niemand naar elkaar dat zowat iedereen al langs is geweest om te vragen of het lukt? Ben ik zo onhandig dat ze denken dat ik niet zelf mijn koffer in kan pakken?
Mama's bruine krullen staan – net als mijn blonde krullen – vrolijk alle kanten op. Ze kijkt me kort aan, terwijl ze haar donkerpaarse blouse met felgekleurde bloemen in haar groene broek stopt. Ze is nogal van het uitproberen van setjes en kleuren. Toch weet ze dit precies goed te doen. Ik mag niet klagen, mijn moeder ziet er vaak leuk en hip uit. Wel gekleed naar haar leeftijd, gelukkig. 'Lukt het?' vraagt ze me. Ik knik geërgerd.
'Je bent nu al de derde die dat vraagt vandaag. Het is dat Dave nog niet ver genoeg ontwikkeld is, anders zou hij het zo ook nog even komen vragen. Dan is het plaatje compleet.'
Mama lacht even. Ze haalt een hand door haar haren heen en veegt over haar voorhoofd heen. 'Is Bart ook bij jou langs geweest, dan?' vraagt ze. Ik knik als antwoord en ga verder met het opvouwen van mijn bikini's. Ik leg het hesje in het broekje en vouw deze dan in elkaar, waarna ik ze aan de zijkant van mijn koffer prop. 'Oh, hij vertelde me dat hij naar de jongens zou gaan om te helpen, zodat ik jou kon helpen,' glimlacht ze naar me.
Ik pak de laatste Hitkrant van mijn bureau en leg deze ook nog in mijn koffer. De cover wordt in beslag genomen door een foto van Harry Styles, en de tekst dat hij op zoek is naar een nieuwe meidenband. Ook staan er verwijzingen naar een quiz, kleine plaatjes waaruit ik kan opmaken dat dit de posters zullen zijn, en nog wat meer schreeuwerige teksten over dingen die in het blad staan. 'Dat is niet nodig, ik ben klaar.'
Mijn moeder glimlacht opnieuw en loopt naar me toe. Ze slaat haar arm rond mijn schouder en drukt een kus op mijn slaap. Ik hoor Luke met Bart praten, volgens mij is hij aan het opnoemen wat hij allemaal in zijn koffer heeft. 'Weet je zeker dat je alles hebt?' vraagt ze, wat me even aan het denken zet.
Snel som ik de hele waslijst op van alles wat in mijn koffer zit en kijk onzeker naar mama, die uiteindelijk knikt. 'Dan denk ik dat je alles hebt, ja,' glimlacht ze. Ze laat me los en kijkt mijn kamer aandachtig rond. Ik scan zelf ook mijn bureau, make-up tafel en kledingkast. Volgens mij ben ik klaar.
'Hoe laat vliegen we eigenlijk?' vraag ik haar terwijl ik op mijn bed neerplof. Ik werp een blik op de digitale klok die op mijn nachtkastje staat. De rode cijfers geven aan dat het half vijf in de middag is.
'We moeten om één uur vannacht weg, dus ik ga zo eten halen en dan moeten jullie maar eens naar bed,' grapt ze.
Ik schud mijn hoofd en kijk toe hoe mama mijn kamer uitloopt. In tegenstelling tot Bart laat mama de deur wel wagenwijd open. Direct verschijnt de grote canvasfoto van Luke, Dave en mij die aan de muur van de hal hangt in mijn gezichtsveld.
Zodra ze uit zicht is, laat ik me achterover op mijn bed vallen. Een zucht verlaat mijn mond terwijl ik mijn blik op het plafond richt. Mijn gedachten dwalen direct weer af naar de vakantie en kriebels ontstaan in mijn buik. Ik weet gewoon totaal niet wat ik moet verwachten. Voorgaande jaren wisten Luke en ik ons altijd wel te vermaken met andere Australische of Engelse kinderen en jongeren. We leerden veel nieuwe mensen kennen en deden daar altijd leuke dingen mee. Luke en ik hebben ons nog geen enkele vakantie verveeld.
Ik zie mezelf al hand in hand over het strand lopen in de brandende avondzon, met een gespierde jongen aan mijn zijde. Zijn mysterieuze, vrolijke bruine ogen staren diep in de mijne terwijl zijn blonde haar zachtjes op en neer beweegt in de warme avondwind... Iemand die wat weg heeft van Paul Wesley of Cole Sprouse - acteurs die ik echt super cute vind.
Langzaam waaien mijn gedachtes over naar het berichtje van Fay, een van mijn beste vriendinnen. Ze stuurde me deze ochtend dat ze een hele leuke jongen had gezien in haar hotel in Nieuw Zeeland en besloten had erachteraan te gaan. Evi, mijn andere beste vriendin, had haar meteen aangemoedigd en tips gegeven over hoe ze hem het beste voor haar kon winnen.
Tips die ik misschien ook wel kan gebruiken. Zo kwam ze met het idee dat ze lekker romantisch over het strand moesten wandelen, of dat ze een cocktail voor hem moest bestellen. Evi is altijd al intode mannen geweest en weet precies hoe ze hen op haar af moet laten komen en hen dan ook bij zich kan houden.
