1.~

341 21 19
                                    

BangChan'ın anlatımıyla;

Yine yeni bir sabah'a gözlerimi acarak o lanet güne uyandım. İlk iş yüzümü yıkamaya gittim ve aşağı kahvaltı yapmaya indim. Evde kimse yoktu, nerede olduklarınıda bilmiyordum. Küçük bi kahvaltı hazırlanmıştı üstündede bi not vardı, not annemdendi; "biz bugün evde olamayacağız. Yarın okul saatine doğru evde oluruz. Kahvaltını yap ve usluca evde dur." Görünüşe göre bugün rahattım. Derin bi oh cektim ve kahvaltıyı yapmaya başladım. Kahvaltıyı bitirdikten sonra arkadaşım Changbin ile görüşmek istedim, cunku ailem görüşmemi yasaklamıştı. Ders notlarım düşük olduğu icin görüşemiyorduk. Ailem evde yokken görüşebiliyorduk. Hemen mesaj yazdım.

Changbin/BangChan

BangChan:
Changbin naber napıyorsun?

Changbin:
İyi oturuyorum senden

  BangChan:
İyi bende. Her zaman ki parkta buluşalım mı? Evde yalnız cok sıkılıyorum. Hem konuşuruz.

Changbin:
Olur ya bende asiri sıkılıyorum. Yarım saate parkın orada olurum.

BangChan:
Tamamdır. Bende hazırlanıp geliyorum.
Görüldü

Etrafı toparladıktan sonra hazırlanmaya başladım. Üstüme beyaz bi gömlek, altımada siyah bi pantolon giydim. Sacımı tarayıp yüzüme bir kaç bir şey sürdükten sonra hazırdım. Dışarı cıktım parka doğru yürümeye başladım. Changbin daha gelmemişti. O gelene kadar bi salıncağa oturup yavaşca sallamaya başladım. 5-10 dakika sonra Chang geldi ve gelir gelmez sarıldı.

Changbin:
Asiri ozlemisim ya. Ailen yasakladığından beri adam akıllı konuşamıyoruz bile.

BangChan:
Bende ya inanamazsın. Evde sürekli üstüme geliyorlar rahat kalamıyorum..

Changbin:
Şu babandan inanki senin gibi bende nefret ediyorum. Seni neden sevmiyor anlayamıyorum. Sürekli üstüne gelmesinden ben sıkıldım ya.

BangChan:
Aman ya boşver cidden . Aklıma geldikce sinirleniyorum.

Changbin:
Sen boşver takma kafana. Bir şeyler yapalım sonrada dolaşır evlere geçeriz.

BangChan:
Teşekkür ederim her şey için.

Changbin:
Ne demek her zaman yanındayım.

Bir şeyler yaptıktan sonra evlere doğru yürümeye başladık. Changbinle konuşunca kendimi iyi hissediyordum. Tek varlığım oydu. Ortaokul 5. Sınıftan beri arkadaşız hoca bizi beraber oturttuğunda tanışmıştık. İyiki oturtmuş hocanın alnından öpeyim. Bir kaç saat sonra eve vardık. Ben direkt kendimi yatağa attım. Gerçekten cok yorgundum. Hem mental olarak hemde beden olarak. Yarın okul vardı ve ben hiç çalışmamıştım. Azar işiteceğim kesindi ama gerçekten cok yorgundum. Gözlerimi kapattığım gibi uykuya dalmıştım.

Sabah saat 7

Annemin seslenmesiyle uyandım. Okul saat 8'de başlıyordu. Yüzümü yıkadıktan sonra hazırlanmaya başladım. Üstümü değiştirip bir şeyler atıştırdıktan sonra çıktım. Yeni sınıfın ilk günü icin heyecanlıydım. Yeni ortam falan filan. Sınıf değiştirmiştim çünkü ortam beterdi. Böyle şeyleri düşünürken okula vardım ve iceriye doğru ilerledim. İceri girdiğim anda herkes gülüşüp birbirleri ile konuşuyordu. Bi kişiye gözüm takıldı. Aman Allahım cok guzel gülüyordu..

Arkadaslarr ilk fic'imi yaziyorum🥲 sıkıcı olabilir cunku pek iyi yazdığımı söyleyemem. Yazım yanlışları falan varsa kusura bakmayinn.🐺

🐺

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gülüşünde Hayat Bulduğum/ChanMinHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin