Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11 yıl önce
Kim Yerim, 6 yaşında okulun çıkış kapısında ki kaldırıma çökmüş, ağlamamak için dişlerini sıkıyordu.
Yeni geldiği bu mahallede, okulun ilk günü bitmiş, ve dolayısıyla annesinin onu almasını bekliyordu.
Fakat annesi, her zamanki gibi, vaktinde gelmemişti. Onu yaklaşık yarım saattir bekletmişti. Ve hava yavaşça kara bulutlarından damlalar yağdırmaya başlamıştı bile.
"Sakin ol Yerim. Her şey iyi olacak. Annem şimdi gelecek." Yerim kendi kendine yarım saattir söylediği kelimeleri tekrarlayıp dursa dahi değişen bir şey yoktu. Minnacık elleri üşümüş, yanakları kızarmıştı. Burnunu çekip en sonunda ayağa kalktı.
"Peki tamam. Biz nereden gelmiştik? Şuradan mı?" Yerim koca yolun iki tarafına baksa da küçük bir kız için fazla karışıktı bunlar. Dudaklarını ısırıp ellerini sıktı. Annesinin onu yine unuttuğuna inanamıyordu.
Kafasına düşen damlalarla yukarıya baktı. Harika, şimdi de yağmur yağıyordu.
Yerim ıslanmaktan kaçınmak için bir korkuluk bulmak istese dahi okulun bahçe kapısı kapanmıştı. Olduğu yerden biraz daha uzaklaşırsa bir müddet annesinin onu bulamayacağından da korkuyordu. O yüzden olduğu yerde takılıp kalmıştı.
Ama okulun bahçe kapısı bir anda açıldı. Tanıdık bir sesle.
"Ah ah Jungkook, ne diye öğretmenine böyle şeyler dersin? Hiç mi utanmıyorsun?" Jungkook'un annesi Bayan Jeon, bir elinden şemsiyesini tutup bir elinden de Jungkook'u tutup silkeliyordu. Hızlıca yürürken ikisinin de gözüne, küçük kız takılmıştı.
"Ne diye böyle bir salak oldun- Ah Yerim değil mi o?" Jungkook bir şey söylemeyip gözlerini kırpıştırdı. Bayan Jeon dikkatli adımlarla küçük kızın yanına giderken kadın Yerim'in de görüşüne girmişti.
"Yerim? Ne yapıyorsun kızım sen burada?" Yerim burnunu çekip tanıdık yüze baktı. En sonunda tuttuğu göz yaşları bir anda sel olmuş, sesli sesli ağlamaya zırıldamaya başlamıştı. Küçük Jungkook iki elini anında kulaklarına koydu.
"Anneeem!! Gelmedii!!" Anlamsız sözlerin arasından az çok anlaşılır kelimeler söyleyince Bayan Jeon ona cebinden bir çikolata verdi ve onu da şemsiyesinin altına aldı.
"Tamamdır. Hadi evimize gidelim. Ben anneni eve gelince ararım. Eminim unutmamıştır, sadece geç kalmıştır ya da son anda işi çıkmıştır."
