Zomerkriebels

Hoofdstuk twee

Zondag 15 juli 

'Lekker, mam,' grijnst Luke, wat ervoor zorgt dat onze moeder met haar felblauwe ogen rolt. Ik weet zeker dat Luke en ik onze oogkleur van haar hebben gekregen.
'En nu kun je dat ineens wel zeggen, Luke? Als ik kook complimenteer je me nooit,' mompelt ze, waardoor ik Luke even aankijk. Zijn bik ontmoet de mijne, waarna we beiden in lachen uitbarsten. We zitten met z'n allen aan de grijze keukentafel. Dave zit in zijn kinderstoel aan het hoofd van de tafel en timmert met zijn lepel op zijn bord.
'Oh, wat een streken hebben jullie toch ook.' Mama zucht vermoeid en steekt nog een stuk van haar loempia in haar mond. Tevreden zucht ik bij de aanblik van de bak bami, saté en gebakken banaan voor me. Ik heb mezelf al zo volgepropt dat er echt niets meer bij kan, al heb ik nog steeds een stuk loempia op mijn bord.
'Ik zal je straks veertien dagen lang complimenteren dat je goed hebt gekookt, Mariëlle,' glimlacht onze stiefvader, wat ervoor zorgt dat Luke en ik nog harder beginnen te lachen.
'Fijn, jongens, bedankt.' Mama kijkt ons hoofdschuddend aan. 'Ik vind wel dat je lekker kookt, mama,' zegt Dave terwijl hij zijn bami opslurpt. Zijn groene oogjes stralen van ondeugendheid en pret. Hij prikt zijn vork weer in de bami en propt een veel te grote hap in zijn mond, waarna hij als een echte hamster begint te kauwen.
'Dave, eet eens normaal.' Mama kijkt hem streng aan. Ze is duidelijk geïrriteerd. Haar wenkbrauwen trekken samen en ze rolt met haar ogen. 'Mam, hij geeft je een complimentje en dan kraak jij hem zo af? Vind je het gek dat wij dan geen complimentjes uitdelen?' lach ik. Dave zwaait met zijn handen in de lucht en schudt wild met zijn hoofd.
 'Ja, mama. Yara zegt wat waar is!' weet hij uit te brengen, terwijl 9de bami uit zijn mond alle kanten op vliegt.
'Waarom zijn pubers zo vermoeiend?' zucht mama terwijl ze naar Bart kijkt. Ze steunt met haar elleboog op tafel en legt haar hoofd op haar hand, terwijl ze diep zucht.
Luke schraapt even zijn keel. 'Yara is achttien en ik ben negentien, mam, we zijn jongvolwassenen. Geen pubers.'
Bart begint te lachen en mama schudt afkeurend met haar hoofd. 'Hier ga ik niet meer op in,' mompelt ze, voordat ze de lege bakjes in elkaar begint te stapelen.
Nog snel neem ik een slok van mijn melk, waarna ik op mijn telefoon kijk. Ik heb een berichtje van Fay. Afgeleid sta ik op van tafel. Mama begint ondertussen al de lege bakjes op te ruimen, waarna Bart de borden op elkaar begint te stapelen. 'Mag ik ook van tafel?' hoor ik Dave vragen.
'Ga maar,' is Bart's antwoord, waarna mijn kleine broertje al wegstuift naar de trap.
'Yara? Kom je zo nog even naar mij?' Ik hoor Luke's vraag maar half en antwoord dan ook met een halve 'is goed'. Luidruchtig loop ik ook de trap op, om me vervolgens in mijn kamer languit op bed te laten vallen. De paarse dekens zijn weer helemaal verkreukeld. Lui trap ik met mijn voet een van de witte lades onder mijn bed dicht, die ik nog open had laten staan na het pakken. Dan open ik mijn WhatsApp en lees de nieuwe berichtjes van de meiden.
Alle drie mijn vriendinnen zitten nu in het warme zonnetje. Fay zit in Nieuw-Zeeland, Evi in Thailand en Lilly zal nu bijna onderweg zijn naar de luchthaven, terug vanuit Curaçao. Ik lig hier op bed in mijn kamer in hartje Sydney, midden in onze wintervakantie - op 1 juli, om precies te zijn.
