Bir türlü anlatamıyor kimse, neden bu kadar zorlu bir iş olduğunu. Aslında bir uğraş bulmak kolay olmalı, değil mi? Ama değil, ya da ben bulamıyorum. Sanki bundan 1 yıl önce daha iyiydim. Ondan 1 yıl öncesinde daha da iyiydim. Ama şimdi, her şey bir anda duyguya büründü ve bana el sallıyor. Aşırı anlamsız şeylerden hem mutlu hemde üzülebiliyorsanız, bu aynı anda aşırı güçsüz olduğunuz anlamına gelir. Çünkü sağınız solunuz belli olmaz. Ama bugün bir şeyler değişecekti. Anahtarımı aldım ve ihtiyacım olur diye birazcık para dışarı çıktım. Sanki her şey çok garipti. Hayalimde kurduğum gibi değil. Herkes iş yapıyordu. Bir kamyon bile gördüm, yavaşça kutuları içine dizen 2 işçi ve otobüs bekleyen yaşlı bir kadın. Hatta en çok bildiğim yerler bile sanki aydınlanmıştı. Bir şeyler garipti galiba. Tabii ya, lisenin yanındaki ev yıkılmıştı. Kesinlikle buydu. Bu yüzden mi her şey parlak geliyordu? İlk defa lise duvarına ışık vurduğu için mi? Belki de bu yüzden, di ama kimin umrunda? İlerledim ve bir süre sonra büyük bir yol önüme çıktı. Geçmeye korktum ve sağa döndüm, sonra yine sağa ve yavaşça eve doğru yeniden yürüdüm.
Geri döndüğümde kendimde bir değişiklik hissediyordum. Sanki 4 saat önceki o yoksulluğumu kaybetmişim gibiydi. Biraz mutlu oldum, oturdum ve beni aynı zamanda bu yoksulluğa sokan o diziyi yeniden açtım. Evet, bir dizi bu. Dizi bana kendisini sorgulattı. Bundan sonraki 3 gün boyunca aklımdan hiçbir şekilde çıkmadı, rüyalarıma bile girdi. Acaba fazla mı kafaya takıyorum dedim kendi içimden. Ama aynı zamanda dizi, film, kitap gibi şeylere baktığımızda ve duygulandığımızda, bu bizi çoğunlukla içimizde birşeyler uyandırır değil mi? O zaman bir zararı olamaz dedim ve izlemeye devam ettim.