Lilly, die ons vriendinnenkwartet compleet maakt, kwam daarna met goed advies over hoe ze het zou kunnen oplossen als het toch mis zou gaan. Bijvoorbeeld zelf de cocktail opdrinken, of hem per ongeluk over de jongen heen stoten om weer een smoes te hebben om samen het zwembad in te springen. Als het zou mislukken, zou het toch niets uitmaken. Niemand die haar daar kent.
Ik heb er toen nog een mooi en grappig scenario ingegooid, met als idee dat het niet erger kan dan dat. Stel dat ze samen het zwembad in zouden springen en hij bijvoorbeeld niet kan zwemmen, dan kon ze hem nog altijd redden. Dan zou hij natuurlijk, net zoals in de films, op slag verliefd op haar worden. Iets wat totaal niet kan gebeuren, natuurlijk. Maar mijn fantasie is groot. Enorm groot.
'Waar denk je aan?' Ik kijk op van mijn telefoon en zie dat Luke alweer in mijn kamer staat. Hij komt naast me op mijn bed zitten en kijkt me even aan, voordat hij ook gaat liggen. Kreunend vouwt hij zijn lange armen achter zijn hoofd en legt zijn hoofd naast mijn hoofd op mijn kussen, terwijl ook hij naar het plafond staart.
'Aan de vakantie,' antwoord ik en kijk hem even aan. 'Ik weet gewoon totaal niet wat ik van dit jaar zou moeten verwachten. Zullen we wel weer zo'n leuke groep vinden als twee jaar geleden? Zullen er veel van die Russische mensen zijn, die zo leuk dansen? Zal er überhaupt een Australiër zijn, op ons na?'
Luke haalt zijn schouders op en humt zachtjes. 'Ik zou het niet weten. Ik stel me zoveel dingen voor, maar ik zou mijn God niet weten welke voorspelling werkelijkheid kan worden,' legt hij zijn precieze gedachtes uit. Even hangt er een stilte tussen ons, maar ongemakkelijk is het niet. Ik zucht even diep en lach als Luke hetzelfde doet.
'Mariëlle, ga jij het eten halen?' hoor ik Bart dan beneden schreeuwen. Mama loopt weer voor mijn kamer langs door de gang, op de voet gevolgd door Dave. Ze zet een grote sporttas in de hoek naast de trap en loopt dan naar beneden.
'Ja, ik ga nu weg!' roept ze ondertussen terug.
'Dan ga ik zo even langs de buren!' antwoordt Bart, aan zijn luide stem te horen vanaf de andere kant van het huis.
'Dat is prima, schat!' roept mama weer terug, waarna ik haar kort wat tegen Dave hoor zeggen en de voordeur hoor dichtslaan. Een paar tellen later klinkt de klap van de autodeur die dichtslaat, gevolgd door het gebrom van de auto, wat langzaam wegsterft.
'Wat gaan we eigenlijk eten?' vraag ik Luke. Ik draai me naar hem 7toe en zie dat hij met zijn handen op zijn buik trommelt terwijl hij nog steeds naar het plafond staart, diep in gedachten verzonken. 'Ik geloof Chinees,' zegt hij dan, waardoor ik een glimlach niet kan onderdrukken. Chinees... Dat hebben we al lang niet meer gegeten. Terwijl we het allemaal wel super lekker vinden.
'Yara?' Ik kijk op naar Bart, die met Dave op zijn arm in mijn deuropening staat. Dave spartelt wild met zijn benen, in een poging los te komen uit de grip van Bart.
'Laat me los!' roept hij uiteindelijk, als Bart hier niet op reageert.'Oh, Luke, je bent ook hier,' knikt Bart onverstoord. Luke komt moeizaam overeind en knikt ook. 'Ik ga even de sleutel van het huis naar de buren brengen, en de laatste instructies geven voor de grasmaaier en de afvalbakken en dat soort dingen. Zouden jullie even op Dave kunnen letten?'
Beiden knikken we. Bart zet Dave op de grond. Zijn voeten landen zacht op het bruine tapijt van mijn kamer, het lijkt net of ze helemaal in de vloerbedekking verdwijnen. Mijn broertje rent meteen naar mijn bed om erop te klimmen. Zijn grappige wit-met-blauw gestreepte shirtje kruipt omhoog, terwijl zijn donkerblauwe broek weer omlaag zakt. Hij is de enige in dit gezin die in huis op sokken loopt – al mag dat ook, aangezien die van hem niet zo saai zijn, maar juist versierd met vrolijke tijgers.
'Ik ben zo terug, uiterlijk over een kwartiertje,' zwaait Bart nog. Luke humt een 'oké' als antwoord. Hij stopt eindelijk met het trommelen op zijn buik en legt zijn handen weer onder zijn hoofd, terwijl hij deze een stukje omhoog tilt om naar Bart te kunnen kijken.
'Tot straks!' knikt onze stiefvader. Hij draait zich om en loopt ook de gang door, terwijl hij zijn hand nog even in de lucht steekt alsof hij zwaait en zich kort omdraait voor een laatste knipoog.
'Tot straks,' zwaai ik vrolijk, waarna ik toekijk hoe hij zich weer terugdraait en van de trap afloopt.