Door het raam, waar mijn bed precies tegenover staat, zie ik de grijze lucht en dikke wolken, waar forse regendruppels uit naar beneden vallen. De straat staat vol met auto's, en het strand, wat ik vanuit mijn raam nog net kan zien, ligt er verlaten bij. Wat ben ik blij dat we morgen naar de zon gaan, zeg.

Zuchtend loop ik een uurtje later, nadat ik nog wat met Evi gepraat 10heb over haar avonturen in Thailand, naar de kamer van Luke en laat me neerploffen op zijn bureaustoel. Zijn kamer is een echte mannenkamer. Grijs bed, een schap met schoolboeken, posters van bands en vrouwen in lingerie, en een enorme klok aan de muur.
'Wat is er?' vraag ik hem terwijl ik lui naar de deur rol en deze dichtschop. Ik weet inmiddels dat, als Luke vraagt of ik naar zijn kamer wil komen, er altijd iets is waarvan hij niet wil dat mama en Bart het horen.
Zodra ik deze vraag gesteld heb, verandert zijn gezichtsuitdrukking op slag en kijkt hij ineens niet zo vrolijk meer. 'Ik moet je iets vertellen,' zegt hij serieus. Hij tilt zijn laptop van zijn schoot op het kastje naast zijn bed en verschuift wat op zijn bed.
Ik kijk hem bemoedigend aan, ten teken dat hij verder kan praten. Behendig draai ik een rondje op de stoel en rijd dan wat naar voren, zodat ik mijn voeten op de zijkant van zijn bed kan leggen en zo achterover in de stoel kan leunen. 'Ik heb het uitgemaakt met Sophie,' mompelt mijn broer dan zachtjes.
Luke heeft sinds een paar maanden een relatie met Sophie, een meisje dat in dezelfde supermarkt als hem werkt. Luke is vakkenvuller en Sophie zit achter de kassa. Hij heeft het altijd al goed met haar kunnen vinden, en ze zijn een paar keer samen uit geweest. Op een nacht is ze hier is blijven slapen en sinds die dag zijn - of waren - ze een setje.
Het is een leuk meisje, echt waar, maar echt fan van haar was ik zeker niet. Dat wist Luke. Ik was blij voor hem, maar ze was gewoon niet het type waar ik vriendinnen mee zou kunnen zijn. Ik kon dan ook niet goed met haar overweg. Ze is zo'n type 'er-zit-een-beetje-gezicht-op-je-make-up,' zoals ik en mijn beste vriendinnen het noemen.
Ze geeft meer om haar uiterlijk dan om wat dan ook. Haar blonde haren zitten altijd net iets té perfect in de krul en haar bruine ogen zijn altijd net iets té dik opgemaakt. Ze draagt altijd jurkjes of rokken, en als ze al een broek aanheeft, is dit alleen omdat ze moet werken.
'Waarom?' vraag ik hem, toch lichtelijk geschrokken. Sophie was voordat ze op vakantie ging, ongeveer anderhalve week geleden, nog hier. Ze zaten zo aan elkaar geplakt dat ik nog naar ze schreeuwde dat ze elkaar maar vier weken hoeven te missen en dat deze zo om zouden zijn. Hier was Luke niet zo blij mee, omdat Sophie dit blijkbaar niet kon waarderen.
'Ik dacht dat het allemaal wel zou gaan, maar ik vertrouwde haar denk ik net iets te veel,' mompelt hij. Verward staar ik hem aan. 'Ze heeft al met vijf jongens gezoend op vakantie, haar zus appte me vanmiddag dat ik het uit moest maken, want het ging echt niet met haar. Sophie gedroeg zich zo vreemd, en haar zus vond dat Sophie iemand als mij niet verdient. Ik wilde het eerst niet geloven, omdat ik echt van Sophie hield, maar toen stuurde haar zus me foto's en filmpjes. Ik heb Sophie erop aangesproken, en ze heeft het niet eens ontkend,' zucht Luke verdrietig.
Ik sta op en ga naast hem op de rand van zijn bed zitten. Ik sla zijn zwarte dekens naar achteren, die helemaal verfrommeld op het matras liggen. 'Het is haar verlies, Lukey, niet dat van jou. Jullie hadden maar een paar maandjes iets. Voor haar wordt het nu extra lastig om iemand anders te vinden, omdat iedereen nu denkt dat ze er zo vandoor gaat met een ander. Jou vertrouwen ze nu.' Ik sla mijn arm rond de brede schouders van mijn broer. 'Voor haar tien anderen!'
Voorzichtig knijp ik hem even in zijn schouders en zie hoe hij glimlacht en knikt. 'En anders heb ik altijd jou nog,' grijnst hij.
Ik schiet in de lach. 'Ik vind het prima om naar je te luisteren, om je een knuffel te geven of je een klap te verkopen als je dat nodig hebt, of om een ontbijtje te maken of voor je te koken in de avond, maar ik ga dus niet met je trouwen, hé,' lach ik, mijn doel om Luke te laten lachen bereikt. 'Ik bedoel, ik kan wel mannen vinden die beter voor me kunnen zorgen dan mijn broer.' Met mijn voet duw ik wat losliggende kabels en oplaadstekkers in een hoek.'Je broer zal altijd de belangrijkste man in je leven zijn,' lacht Luke ondertussen. Ik schud mijn hoofd, ten teken dat ik het niet met hem eens ben. 'Dat is je papa,' mompel ik, waarna ik mezelf meteen verontschuldig zodra ik Luke's gezicht zie. 'Sorry.' Ik laat hem los en zet een paar stappen achteruit.
'Het geeft niet. Bedankt, Yara. Je bent een topzusje,' glimlacht hij gelukkig nog.
'Dat komt alleen maar doordat ik een topbroer heb,' knipoog ik. Luke rolt enkel met zijn ogen en schud zijn hoofd, terwijl hij nog wat losliggende sokken in een la propt.
'Ik denk dat wij deze vakantie samen wel gaan overleven,' mompelt hij uiteindelijk terwijl hij zijn telefoon weer weglegt op zijn nachtkastje. Dan loopt hij naar zijn kast, die hij nog een keer lijkt te controleren voor hij zich weer naar me omdraait. Het is zo'n enorme zooi in zijn kast. Ik moet altijd even slikken als ik het zie en mezelf bedwingen het niet op te ruimen. Letterlijk alles ligt door elkaar.
'Oh ja?' grijns ik, waarop Luke – waarschijnlijk veel te zeker van zichzelf – knikt.
'Ja, ik heb het idee dat het best eens een onvergetelijke zomer kan gaan worden,' zegt hij met een brede grijns op zijn gezicht. 'Dat gaat ons alleen lukken als we daar zelf voor zorgen,' merk ik op. Meteen zie ik dat Luke het met me eens is, omdat hij hevig begint te knikken.
'En dat kunnen wij, Yaar. Ik geloof erin!'
Ik schud lachend met mijn hoofd. Luke sluit zijn kledingkast weer en ik durf weer adem te halen, nu ik niet langer naar die troep hoef te kijken. Al bedenkt hij zich blijkbaar na een snelle blik op zijn koffer geworpen te hebben, en opent hij zijn kast weer. 'Je bent gestoord, Luke,' mompel ik.
'Kijk naar jezelf, Yara,' kaatst hij meteen terug. Ik schud nog een keer mijn hoofd en kijk nadenkend zijn kamer rond, van de voetbalposter naar de poster van die band die hij leuk vindt.
'Jij redt het verder wel, hé? Dan ga ik nog even kijken of mijn vriendinnen iets gestuurd hebben en daarna maar eens slapen.' Een snelle blik op de digitale klok op zijn zwarte nachtkastje vertelt me dat het alweer kwart over negen is.
Luke knikt en knielt neer voor zijn kast, terwijl hij er nog een keer bedenkelijk inkijkt. Hij pakt nog een korte broek van de plank en legt deze op de koffer die voor mijn voeten staat.
'Doe maar, slaap lekker alvast – en nogmaals dank je wel,' glimlacht hij gemeend.
'Geen dank, broer,' glimlach ik terug.